missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be
Charlie Hebdo

In schoktoestand, doet men om ’t even wat...

Guillaume de Prémare, Ichtus
zaterdag 24 januari 2015 door D.F. (Vertaling), Webmaster

[marron]Guillaume de Prémare, algemeen afgevaardigde van Ichtus, geeft zijn ontcijfering weer van de “Charlie Hebdo” schok en van de “Ik ben Charlie” beweging op ICHTUS.
[/marron]
Een bedenking die we gemakkelijk kunnen uitbreiden naar ons land na de recente gebeurtenissen.

W[bleu marine]at denkt ge van wat we beleven rond de “Charlie Hebdo” schok ?
[/bleu marine]

Men moet vertrekken vanuit het oorzakelijk feit dat het “terrorisme” is. Frankrijk heeft reeds, in een recent verleden, golven van terrorisme gekend. Maar deze waren niet van dezelfde aard. Ik zie twee diepe verschillen.

Het eerste verschil is dat de golven van terrorisme van de jaren 1980 en 1990 vooral bedoeld waren om druk uit te oefenen op de internationale politiek van Frankrijk, of het nu gaat om het conflict tussen Israël en Palestina of dat van Algerije. Vandaag, zoeken de terroristen ook druk uit te oefenen op Frankrijk met betrekking tot zijn militaire engagementen over heel de wereld, maar breder streven zij naar een politiek-religieus objectief van verovering op wereldschaal, wat nieuw is, gesteund op een politiek-religieuze ideologie die oud is.

Het tweede verschil, is dat de terroristen totnogtoe meestal uit het buitenland kwamen. Vandaag, steunt de radicale islam op moslims die in Frankrijk wonen, en zelfs de Franse nationaliteit hebben. De jongeren worden geradicaliseerd in Frankrijk, oefenen met wapens in het buitenland en komen dan terug naar Frankrijk om er te strijden. Dat is een sleutelelement van de terroristische strategie in Frankrijk : een oorlog voeren in het binnenland die steunt op troepen die zich reeds op Franse bodem bevinden.

W[bleu marine]elke is, volgens u, de strategie van de terroristen ?
[/bleu marine]

Hun strategie bestaat erin de chaos te scheppen, een globale schoktoestand in onze samenleving teweeg te brengen, om een onherstelbare breuk de scheppen tussen de Franse moslims en de rest van de bevolking. Zij plegen dus aanslagen om de schrik voor de islam ten top te drijven en de vijandigheid tegenover de islam, tot de psychose toe, zozeer dat de moslims die vijandigheid aanvoelen, hierbij inbegrepen, zo mogelijk, omwille van represaillemaatregelen tegen de moslimgemeenschap. We moeten dus ten alle prijze de agressieve vereenzelvigende waanzin vermijden.

Zij rekenen op het zeer communautaire aspect van moslimgodsdienst om de moslimopinie te winnen. Deze, als zij zich op een vijandig terrein voelt, zou die gemeenschapszin altijd verder opdrijven en zou zo rijp worden om eerst sympathie te voelen voor het djihadisme, en om er daarna steun aan te bieden. Dat betekent niet dat een meerderheid van de miljoenen moslims die in Frankrijk wonen, terroristisch zou worden – in een oorlog zijn de strijders altijd een minderheid -, maar de islamisten zouden jonge moslims kunnen rekruteren op een terrein dat steeds gunstiger wordt en, in de moslimwijken, op een vriendschappelijke grond kunnen evolueren. Ik zeg niet dat ze daarin zullen slagen, maar ik denk dat dit wel degelijk hun project is.

Om dit proces van scheiding tussen de moslims en de nationale gemeenschap te benadrukken, is er nog een ander aspect, namelijk de culturele oorlog. Het gaat er hier om de moslims op cultureel vlak altijd meer te scheiden van de Franse cultuur. Daarvoor, steunen zij op de ontbinding van de Franse cultuur om er een volmaakte afstoot van te maken voor de goede moslim. Hoe meer de Franse samenleving goddeloos, libertijns, permissief, verbruiksgericht, zonder verwijspunten, en zinloos wordt, hoe meer deze samenleving opvoedkundig failliet gaat, des te groter wordt de culturele breuk met de moslims. Ik geloof dat dit aspect van de dingen van het grootste belang is in de uitdaging waarmee we geconfronteerd worden. Het is niet de “schok van culturen”, maar de “schok van de onculturen” zoals François-Xavier Bellamy het zegt.

