missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be
Algerië

Waar naar toe ?

Getuigenis
vrijdag 10 januari 2014 door Jan Heuft

Nog niet zo heel lang geleden had ik het voorrecht om enkele dagen mijn “wel en wee” te delen met een groepje terug gekeerde Senegalese migranten in hun land. Ze vertelden mij hoe hun piroque, in de branding voor de kust van hun land, door midden was gebroken en hoe sommigen het niet overleefd hadden en hun lichamen over boord waren gegooid.

Toch wilden ze hun project niet opgeven en ze hadden hun reis vervolgd. Een gedeelte van hun groep kwam levend bereikte levend de Spaanse kust na dagen van ontberingen en vreselijke angsten. Tot hun grote ontgoocheling, werden ze bij hun aankomst onmiddellijk in hechtenis genomen en naar enkele weken terug gestuurd naar hun land.

Gedurende het spannende verhaal waren de angsten en teleurstellingen nog op hun gezichten te lezen. Zelf kreeg ik gewoon kippenvel van hun verhalen. Deze jongelui hadden hun jeugddroom niet verwezenlijkt. Ondanks alles, terug in hun land hebben ze draad van het leven, met veel moed, weer opgenomen en samen een coöperatie gesticht voor de helderheid van de zee en een goede visvangst. Het gaat hun nu zeer goed.

Dit, toch emotionele verhaal, doet me denken aan de boottocht van Jezus en de apostelen op het water[mauve fonce] (Mth 8 - 23 – 27 //Marc 4 – 35 – 41)[/mauve fonce]. De boot raakte in de storm, raakte de koers kwijt, en de apostelen werden angstig, geloofden bijna niet meer in hun toekomst: Jezus verweet hun [bleu] “Mensen van klein geloof” [/bleu]. Hij stelde ze gerust en allen kwamen veilig aan.

Alle avonturen lopen niet zo goed af en vallen er slachtoffers. Toch is het belangrijk om [bleu] “een visie” een doel in het leven te hebben [/bleu]. Een belangrijke Senegalese econoom vertelde ons in zijn begeleidend betoog tijden ons verblijf, dat geen enkele ontwikkeling van een land mogelijk is zonder een standvastige visie. Zo is het ook in ons maatschappelijke en spirituele leven: Geloven in een “Hoger Wezen” geeft ons een duidelijke richting, een zekere standvastigheid, geeft ons leven en doet ons leven.

Op het feest van 3 koningen, op 6 januari, lees ik altijd met plezier het verhaal [mauve fonce](Mth 2- 1 – 6)[/mauve fonce] van de drie wijzen die op weg gingen om Jezus te vinden. [bleu] Ze volgden daarbij een ster [/bleu] die ze de richting aangaf. Ook zij hadden visie, een doel voor ogen: de Heer vinden en aanbidden.

In ons opvangcentrum in Algiers vertel ik dikwijls dit verhaal aan hen die moedeloos bij ons komen aankloppen. Bovendien wijs ik er dan ook op, dat één van de wijzen de zwarte huidkleur had. Samen vormden zij al de uitdrukking van een multiculturele gemeenschap! God is er voor alle culturen en rassen.

De televisie brengt ons ieder dag beelden van afschuwelijke toestanden. Syrië is daarbij misschien wel het wreedste van iedere dag. Hoe te blijven geloven in een betere wereld van vrede en gerechtigheid, ja in de blijde boodschap?

Vorige maand kwamen er de woestijn van Niger 92 mensen om, waarvan 52 kinderen en 33 vrouwen. Aissa, 24 jaar die het overleefd heeft, vertelde ons het verschrikkelijk verhaal van huilende kinderen die omkwamen door gebrek aan water en eten. Het was niet om aan te zien of te horen. Hij ligt er nachten van wakker! Toch blijft hij geloven in een Schepper, in een betere toekomst.

Samen hebben we dan ook gebeden in een innige genegenheid voor elkaar. Dikwijls denk ik ook dat de roeping van de missionaris allereerst is die van “in de branding “ van het leven te staan, als ware “[bleu] de vuurtoren [/bleu]” die de richting aangeeft. Zeker een moeilijk taak die persoonlijke inhoud, gebed en meditatie vraagt.

De vier bisdommen in Algerije zijn een grondige interdiocesane reflectie begonnen om samen na te denken over de aanwezigheid van christelijke gemeenschap in Noord – Afrika. De streek heeft in de begin jaren van het christendom een bloeiende Kerk gekend. Kun je vandaag zeggen dat die Kerk niet meer bestaat of moeten we ontdekken dat God ook op andere manieren aanwezig is en kan zijn. Misschien praten we dan meer over het “Rijk Gods” en minder over het “Kerk zijn”. Maar is dat dan zo erg? Moeten we de Geest niet zijn werk laten doen en ons zelf alleen maar als “[bleu] lichtbakens [/bleu]” in de onstuimige zee van onze tijd?

[vert] Laten we dan wel zorgen dat, dat licht niet uitgaat! [/vert]

Br Jan Heuft, wp
Algiers
 

Homepagina | Contact | Overzicht van de site | | Statistieken van de site | Bezoekers : 186 / 1154678

De activiteit van de site opvolgen nl  De activiteit van de site opvolgen Afrika  De activiteit van de site opvolgen Algerië   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site gebouwd met SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License