missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be
Niger

Stilte, men gaat dood.
Politiek en meningitis in Niger

woensdag 6 april 2016 door D.F. (Vertaling), Webmaster

Het is helemaal niet verwonderlijk. Als de armen sterven dan is het zoals ze geleefd hebben. In de stilte, zonder spoor noch publiciteit. De armoede is op de eerste plaats mentaal, antropologisch, zou men kunnen zeggen. Maar zij verbergt zich niet in de armen. Zij bevindt zich sinds geruime tijd in de politiek. De armen gaan heen zonder lawaai. De politiek heeft haar belangrijkste zending wanneer zij aan de “stemlozen” van de geschiedenis de mogelijkheid van het woord biedt. Elke andere politieke vorm is loos gepraat voor wie zich elders kan laten verzorgen. Of toch in het land, maar in klinieken beheerd door de dokters die overigens in het publiek gaan staken.

In Niger, sinds januari 2016, registreert men 61 overledenen omwille van het meningitis. Hun namen zijn onbekend want de gezichten van de armen worden opgeslokt door het zand en het stof van de berusting. Intussen amuseert de politieke actualiteit zich met te spelen met de waardigheid afgenomen van het volk. Zij zal op een dag rekenschap moeten geven aan de armen, die, zij alleen, de waarheid van de geschiedenis in het bezit hebben.

De armoede voedt zich met excuses en leugenachtige voorwendsels. Het koloniale verleden, het internationaal complot, de klimaatsveranderingen, de demografie, de veiligheid en het gebrek aan godsdienst. Alles is waar en vals. In elk geval dat volstaat niet om de mentale armoede te rechtvaardigen die, sinds lange tijd, zich niet meer bekommert om elke poging tot transformatie. Er is de ‘conviviale”, gedeelde, beleefde armoede, die deel uitmaakt van het leven van ons allen. Er is ook de armoede die gemeten wordt in geld, gemunte armoede… die des te gevaarlijker is in de dominerende ongelijkheid. En uiteindelijk komt men bij de miserie, die de geest en het sociale lichaam van een land treft. De miserie breidt zich uit zoals het meningitis in het land, ondanks de beloften en de middelen. Men sterft voor een teveel van nutteloze en voorbijgaande woorden, in de stilte en het gebrek aan schaamte. Een politiek die haar naam respecteert zou de schaamte moeten kunnen voelen om haar verraden en vooral om het gebrek aan geweten. De politiek van de miserie is ook de miserie van de politiek.

Bij zijn inleiding op het werk van professor Abdou Moumouni over ‘de opvoeding in Afrika’, onderstreepte de geschiedkundige Joseph Ki-Zerbo dat Moumouni ‘sterk verbonden was met zijn volk’. Dat is een essentiële bevestiging om de rol en de zending van elke politieker te interpreteren. Men vindt geen enkele, bij de professionelen van de politiek, die ‘sterk verbonden’ zou zijn door zijn volk en met zijn volk. Men ziet geen relatie van afhankelijkheid tegenover het volk. Het volk, ’t is te zeggen de armen, worden gebruikt, gemanipuleerd, behouden in een staat van onderdanigheid die bij velen goed past. De miserie is nuttig op politiek vlak om de macht te kunnen behouden en het systeem van globale uitsluiting altijd te laten verder duren.

De jaarlijkse klassering van de landen volgens de menselijke ontwikkeling is indicatief, zoveel is zeker. Deze houdt ongetwijfeld een grond van waarheid in. Het meningitis is een politiek symptoom, de uitdrukking van de nederlaag van een extractieve politiek [1]. Het was eens de politiek als opbouw van een verschillende wereld. Men bevindt zich in de handen van een politiek die onverschillig blijft voor een lijdende wereld.

Alleen al vorig jaar heeft de epidemie van deze ziekte de dood veroorzaakt van 573 personen op zowat 8.500 zieken. Intussen, heeft men presidentiële en wetgevende verkiezingen gehad. Men heeft de zieken naar het buitenland kunnen evacueren om medische redenen, als een politieke daad. Zonder te noteren dat, reeds sinds lange tijd, wat men uit het land heeft geëvacueerd dat is de politiek.

  Mauro Armanino,
Niamey, Maart 2016

[1 De extractieve instellingen zijn opgebouwd om een maximum aan hulpbronnen uit de bevolking te halen, in een optiek van verrijking en van behoud aan de macht van de elites of van de dominante partij.
De inclusieve instellingen, daarentegen, zoeken een ruime verhouding van de maatschappij in te sluiten in de politieke en economische beslissingen, door de tussenkomst van de democratie en van de private eigendom bijvoorbeeld, en verdelen de hulpmiddelen volgens de verdienste en door de rechtmatigheid. (NVDR)


Homepagina | Contact | Overzicht van de site | | Statistieken van de site | Bezoekers : 210 / 1152718

De activiteit van de site opvolgen nl  De activiteit van de site opvolgen Afrika  De activiteit van de site opvolgen Niger   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site gebouwd met SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License