W[bleu marine]aarom dan Charlie Hebdo ?
[/bleu marine]

Dat is wat men de psychologische oorlog noemt. Er zijn twee dingen : de keuze van het doelwit en de gebruikte middelen. De middelen hebben tot doel de schoktoestand teweeg te brengen : het gebruik van oorlogswapens, de koude executie van de journalisten van Charlie Hebdo, en deze zeker ook van een politieagent op de grond afgemaakt. Dat is de ideale aanvulling van de gewilde wereldwijde schok vrijwillig geschapen door de verspreiding van horror video’s begaan in het Nabije Oosten door de Moslimstaat. Het moet barbaars overkomen. Hoe meer we deze als barbaars zien, des te beter dragen zij. Het tweede ding, is de keuze van het doelwit, Charlie Hebdo. Naar mijn mening, een perfect doordachte keuze.

Charlie Hebdo wordt versmaad door de islamopinie, de moslims hoeven geen islamisten te zijn om Charlie Hebdo te verafschuwen. Door Charlie Hebdo aan te vallen, willen de terroristen de moslims minder gevoelig maken voor de slachtoffers. Deze psychologische actie bedoelt namelijk de jonge moslims die, zoals vele jongeren van hun generatie, meer en meer ongevoelig zijn voor het geweld door de films, de videospelletjes en alles wat ze op de televisie zien. We hebben deze week gezien, bij voorbeeld in de scholen van Seine-Saint-Denis, dat deze psychologische actie prachtig werkt. In sommige scholen, is het zeer moeilijk geweest om een minuut stilte te organiseren of te doen respecteren.

Vervolgens, door Charlie Hebdo aan te vallen, brengen de islamisten een algemene sympathie te weeg voor Charlie Hebdo in de Franse publieke opinie. Charlie wordt het symbool van Frankrijk en de culturele ontbinding versnelt : Frankrijk dat is Charlie en Charlie dat is Frankrijk, het Frankrijk van Sint Lodewijk, van Napoleon, van de Gaulle, van Aragon en Hugo is “Charlie” geworden, wat een culturele achteruitgang is. Van daaruit, wordt de jonge moslim in het beste geval gedreven om een neus te zetten naar Frankrijk, een gebaar van misprijzen en van zeer volkse uitdaging bij de jeugd van de buitenwijken, in het ergste geval fabriceert men zo de toekomstige jonge djihadisten.

O[bleu marine]p een zekere wijze, hebben wij niet bevestigd wat we waarlijk zijn…
[/bleu marine]

Inderdaad, wij hebben het tegengestelde bevestigd van wat we zijn. Het artikel 4 van de verklaring van de mensenrechten zegt dat [bleu] “de vrijheid erin bestaat alles te kunnen doen wat niet aan de andere schaadt” [/bleu]. Dat is een fundamenteel principe, want het bevindt zich in ons fundamenteel referentiedocument. Twee jaar geleden, was het grootste aantal mensen akkoord om het verschijnen van karikaturen te bekritiseren omdat deze als beledigend, kwetsend beoordeeld werden. De belediging is een geweldpleging en de geweldpleging schaadt de andere, de geweldpleging schaadt degene die haar ondergaat. Het is evident, de vrijheid van uitdrukking is een waardevol goed, maar er bestaat geen absolute vrijheid in een samenleving. Wij vertrappen dus onze eigen zogenaamde “fundamentele” principes door te zeggen dat er, in zekere zin, een recht op belediging bestaat. De verklaring van de rechten van de mens zegt het tegenovergestelde ! Hoe wilt ge de principes doen respecteren die wijzelf met de voeten treden en vertrappen ?

Vervolgens, moeten wij die [bleu]culturele achteruitgang[/bleu] voor onszelf aanvaarden die wil dat “Frankrijk Charlie is”, die wil dat het symbolisch gewicht van onze waarden, van onze identiteit en van onze eenheid op Charlie berust ? Luz, een tekenaar van Charlie, heeft in de Inrockuptibles uitgelegd dat die symbolische lading die men op Charlie legt helemaal verkeerd is.

G[bleu marine]e zijt bezig ons uit te leggen dat we precies dat hebben gedaan wat goed past voor de moslimterroristen ?
[/bleu marine]

