missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be
Algerië

De kinderen van migranten, de school is een voorrecht

Overgenomen uit de Algerijnse dagblad EL WATAN (25 april 2014)
vrijdag 2 mei 2014 door D.F. (Vertaling), Webmaster

| © D. R.    De Algerijnse school levert geen enkel certificaat af…

[vert]Ze zijn in Algerije geboren maar de Staat sluit hen uit het opvoedingssysteem. Hun nadeel : ouders hebben “zonder papieren” [/vert]

Met haar zak op de rug en de potloden die uit de zakjes van haar roze kiel puilen, wordt Marine [1], 11 jaar, zoals elke morgen ontvangen in de schoolkoer door haar vriendinnetjes, enthousiast haar terug te vinden. Maar Marine is geen meisje zoals de anderen. Zij heeft geen papieren, want haar moeder is een migrante die uit West Afrika gekomen is. Dat ze toegang kreeg tot deze private school van de westelijke buitenwijk is een gelukje. De meesten van de zowat 5000 migranten – bij gebrek aan officiële volkstelling, moet dit cijfer met enige voorzichtigheid genomen worden – die de verenigingen tellen in Algiers kunnen hun kinderen niet laten schoollopen.

Chantal, 34 jaar, is nooit naar school geweest. Zij droomt dan ook, natuurlijk, voor haar twee jongens van schrijfboeken en boeken. “Maar ik kan hen niet inschrijven in een openbare school, want ik heb geen enkel papier.” Wat deze migrante uit Congo, die in Algiers verblijft, niet zegt is dat hert bestuur van deze instelling haar kinderen, die 6 en 8 jaar oud zijn, vroeg of laat zal aangeven bij de politie. Haar geschiedenis gelijkt niet op deze van duizenden migranten. Uitgebuit door een netwerk van prostitutie in West-Afrika, heeft zij er niet voor gekozen naar Algerije te komen, noch zich toe te vertrouwen aan Algerijnse belanglozen die, tussen onverschilligheid en misprijzen, haar het beeld weergeven van een hele samenleving die “de vreemde”, “de andere” niet aanvaardt.

[bleu]Jacht op de mens [/bleu]

“Mijn twee laatste kinderen zijn hier geboren en zij spreken beter Algerijns dan Lingala of Frans, onderstreept Chantal. Het is mijn plicht hun een goede opleiding te geven opdat ze zich eens zouden kunnen verdedigen tegenover de administratieve machine.” Er bestaat geen enkele voorziening opdat de migrant zou kunnen genieten van het vluchtelingenstatuut, in de mate dat het statuut van vluchteling een vorm van bescherming is. Sinds de wet van 25 juni 2008, werden de strafsancties van misdrijven van onwettelijk verblijf en onwettelijk binnenkomen op het geheel van het territorium nog strenger. “Het is niet alleen een raciale tekst, maar een raciale wet, beweert Mehdi Benbrahmi, socioloog en onderzoeker. Men zou zich in de Verenigde Staten wanen in de jaren 1920, in een logica van een werkelijke jacht op de mens. Dat is niet een land beschermen van zo geweld te plegen op een migrant en zijn of haar kinderen verhinderen toegang te hebben tot een opleiding. Dat is een racisme, ook als dit woord choqueert, dat is het nochtans, de werkelijkheid vandaag.”

Ondanks alles, zijn er sommige migranten die zich vestigen en een gezin stichten. “Ik ben in Oran aangekomen in de jaren 1980. Maar ik heb geen werk gevonden, dan ben iki naar Algiers vertrokken, waar ik mijn vrouw heb ontmoet. Vandaag zijn wij de ouders van Marie-Hélène”, vertelt Jean-Michel. Hij heeft er alles voor gedaan opdat zijn gezin zou kunnen leven in “normale” voorwaarden, maar het spijt hem dat zijn dochter, geboren in Algerije, geen studies heeft kunnen doen. “Ik ben realist, ik wist dat we haar niet konden inschrijven in een openbare school, en nog minder in een private, want daarvoor beschikten we niet over de nodige middelen. Dan hebben we ons plan getrokken.”

[bleu]Handicap[/bleu]

Er bestaat geen enkel nauwkeurig cijfer van kinderen van migranten die (al dan niet) in Algerije geboren zijn en die de leeftijd hebben om naar school te gaan, zoals dat nochtans gewaarborgd wordt door de Algerijnse wet, en die nochtans uit het systeem gesloten worden. “Dat is helemaal geen bezorgdheid van de Staat, maar op lange termijn zal dit een probleem stellen. De apatriden (persoon die door geen enkele Staat beschouwd wordt als onderdaan door toepassing van de wetgeving) zitten verstrikt in een wettelijke modderpoel”, zo zegt Kadour Chouicha, voorzitter van de Algerijnse Liga voor de verdediging van de rechten van de mens in Oran.

