missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be
Algerije

Het samen leven is nog en altijd mogelijk !

RELAIS WITTE PATERS - MAGHREB Nr. 24 – Maart 2015
woensdag 18 maart 2015 door D.F. (Vertaling), Webmaster

[vert]Deze tekst stelt zich voor als een soort oproep om elkaar nog meer lief te hebben en beter samen te leven ondanks al de gebeurtenissen zonder aandacht te schenken aan elk verschil van godsdienst, van ras, van nationaliteit of van taal. Dit kan u idealistisch lijken van mijn kant u te zeggen dat de mensen gemaakt zijn om samen te leven en zelfs om samen te sterven. Het volstaat het te willen, ook van erin te geloven. Een veelzijdige en verscheiden mensheid is mogelijk. Elkeen is wat hij is in zijn eenzelvigheid, zijn cultuur, zijn godsdienst en dat verhindert niet een heel leven met elkaar te delen in de broederlijkheid, de liefde en de vriendschap en bovendien kan dit belangeloos zijn en dat geeft een betekenis aan het leven.[/vert]

Getuigenis

Wat mezelf betreft, heeft het verschil me nooit een probleem gesteld want ik heb er nood aan om het leven in en uit te ademen. Het is mijn reden van bestaan en van leven, ik herhaal het een beetje vrijwillig. De andere verschillende is nooit ver van mij af geweest. Ik heb de verscheidenheid altijd opgevat als iets nuttigs, levends en evident. Ge moet ook weten dat men verschillend kan zijn in eenzelfde familie, in een gemeenschap, op school, op de markt… enz. We kunnen niet allen op elkaar gelijken anders worden we standaardmerken. Waar het op aankomt is dat men elkaar geen kwaad doet en men elkaar respecteert.

Het is waar dat het behoren tot een zeer verscheiden familie voor mij veel geteld heeft. Ik heb de verscheidenheid altijd van nabij ervaren. Eerst werd ik als kind in half pension geplaatst in een kinderschool die toebehoorde aan christelijke zusters van Oran, vervolgens ging ik, als studente, naar bibliotheken die afhingen van de Kerk en daarna, toen ik mijn licentie had bekomen, werd ik in 1993 aangeworven in een bibliotheek gehouden door de paters jezuïeten bij wie ik veel heb bijgeleerd over het werk en ook over het leven.

Na hun overlijden, heb ik het bestuur van die bibliotheek moeten overnemen want ik was bevreesd dat al de inspanningen die zij geleverd hadden in rook zou opgaan of dat de bibliotheek zou gesloten worden, zo een beetje zoals wanneer men zijn ouders verliest, en men een erfenis moet bewaren, want zij hadden werkelijk zoveel gegeven aan de Algerijnse studenten. Bovendien is het een bibliotheek die in 1991 geopend werd door de bisschop van die tijd Pierre Claverie vermoord op 1 augustus 1996 samen met Mohamed. In 2002 werd ik dus directrice van die bibliotheek, die men vandaag [bleu]Sophia[/bleu] noemt, wat in het Grieks ‘wijsheid’ betekent, want toen de bibliotheek geopend werd in 1991, was men in een periode toen de wijsheid verdwenen was en de plaats had gelaten aan het geweld, aan de moorden en aan de aanslagen. Ja, dat was het fameuze zwarte decennium dat ons veel gekost heeft, want er zijn vele zeer naaste personen van Algerijnse kant verloren gegaan zowel van christelijke als van moslim zijde. Van Algerijnse kant, heb ik vrienden journalisten verloren en van christelijke kant zusters en broers van de katholieke Kerk die door die vuile oorlog geraakt werden.

Op een zekere dag hadden mijn directeurs, de paters René Tardy en Paul Décisier, me alle twee gevraagd of ik bevreesd was naar de bibliotheek te komen en als dit het geval was dan kon ik ophouden te werken. Dat was in 1996 toen men de monniken van Tibhirine vermoord heeft. Ik herinner me dat mijn antwoord geweest is: “Neen, ik ben niet bevreesd want als ik één enkel ogenblik schrik zou hebben zou dat willen zeggen gelijk te geven aan de moordenaars van de monniken en zij hun slag zouden gehaald hebben. Ik heb het recht niet bevreesd te zijn tegenover personen die gestorven zijn door hun leven aan God en aan hun Algerijnse broeders te geven”. Enkele maanden later, werd de bisschop van Oran, Pierre Claverie, op zijn beurt het slachtoffer van een ontploffing die ik gezien had vanuit het balkon bij mij thuis. Dat heeft me nog meer beslist gemaakt om nooit mijn christelijke broeders en zusters te verlaten. Het is waar dat de dood daar was, maar ik heb me nooit bedreigd gevoeld. Ik had vertrouwen. