missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be
OVERLIJDEN

Pater Maurits Van Genechten

woensdag 23 oktober 2019 door Webmaster2

Donderdagmorgen, 17 oktober, is onze confrater

Maurits Van Genechten

te Varsenare in Avondrust in zijn slaap overleden.
[marron]
[/marron]


Maurice – maar hij vervlaamste al vlug zijn naam in Maurits – werd op 2 augustus 1938 geboren te Hove in de provincie Antwerpen. Vader was onderwijzer. Maurits was de jongste van zes kinderen. Na de gemeenteschool in Hove en de zesde Latijnse in het Sint-Jan Berchmanscollege te Antwerpen, trok Maurits naar het kleinseminarie van Hoogstraten. In 1957 trad hij in bij de Witte Paters te Boechout, deed zijn noviciaat te Varsenare en legde op 28 juni 1963 zijn missionariseed af te Heverlee, waar hij op 29 juni 1964 priester werd gewijd, Maurits heeft een opgeruimd karakter, optimistisch, geestdriftig. Hij is vol levensvreugde en aangenaam in de gemeenschap. Hij is nooit gehaast en komt meestal te laat. Hij is verstandig maar laat zich gemakkelijk meeslepen door zijn gevoelens. Maurits is zeer pastoraal gericht en preekt uitstekend. Hij is muzikaal aangelegd en begeleidt zeer goed op het orgel de gregoriaanse zang. Hij heeft invloed op de jeugd, bijvoorbeeld bij de scouts van Heverlee. Hij zou, naar de mening van zijn begeleiders, een goed missieanimator zijn…
En zo geschiedde… Na zijn wijding werd Maurits in september 1964 missieanimator benoemd te Antwerpen. Achteraf zal zijn provinciaal overste, zeggen dat het maar een test was geweest. Maurits zelf had geen spijt van het experiment maar vond zichzelf te onervaren om over de missies te spreken – waar hij nog niet was geweest -, te onzeker om zijn mannetje te staan tegenover de collegeprofessoren en geestelijk nog te jong om degelijke retraites te preken. In januari 1966 werd hij, alhoewel hij uitdrukkelijk l’AOF (Afrique Occidentale Française) had gevraagd, benoemd in Congo, in Aru, bisdom Mahagi. Het jaar daarop is hij medepastoor te Essebi, daarna in Ariwara en in 1969 keert hij als pastoor terug naar Essebi. In 1971 komt hij dus op verlof en gaat in 1972 missiologie en antropologie studeren aan de Universiteit van Leuven. Zijn voorstel om eventueel bij de Logbara immigranten in Uganda te gaan werken wordt vanuit Rome als onrealistisch beschouwd vooral onder het regime van Amin. Maurits kiest dan voor Opper-Volta.

De Witte Paters hadden daar toen twee regio’s; voor Maurits wordt het West-Volta. Begin september 1974 leert hij het zeer ruim verspreide Bambara (elders Dioula genoemd) te Falaje in Mali en trekt dan naar Bama in het bisdom Bobo-Dioulasso; in die parochie worden vier talen gesproken. Hij is er met twee confraters WP en twee abbés. Zijn regionaal overste schrijft dat Maurits « s’est bien adapté à tous points de vue, qu’il a des facilités pour la langue et qu’il avait pris un rythme de tournée que bien peu pourront tenir à sa suite ». In oktober 1978 volgt hij officieel les van het More, de taal van de Mossi die zich zeer talrijk in Bama zijn komen installeren, op zoek naar minder uitgedroogd land. In 1978 komt hij op verlof en volgt de sessie-retraite te Jeruzalem. In december 1982 wordt hij pastoor van Bama. Zijn parochie telt 58 dorpen of groepen. Hij schrijft: “Zij die iets afweten van afstanden hier, van de ‘toren van Babel’ (wat de talen betreft), van de massa’s analfabeten, kunnen wel vermoeden hoe traagjes we vooruitgaan. Maar meer en meer jongeren zetten zich in…” Hij merkt fijntjes op: “In die functionele alfabetisatiemethode steekt er heel wat revolutionaire kracht om hun milieu te veranderen.” Maurits heeft heel wat bouwprojecten en weet daarvoor de nodige financiële middelen te bekomen. Langs de Pauselijke Missiewerken krijgt hij een auto. Maar de Belgische provincie roept hem terug voor de missieanimatie. Als voorbereiding vertrekt hij eind augustus 1984 met de wagen langs Niger, de Sahara en Noord-Afrika.