Absoluut. Bij het vertrek, is er een excellente bedoeling : zijn medeleven betuigen met de slachtoffers van een verschrikkelijke en onaanvaardbare moordpartij, zijn afkeer zeggen tegenover het geweld en het terrorisme. Maar de slogan “Ik ben Charlie” is aan deze mooie geestdrift een ongelegen hysterische inhoud komen geven : Frankrijk dat is Charlie en Charlie dat is Frankrijk. Dan is er de optocht geweest, die mooie volkse geestdrift van burgers die er nood aan hebben zich te verzamelen om hun weigering van het terrorisme uit te drukken en een eerbetuiging te brengen aan onze doden. Die geestdrift is gerecupereerd geworden door een politiek-mediatieke ongeloofwaardige kaste die daarin de gelegenheid heeft gezien om weer een kers op te steken over de zaak Charlie Hebdo. In schoktoestand, doet men om ’t even wat, is men manipuleerbaar, het overgevoelig gemaakte brein tot de hysterie toe is vatbaar voor de manipulatie. De braakmachine van de media is daar voorbijgekomen en Frankrijk heeft gedefileerd met als slogan “Ik ben Charlie”, als beeld van de beledigende karikaturen en als hoogste symbool het potlood dat de belediging uitdrukt. Kortom, de politieke mediatieke kaste is erin geslaagd het beeld te geven van een volk verzameld rond waarden, niet die van Frankrijk, maar zinloze waarden van hun kaste : dat wat de politieke en televisie propaganda “onze waarden”, “ons model”, “onze manier van leven” genoemd heeft. De term zelf van “republikeinse optocht” is onvoldoende. De kwestie is niet deze van de vorm van regering, aangenomen door het grootste aantal, maar deze van Frankrijk. Frankrijk is op de eerste plaats een land, en niet een regeringsvorm.

D[bleu marine]e optocht was dus een slecht idee volgens u ?
[/bleu marine]

Neen, het is een goede zaak in de eerste opwelling. Men had misschien een witte optocht moeten doen, zonder slogans noch opschriftbordjes, een burgerlijke optocht, van de burgerlijke samenleving. Een optocht met één enkele inhoud, de weigering van het terrorisme en de eer betoond aan de slachtoffers. Dan zouden we een psychologische slag gewonnen hebben. Maar, vorige zondag, hebben we een culturele en psychologische strijd verloren. Wat er gebeurd is, is ernstig en vele mensen geven zich er geen rekenschap van, want een propaganda zonder voorgaande in de geschiedenis van het hedendaagse Frankrijk is door de televisie uitgezonden geworden en verspreid over de sociale netwerken als een Pavloviaanse reflex. We worden geleid en ingelicht door onverantwoordelijken, blinden die blinden gidsen. Het is tijd de ogen te openen.

W[bleu marine]at kunnen we doen ? [/bleu marine]

Op de eerste plaats de oorlog voeren zonder zwakheid op de grond van Frankrijk zelf tegen de terroristen, met onze gespecialiseerde diensten en onze politiemiddelen. Vervolgens, moet men zich krachtig weren tegen de tegenstander op de sleutelpunten van zijn strategie : de psychose vermijden en kalmte en koelbloedigheid bewaren, zoveel mogelijk agressieve en vijandige houdingen vermijden tegenover de moslims, de wraaknemingen. Er zijn er geweest, totnogtoe lichte. We moeten vervolgens de strijd aangaan van de invloed op de moslimopinie, trachten ons de moslimopinie te winnen vooraleer dat de islamisten deze winnen.

We moeten onze culturele ontbinding stopzetten en herontdekken wat we werkelijk zijn, ’t is zeggen Hugo eerder dan Charlie. En wij moeten ons, op deze gemeenschappelijke basis, inzetten op educatief en cultureel vlak. We hebben alles geïnvesteerd in het sociale in de buitenwijken, à fonds perdus. We moeten trachten aan de jonge moslims over te dragen wat het echte Frankrijk is, Frankrijk doen liefhebben aan de jonge moslims en aan hun ouders. Vraag aan Jean-François Chemain, Xavier Lemoine of Camel Bechikh of het mogelijk is de culturele breuk kleiner te maken, en zij zullen u zeggen van ja. Het is hun concrete ervaring, geen abstract idee. Te Montfermeil, hebben zij een educatief bod voorgesteld met de Alexandre Dumas cursussen. Dat is het prototype van scholen die men over het hele territorium zou moeten verspreiden. Wat vandaag lukt op kleine schaal, dat moet men ook op grote schaal doen.

I[bleu marine]s er nog tijd ?[/bleu marine]

Ik weet het niet, maar laten we vertrekken van ja, er is nog tijd. Laten we werken met hart, vastberadenheid en liefde. [vert] Elke overwinning begint met een eerste stap, laten we optrekken om de harten te veroveren ! [/vert]

  [bleu marine] Gezegden opgevangen en samengebracht door Nicole Buron. [/bleu marine]

http://www.ichtus.fr/jesuischarlie-en-etat-de-choc-on-fait-nimporte-quoi/


Trefwoorden

Homepagina | Contact | Overzicht van de site | | Statistieken van de site | Bezoekers : 309 / 1152666

De activiteit van de site opvolgen nl  De activiteit van de site opvolgen België  De activiteit van de site opvolgen Dialoog   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site gebouwd met SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License