Het verenigingsmidden mag dan nog giften inzamelen om de kinderen, die op enkele honderden geraamd worden, van scholen te voorzien, toch moet de militant erkennen dat deze acties “weinig efficiënt” zijn. “Het schoolbezoek is verplicht voor al de kinderen van 6 tot 16 jaar, welke ook hun geslacht of nationaliteit is, zo gaat Mehdi Benbrahmi verder. In Algerije hebben we niets uitgevonden, maar eenvoudig de administratieve teksten toegepast overgedragen door de kolonisatie. Maar, in Frankrijk zijn deze geëvolueerd om zich aan de veranderingen aan te passen. Wanneer men van migranten spreekt in Algerije, worden de mensen plots wantrouwig, dat is niet te rechtvaardigen. Verder moet onze regering aanvaarden te werken aan de opbouw en niet aan de repressie.” Fabien is uit Kameroen gekomen en is vader van twee kinderen, waaronder een meisje van 7 jaar ingeschreven in een private school.

[bleu]10.000 DA per maand[/bleu]

“Dat kost me ongeveer 10.000 DA per maand aan schoolkosten, zonder het dagelijkse transport te rekenen. Ik kan haar niets anders geven. Ik heb geen papieren en ik denk er niet aan naar mijn land terug te keren, erkent hij droevig. Mijn dochter is in Algiers geboren en daar ik beslist heb hier te blijven, moest ik ook zorgen voor haar opleiding. Ik werk er hard aan om haar die plaats in die school elk jaar weer te verzekeren.” Dat is ook het geval voor Jeanine, moeder van een jongen van 8 jaar. Zij heeft Kameroen verlaten in 2001. Haar zoon, die gehandicapt is, heeft een beetje meer geluk gehad omdat hij geholpen werd door een vereniging. “Het feit dat een vereniging voor het geval van mijn zoon belangstelling heeft was voor mij een grote hulp om me te integreren. Hij heeft Arabisch en Frans geleerd, en krijgt goed nota’s”, preciseert ze met fierheid.

“In hert begin vond ik dat het aanleren van het Arabisch ingewikkeld was voor mijn zoon. Toen ik begrepen heb dat hij in staat was dit te doen, voelde ik me gerustgesteld.” Want als de meeste migranten Franssprekenden zijn, zijn er ook anderen, uit Nigeria gekomen, die noch Arabisch noch Frans spreken, en voor hen is de toestand nog meer ingewikkeld. Sommige ouders kiezen ervoor hen in te schrijven in een kleine klas in de schoot van hun kerk daar de taal- en cultuurbarrière groter is. “Het aanleren van de lokale taal door de kinderen kan een grote afscheiding scheppen tussen de kinderen en hun ouders, zo legt Blandine Bruyère uit, een medewerkster in klinieken van Algiers en van Lyon. Sommige kinderen gaan zo de mogelijkheid vinden sociale banden aan te knopen en kunnen zich dan ook gemakkelijker inschakelen in de maatschappij, terwijl de ouders opgesloten blijven in een zekere weemoed naar hun oorspronkelijke taal.”

[bleu]Hymne[/bleu]

Een initiatief van het Hoog-Commissariaat van de Verenigde Naties voor de vluchtelingen (HCR), het netwerk Nada en Caritas, laat eveneens de inschrijving toe van een vijftigtal kinderen van alle leeftijden in het Descartes lyceum (een privaat referentie lyceum). Nochtans zijn ze er slechts in geslaagd de asielaanvragers en de vluchtelingen in te schrijven, terwijl “degenen die zich in een onregelmatige situatie bevinden geen enkele kans krijgen in een school opgenomen te worden”, zo meldt een bron die bij deze organismen aansluit. “De keuze van Descartes is vooral besloten geweest in verband met de taal, want dat is de enige instelling waar de lessen in ’t Frans gegeven worden. En ook omdat de omzendbrief van het Ministerie van Opvoeding enkel en alleen de inschrijving toelaat in deze instelling voor het ogenblik.” Op het terrein ontbreekt het aan de weinige verenigingen die de ongeschoolde kinderen begeleiden aan subsidies.

Een verenigingsmilitant van Algiers, die sinds meer dan tien jaar werkt aan de kwesties van de migranten, getuigt: “De schoolkosten in het privaat wisselen tussen de 10.000 en de 15.000 DA per maand. We kunnen hen niet alen inschrijven, noch elk jaar op de weldoeners rekenen. Het moet gezegd, onze actie berust vooral op de giften van particulieren, soms van ambassades.” Bij het Ministerie van Opvoeding is er een inspectrice die de schouders ophaalt: “Die kinderen hebben geen papieren, dus kunnen ze niet naar een openbare school gaan. Het is vreselijk eraan te denken dat de toekomst van een kind afhangt van een papier, maar in het geval van een apatride, is het zijn hele leven dat ervan afhangt.”

De nationale hymne weerklinkt op de schoolkoer, waar Marine de rangen sluit om mee te zingen samen met haar vriendinnen. Niemand let op haar gekrulde haren en haar iets meer donkere huid. Zij spreekt zo goed Algerijns. Zij heeft zo’n goede nota’s. Nochtans, over twee jaar, zal zij zich waarschijnlijk niet kunnen integreren in het college, want de school zal haar geen certificaat afleveren. In elke geval zal het Ministerie van Opvoeding haar niet erkennen.

  Laurence
Caritas Algerije

[1Om de families te beschermen, werden de voornamen veranderd.


Homepagina | Contact | Overzicht van de site | | Statistieken van de site | Bezoekers : 250 / 1154893

De activiteit van de site opvolgen nl  De activiteit van de site opvolgen Afrika  De activiteit van de site opvolgen Algerië   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site gebouwd met SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License