missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be
Algiers

« Ik wil leven, en een ander zin geven om te leven »

Jan Heuft, wp.
zaterdag 12 juli 2014 door Jan Heuft

De Franse Kardinaal Lavigerie stichtte in Noord – Afrika de Witte Zusters en Witte Paters, in 1868 met een duidelijk doel voor ogen: de bekering van de plaatselijke bevolking in Noord Afrika. Al gauw ontdekte hij, dat deze moslim bevolking, gelovend in de ene en zelfde God, zich niet zo maar “van de wijs” liet maken et hij moest nood gedwongen toegeven dat de Heer zich niet alleen via het Christendom aan ons openbaart maar ook via andere wegen, zoals de Islam. Ergens was hij dus het 2de Vaticaanse Concilie ver vooruit!

Hij stuurde dus zijn zusters en paters naar andere deel van Afrika en velen kwamen op zeer jeugdige leeftijd om door honger, ziekte of werden zelfs vermoord. Maar tenslotte settelden ze zich in grote delen van Afrika en hebben voor een belangrijk deel bij gedragen aan de kerstening van Afrika.

Noord Afrika werd echter niet verlaten en zeer groot aantal communiteiten van Witte Zusters en Witte Paters werden gesticht in Algerije en in Tunesië. Deze religieuzen legden zich vooral toe op goede werken zoals ziekenhuizen en scholen, maar ook door het stichten van een instituut in Tunis en zelfs in Rome voor de studie van de Arabische of de berber taal. Zo ontwikkelden de zusters en de Paters zich als echte specialisten in de toenadering van Christenen naar de Moslims. Zoals de Paters Demeerseman, Bormans, Muller, Lanfry et Genevois.

Daar waar de plaatselijke clerus zich vooral bezig hield met de Europese Koloniale bevolking vielen de religieuzen op door hun nederige aanwezigheid, zich zelf wegcijferend leven, midden tussen de plaatselijke bevolking. Vandaar dat bij het verkrijgen van de onafhankelijkheid een groot deel van de clerus Algerije en Tunesië verlieten en wegtrokken met de aanvankelijk koloniale bevolking, met uitzondering van de zeer bekende aartsbisschop van Algiers, later Kardinaal, Mgr. Duval en de ook zeer bekende priester, later bisschop Mgr. Scotto. De kardinaal had al tijdens de strijd voor de onafhankelijkheid de naam Mohamed Duval gekregen!

Opvallend in deze periode is de “gratis aanwezigheid” van deze religieuzen onder de moslims enkel alleen om getuigenis af te leggen van de liefde van Christus voor de mensen zonder ook maar een ogenblik in het hoofd te hebben de ander te bekeren, maar juist samen op weg te zijn naar het zoeken van een diepere en betere relatie met God, de Schepper van ons allen en zich inspirerend op beider openbaring in de heilige boeken de Koran en de Bijbel. Belangrijke voortrekkers in deze gedachte zijn in deze tijd de bisschoppen Teissier en Claverie (later vermoord). De vermoordde trappisten hebben daar ook, jaren en jaren, gestalde aan gegeven: Een levend getuigenis afleggen van de liefde van God voor de mensen door werken van naastenliefde (een trappiste was arts), gebed (stichting Ribat waar de monniken samen met de moslims elkaar tegenkwamen en samen van gedachten wisselden).

De jaren van integrisme, fundamentalisme, zowel van de Christen als van de Moslims heeft deze weg van tolerantie, van dialoog in gevaar gebracht. Ook het als maar voortdurend conflict tussen de Joden en de Palestijnen hebben het moslim integrisme aangewakkerd, met als gevolg het uibarsten van het geweld in het midden oosten, Afghanistan, Iran en Iraq. Maar er is meer aan de hand. De moderne media, de hogere opleiding van de bevolking, maar ook de armoede, gebrek aan vrijheid van meningsuiting hebben de Arabische bevolking in beweging gezet met ander aspiraties dan honderd jaar geleden.

Tenslotte hebben de afschuwelijke jaren 90, met enorme veel moorden in Algerije de mensen aangezet naar het zoeken van een ander “Gods beeld”, naar andere “normen en religieuze waarden” als hun ouders en groot ouders. Van de ene kant leidt dit sommige “halsstarrige geesten” naar het terugkeren naar de “oer godsdienst van overgroot ouders” voor anderen juiste het omgekeerde en brengt hen to “verlichting”, tot vernieuwing en verdieping al zoekende naar een nieuwe weg, naar andere manieren van geloven, van aanwezig zijn in deze maatschappij. Je zou kunnen zeggen dat deze periode een “zuiverende” werking heeft gehad. Soms leidt het tot bekering, maar, in een veel breder geheel, tot migratie. De enorme stroom vluchtelingen en migranten die iedere dag weer op stap gaan naar een andere wereld en ook bij ons aan de deur kloppen, maken deel uit van deze mensheid op zoek naar een ander levens ideaal.

De tijden van absolute machthebbers, ja zelfs tot aan de dood zijnde Pausen en Vorsten, zijn voorbij. Een nieuwe manier van aanwezig zijn op deze aardbol is begonnen en zal nog vele veranderingen, maar ook conflicten met zich mee brengen als een rond draaiende orkaan die alles van zijn plaats haalt, ontwortelt, anders maakt. Maar is dat ten slotte niet de essentie van de boodschap Christus, de Verlosser en de Vernieuwer. Werd hij niet gekruisigd omdat hij juist alles anders wilde doen “wat altijd geweest was”?

Het is duidelijk dat de taak van de toekomstige gelovige, priester, religieuze of van een ieder geïnspireerde gelovige, anders ligt. Zo ook voor de toekomstige Witte Zusters en Witte Paters. Toch blijft het essentiële bestaan en dan kom ik terug op wat een grote menigte van duizenden moslims hardop uitschreeuwde bij de begrafenis van mijn vermoordde confraters: “Dit waren mensen van God, in wie wij ons volle vertouwen hadden”. Ik denk dan ook terug aan de Romeinse veldheer onder het kruis die getuigde: “Waarlijk dit was de Zoon van God” Bij de stichting van de Witte Zusters en Paters had Kardinaal ook al die opdracht aan zijn volgelingen meegegeven: “Wees missionaris, wees een getuigen van Gods liefde voor de mensen, en vooral niets anders” . De vermoordde bisschop Pierre Claverie heeft het herhaalde malen onderstreept: “Onze taak is, aanwezig te zijn op de breuklijnen van de samenleving! Dààr zijn waar we elkaar het meeste nodig hebben, op wat voor manier dan ook”. De nog niet zolang nieuw geïnstalleerde bisschop in Oran aan de grens bij Marokko, heeft het ook prachtig gezegd in zijn toespraak: “[bleu] Ik wil leven, en anderen zin geven om te leven [/bleu]”.

Is dit laatste niet een prachtige en inspirerende gedachte voor ons allen? En dan zou ik met een gerust hart met onze Paus Franciscus deze tekst willen afsluiten met de woorden: “[vert] Bona Sera [/vert]”.(Goede avond!).

  Algiers de 8ste juli 2014

Broeder Jan Heuft, wp


Homepagina | Contact | Overzicht van de site | | Statistieken van de site | Bezoekers : 224 / 1154775

De activiteit van de site opvolgen nl  De activiteit van de site opvolgen Afrika  De activiteit van de site opvolgen Algerië   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site gebouwd met SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License