Samenwerking tussen de Kerken van Afrika

[marron]Zuster Bernadette F. DIARRA
         aan de verantwoordelijken van de congregaties van Algerije. [/marron]

[vert]Het Instituut van de Dochters van het Onbevlekt Hart van Maria (FCIM) is in Mali gestart in 1934, dankzij Monseigneur Paul-Marie Molin van de sociëteit van de Witte Paters, met de Witte Zusters die voor de vorming zorgden. Ik ben de huidige Algemene Overste, en voorzitster van de Unie van de Katholieke Religieuzen (mannen en vrouwen) van Mali.[/vert]

De komst van deze congregatie in de Maghreb en vooral in Algerije is helemaal aan de goddelijke Voorzienigheid te danken… Ge moet weten dat de Maghreb ons mensen, die beneden de Sahara leven, schrik inboezemt. Neen, het is geen kwestie van kleur, want we gaan heel gemakkelijk naar Europa en naar Amerika, maar het is een zaak van gekwetste herinnering, van relatie of van kijk… Algerije boezemt ons nog meer vrees in, de oorlog van Algerije, de zwarte jaren, Tibhirine, Mgr. Clavérie… zijn, ook met de hulp van de media, gebeurtenissen die ons nog recent in de hoofden werden geprent.

Mijn reis naar Oran in 2006 was helemaal geen plezierige uitstap, maar het was een plicht verbonden aan mijn opdracht en het is met vrees en beven dat ik die volbracht. Ik wou niets ontdekken van deze grond die dorst naar bloed en de profeten verslindt ! Maar Mgr. Georges nam op een hardnerkkige wijze gebruik van de gelegenheid van mijn bezoek om zijn vraag van stichting te hernemen… Na een geïmproviseerde ronde van de verschillende plaatsen, vond hij spontaan een antwoord op al mijn vragen en tegenwerpingen.

Moe gestreden, keer in terug naar Mali en ik maak zonder enthousiasme noch overtuiging een rapport voor de Algemene Raad. Maar, tot mijn zeer grote verwondering, beslist de Raad dat we een peiling zouden doen van het Instituut door het zenden van een confidentiële brief aan elke Zuster met een schriftelijk en confidentieel antwoord. Grote verwondering !!! Al de antwoorden, behalve deze van de zieken en van degenen die zich te bejaard achten om een nieuw avontuur aan te gaan, zegden bijna al deze antwoorden het volgende : “Als dat de wil is van God, ben ik bereid te vertrekken”… Het is op dus op die manier dat de missie van onze congregatie begon in Oran…

[bleu marine]Reis in 2012 op uitnodiging van de verantwoordelijken van de congregaties[/bleu marine]

Om over deze reis te spreken, zal ik eenvoudig zeggen dat alles genade is… Ik werd op de eerste plaats getroffen, verwonderd, aangegrepen door het verlangen dat duidelijk vurig was bij de pastores en de pastorale werkers en werksters versterking te zien komen… Dat is zeer sterk voor mij !!!

Vervolgens is het de vorm en de inhoud van deze nieuwe vorm van Missie die me gegeven werd om na te denken en te bidden. Ik heb, inderdaad, een Kerk gezien die overgegaan is van haar positie die overheersend was (op het vlak van de invloed) naar een positie (wellicht meer evangelisch) van nederige dienares, die zich aanbiedt zonder zich op te dringen en die geroepen wordt om andere methodes van benadering en van nabijheid uit te vinden, om zich te onderwerpen zonder ooit op te geven, om haar droom van universaliteit op te geven als een hereniging van allen en dus om diepe sporen uit te diepen in de harten eerder dan grote werken te verwachten in oneindige uitgestrektheden… Dat is het wat ge zegt in uw aanvraag van de visums, door u te bepalen als een familie die in moeilijkheden zit, een arme broze Kerk die beroep doet op de kracht en de goedheid van God…

Ja, hoe paradoxaal ook, het is die weg, die wij mensen van beneden de Sahara moeilijk kunnen volgen, geconfronteerd met een Islam die meer behoudsgezind is, agressiever, meer zichtbaar op alle vlakken en meer overheersend en tegenover een Kerk, die vecht, zich beschermt et zich zo goed en zo kwaad het kan bevestigt, die dus zoekt te dopen et het geloof te doen wortelen in het hart van haar gelovigen. Ook daar is het werk immens en de verwachtingen talrijk…

Er is ongetwijfeld een bekering nodig op het vlak van het hoofd, van de ogen en van de harten om uit dat terugplooien op zichzelf te geraken en een meer katholieke, meer universele houding aan te nemen, de terugkeer van de Missie weten aan te voelen als een eis die zich opdringt… (Vooral bij de pastores en de pastorale agenten) maar laten we het sensibiliseren verder zetten door tijd te geven aan de tijd, maar vooral door ons te laten meevoeren door de Geest !