Begin januari 1985 begint hij zijn werk te Varsenare “Blauwe Torre”. Naast tussenkomsten in scholen, missiekringen, conferenties, preken, organiseren onze propagandisten JOM-kampen (Jongeren Ontmoeten Mekaar) en stellen de animatoren hun centrum ter beschikking van scholen en jeugdbewegingen. Ze werken samen met Kontinenten. In mei 1985 wordt Maurits lid van het Nationaal Centrum voor Roepingen. Zijn provinciaal overste schrijft : “Maurits réussit très bien auprès des jeunes et il se donne corps et âme à ce travail d’animation missionnaire et vocationnelle. Il faut toujours plutôt le freiner pour qu’il ménage un peu sa santé… mais ce n’est pas facile. Il est plein d’enthousiasme et très enthousiasmant pour les jeunes.” Maurits organiseerde ook inlevingsreizen voor jongeren naar Burkina en Mali, met succes op voorwaarde dat ze tot in de puntjes waren voorbereid … Hij is actieve medeorganisator van de RMI (Route Missionnaire Internationale). Begin mei 1988 neemt Maurits zijn intrek in onze gemeenschap van Leuven en zet van daar uit zijn animatiewerk in het Antwerpse voort, onder andere met de MJW (Missionaire Jongerenwerking). Met Kerstmis 1990, bij voorbeeld, begeleidt hij een groep jongeren naar Burkina Faso.
Ondanks het feit dat hij zich “zo bijzonder goed voelde” in het apostolaat in België, vertrekt hij opnieuw. Op 28 november 1991 begint hij als medepastoor te Konadougou (bisdom Bobo-Dioulasso). Hij had N’Dorola gevraagd (in de sector Bama waar hij vroeger was), maar de bisschop ging daar niet op in. Maurits stelde dan wel als voorwaarde dat hij de mogelijkheid zou hebben het Senoufo te leren. Te Konadougou zijn circa 50 % van de bevolking islamieten, 40 % animisten en slechts 10 % christenen. In december 1992 heeft hij een ongeluk met de moto, breekt zijn arm die slecht aaneengroeit en moet dringend naar België. In Konadougou is Maurits speciaal belast met de catechese. Hij zet zich in om zaaltjes te bouwen voor de aalmoezeniersdienst, waar leerlingen kunnen komen studeren en lectuur vinden. Hij zet een actie op voor het verzamelen van Franstalige boeken. Zijn heraanpassing aan Burkina is nochtans moeilijk… In mei 1996 komt hij terug naar België voor een sabbatjaar (Lumen Vitae), waarna hij zich in het bisdom Antwerpen engageert. In oktober 1996 wordt hij pastoor te Kalmthout-Centrum. Op 1 juli 2000 trekt hij terug naar Burkina en wordt medepastoor te Dori in het bisdom Fada N’Gourmi. In november wordt hij er pastoor. Maurits lijdt aan diabetes (“al is het in de Sahel niet evident om diabetesspuiten in een koelkast te bewaren; ik reed vaak kilometers ver om extra ijs”) en heeft hartproblemen; na meerdere overbruggingen in België verklaart hij zich weer 100 % in orde. Hij blijft doorwerken en kan geen dienst weigeren. Meer dan eens valt hij in slaap achter het stuur. De warmte in Dori wordt hem teveel. In september 2003 keert hij terug naar Konadougou. Na eerst nog vier polyvalente zalen te hebben afgewerkt, komt hij in juni 2005 terug naar België en wordt pastoor te Merksem. Het jaar daarop volgt hij de sessie voor confraters van 60+ te Rome. Hij krijgt in Merksem meerdere keren het bezoek van de nieuwe bisschop van Banfora, die hem uitnodigt om een parochie te komen stichten te Subaga, met onder andere een deel van Konadougou. Maurits aanvaardt natuurlijk. Hij vindt de fondsen die nodig zijn en bouwt de nieuwe parochie. In juni 2011 moet hij wel om gezondheidsreden gerepatrieerd worden, maar hij vertrekt nog een laatste maal terug om vanuit Banfora zijn werk af te maken, met onder andere een secondaire school voor meisjes.

In juni 2015 komt Maurits definitief naar België terug. Hij aanvaardt aalmoezenier te worden van het W.Z.C.- Sint Jozef bij de Zusterkens der Armen op ’t Kiel (Antwerpen). Hij is een joviale, goedlachse en diepgelovige aalmoezenier, graag gezien door de bewoners. Hij blijft ook buitenshuis veel contacten onderhouden. Eind 2018 heeft Maurits een beroerte en wordt hij noodgedwongen zelf patiënt. Door zijn ziekte wordt hij regelmatig opstandig. In juni 2019 vervoegt hij onze confraters van het WZC Avondrust. Zijn dementie is dan al ver gevorderd. Op 17 oktober is hij zachtjes overleden.

Op de vraag die Tertio stelde (2 oktober 2013) waar hij het gelukkigst was, in Afrika of in Vlaanderen, antwoordde hij: “ Het gelukkigst ben je in je hart. De figuur van Jezus is de rode draad in mijn leven en je aan Jezus hechten kun je overal. Ik houd van het woord ‘enthousiasme’ : ‘door God bewogen’ ”. Maurits was een gedreven missionaris, een doordrijver, een kracht van de natuur, die ook groot enthousiasme bij velen, jong en oud, heeft losgemaakt. Deo gratias ! Nu ruste hij in vrede.

Jef Vleugels

[bleu marine]De verrijzenisliturgie zal plaats hebben op donderdag 24 oktober om 10u30 in onze kapel te Varsenare.[/bleu marine]


Homepagina | Contact | Overzicht van de site | | Statistieken van de site | Bezoekers : 328 / 1154465

De activiteit van de site opvolgen nl  De activiteit van de site opvolgen België  De activiteit van de site opvolgen Hedendaags geloof   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site gebouwd met SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License