missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be

UBI CARITAS EN AMOR DEUS IBI EST
Daar waar Caritas en Liefde zijn, daar is God aanwezig

Famille Mission n°4/4 - 2013
maandag 16 december 2013 door D.F. (Vertaling), Manu Quertemont

EDITORIAAL

Bij het opmaken van dit laatste nummer van Kerstmis 2013, dat we opdragen aan onze missionarissen « op de voorste lijn », denk ik aan twee belangrijke teksten van het Nieuwe Testament. Er is, op de eerste plaats, dat prachtige loflied aan de liefde van Sint Paulus in zijn brief aan de Korintiërs : “Als ik de naaste niet liefheb, dan ben ik alleen maar een trompet die schalt en een simbaal die weerklinkt…” In hedendaagse taal: [bleu] “als ik de naastenliefde niet heb, ben ik maar een man of een vrouw die wat tatert!” [/bleu]

[marron]Maar wat is de naastenliefde?[/marron]

Dat woord [bleu marine]“Caritas” [/bleu marine] kan een beetje ouderwets klinken voor onze moderne oren. Het doet me denken aan de bedelaar aan de ingangspoort van de kerken in onze jonge jaren, die zijn mandje of beker uitstak en zei: “uw liefdadigheid meneer, uw liefdadigheid madame…” Het is waar dat men vandaag liever het woord “Liefde” gebruikt en dat in de in de gebruikelijke leesboeken van onze kerken van de 21ste eeuw het woord “Caritas” praktisch verdwenen is… Nochtans zijn Liefde en Caritas tweelingen. Tweelingen, maar niet identtiek.

In Taizé zingt men graag een oud lied uit de Middeleeuwen waarvan het refrein het volgende is: “UBI CARITAS ET AMOUR DEUS IBI EST”. In onze dagen klinken die Latijnse woorden mooi in al de kerken van de wereld, vooral waar jongeren samen zijn. “Daar waar Caritas en Liefde zijn, daar is God aanwezig.”

[bleu marine]De Liefde[/bleu marine] is het gevoel dat de mens de andere toedraagt, zij wordt voorgesteld door het hart dat zich in het centrum van het menselijk wezen bevindt, het diepste van hem, in zijn borst. [bleu marine]De CARITAS[/bleu marine], de naastenliefde, dat zijn de handen en de voeten van die innerlijke Liefde…

De CARITAS, de naastenliefde, dat zijn die duizenden kilometers te voet, op het paard, in de wagen die de missionaris aflegt om zijn geliefde mensen te vervoegen, dat zijn die kerken, scholen en hospitalen die hij voor hen heeft opgebouwd. De Caritas, de naastenliefde, dat is het sociale aspect van de liefde, dat is de liefde in daden, de liefde voor de ontmoeting met de andere, de dienstbare liefde, de liefde die voor de armsten gekozen heeft. Het is niet te verwonderen dat onze stichter Kardinaal Lavigerie “CARITAS” als leuze gekozen heeft. Zijn blazoen: een pelikaan die met zijn bek zijn borst opent om met zijn bloed zijn kleine hongerigen te voeden. CARITAS, is bereid zijn zijn leven te geven aan de anderen, druppel na druppel, elke dag. De caritas, de naastenliefde van een missionaris dat is een dienstbaar leven: “De Caritas is dienstbaar, de naastenliefde zoekt zijn eigen belang zijn, de naastenliefde verdraagt alles, de caritas verheugt zich niet om de onrechtvaardigheid”…

[marron]We komen nu aan de Zaligsprekingen.[/marron]

Dat is de kern en de hoofdgedachte van die onvergetelijke Bergrede die dikwijls gezien wordt als een soort grondwet voor de Kerk en in elk geval een essentieel programma voor de christenen. Geen christendom zonder de Zaligsprekingen… Geen ware, levende Kerk zonder het in praktijk brengen van deze leer van Jezus.

Paus Franciscus die zich inzet om een nieuwe ademtocht aan onze Kerk te geven weet het maar al te goed, men moet terugkeren naar de bronnen, de geest van de zaligsprekingen terugvinden. Voor hem is dat essentieel. Het is niet bij toeval dat hij de naam Franciscus heeft gekozen. Naar het voorbeeld van de heilige Franciscus van Assisi predikt hij de armoede, de eenvoud, de soberheid, de nederigheid… Zalig de armen van geest… Zalig de zachtmoedigen, de kleinen, de nederigen. Zalig de barmhartigen. Enkele weken geleden werd het eerste interview van de Heilige Vader Franciscus uitgegeven. In verband met deze zaligspreking van de barmhartigheid zei hij een Kerk te willen waarvan de herders op de eerste plaats bedienaars van de barmhartigheid zouden zijn…

[vert] “Ik zie met klaarheid, zo zei hij, dat datgene waaraan de Kerk van vandaag het meest nood heeft, de bekwaamheid is om de wonden te verzorgen en de het hart te verwarmen van de gelovigen, de nabijheid, de levensverbondenheid.” [/vert]

Is het niet precies dát wat onze confraters van Goma doen, Zuster Angélique, de Zusters van het Delwende Centrum en vele andere missionarissen over heel de wereld.

Zalig de bewerkers van Vrede… In Goma, zoals in andere hoeken van Congo, is er een algemene wanorde, een conflict dat blijft duren en doet sterven… maar er is ook de onenigheid en de verwarring in ons land, onze gemeenschappen, onze families… Op onze planeet die het slecht stelt, heeft men een heilige nood aan mannen en vrouwen die werken aan de vrede, de dialoog, de verzoening, en vooral niet te veel gepraat, maar daden.

Zalig Kerstfeest

M.Q.
 

Homepagina | Contact | Overzicht van de site | | Statistieken van de site | Bezoekers : 2044 / 1154678

De activiteit van de site opvolgen nl  De activiteit van de site opvolgen België  De activiteit van de site opvolgen Hedendaags geloof   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site gebouwd met SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License