Vasten

Het is eigenlijk een woord dat niet bij onze wereld past. Wij leven in een consumptie maatschappij die alles biedt wat het hart maar begeert. De hele economische wereld structuur is daar opgevestigd. Als wij dan hongerige en dood arme mensen ergens, in een evenzo arm land op de wereld, via het televisie scherm, zien rondlopen, dan hebben daar wij wel medelijden mee, maar wachten dikwijls, met ongeduld, op het volgende, meer vrolijker programma.

Met minder door het leven gaan, is voor ons een hele opgaaf. Als ons welzijn, zo af en toe, in gevaar komt, dan organiseren wij, binnen ons democratisch parlementaire bestel, eindeloze debatten om aan de "dans" van vermindering in onze levensstijl te ontspringen. Het gebeurt dan ook nog wel eens, dat de meest zwakken van onze samenleving de tol daarvoor moeten betalen! Ouderen en gehandicapten moeten het maar met minder doen, "ze moeten zich maar minder wassen, "de kinderen moeten maar voor ze zorgen", en dat, om anderen, sterkende, hun aangename leventje kunnen voorzetten of hun goede salaris kunnen behouden.

De dood gewone, maar ook bijzondere mens, Jezus [mauve fonce](Matheus 04 – 01 – 11)[/mauve fonce], ging naar de woestijn om daar alleen te zijn voor gebed en meditatie. Hij werd belaagd door de duivel die hem allerlei voorstellen deed om meer macht, pracht en glorie te vergaren. Maar, Hij wierp de duivel met zijn ideeën ver van zich af met de woorden: "De mens leeft niet van brood alleen, maar van wat alles wat uit de mond van God voorkomt!".

Dit prachtige Bijbelse verhaal lijkt ons ver weg van de werkelijkheid maar past toch zo goed in ons dagelijks bestaan. Je zou je Jezus kunnen voorstellen als een gewoon mens die een supermarkt binnen stapt. Alles wordt hem daar aangeboden in aantrekkelijke kleuren en prijzen. Hoe groter het winkelkarretje, hoe meer hij kan meenemen of het nu nodig is of niet. Maar je zou Jezus dan ook kunnen voorstellen als een mens die duidelijk een keuze maakt voor wat hij nodig heeft of niet en ten slotte dat winkelkarretje niet vollaad met allerlei onnodige producten tot grote ergernis van allen die ons willen aanzetten tot kopen en nog eens kopen.

In de politieke macht wereld is het al niet anders. "Ondergrondse" of "bovengrondse" aanvallen behoren bij het steekspel van iedere dag die in feite niets met democratie te maken hebben. Het drukt zich uit in allerlei schandalen die wij dagelijks in media kunnen zien of lezen. Of het nu over seks, geld of politiek gaat, het is allemaal proberen om macht uit te oefenen van de ene mens of groep boven de ander. Het is echter wel de vraag of de mens als zodanig daardoor gelukkiger wordt!

Als we het over vasten hebben, dan gaat het, heel ouderwets, over zelfbeheersing, je zelf "in je macht hebben", je zelf "in toom houden". Eerlijke sporters kunnen dikwijls daarvan zo’n prachtig voorbeeld geven. Dan kom je eigenlijk ook weer bij Christus uit, die gekomen is om ons te verlossen, om ons vrij te maken van alle banden die ons naar beneden trekken. Ook dat woord "[bleu] verlossen [/bleu]" komt zo ouderwets over. Toch als wij denken aan verslaving door drugs, door alcohol of door roken dans past dat woord "[bleu] verlossen [/bleu]" er uitstekend bij.

Een paar jaar geleden had ik mijn prachtige klooster verlaten om het leven te gaan delen met de bewoners van een volkswijk. Ik bevond mij op de eerste verdieping van een bouwvallig gebouw na een meer of minder stenen trap. De WC was buiten onder de trap voor alle mede bewoners. Het eten werd op de overloop gezamenlijk voorbereid. De kat, de hond en zelfs de haan liepen vrolijk tussen de pannen en borden met elkaar te spelen. Op de lange termijn is zo’n leven voor ons westerlingen, moeilijk vol te houden, maar toch heb ik daar misschien de gelukkigste momenten van mijn leven doorgebracht en het meest Arabisch gesproken. Wij daar in een ware solidariteit. Soms kwamen we zelfs tot bidden bij onvoorzien ongeluk of voorspoed.

35 jaren lang heb ik in het doven onderwijs gewerkt. Nog steeds sta ik er van te kijken hoe opgeruimd deze mensen dikwijls, ondanks alle beperkingen, door het leven gaan. Ook met migranten en vluchtelingen die alles verloren hebben, deel ik regelmatig intense momenten van geluk maar natuurlijk ook van intens verdriet.

Gisteren middag bezocht mijn jonge vriend Hamid een ziekenhuis in Algiers. Twee ernstige zieke migranten vrouwen worden daar al maanden verzorgd. De vrouwen brachten mijn vriend naar een zieke man, ook migrant. Al dagen lang had die man geen woord uitgebracht en wilde ook niet dat zijn heel ver weg wonende familie over zijn toestand werd ingelicht. Bovendien was het scanner apparaat van het ziekenhuis was al weken kapot en kon er geen scan van de waarschijndelijk tumor in zijn hoofd worden gemaakt. Een uitzichtloze toestand! Maar de glimlach van Hamid, zijn jeugd en zijn wil, om onmiddellijk naar het dichtstbijzijnde andere ziekenhuis te rennen haalde de doodzieke man uit zijn lethargie en zowaar kwam het zowaar tot een klein diep emotioneel gesprek. Jammer genoeg kwam deze spontane hulp te laat en overleed de man deze ochtend tot groot verdriet van Hamid en ons allemaal.

Niettemin, komt mij dan onmiddellijk de mooie «wapenspreuk» van onze laatst gewijde bisschop in Algerije naar voren [vert]"Ik wil leven, maar ik wil vooral anderen de zin van dit leven doorgeven" (al is het dan maar voor één dag!) [/vert]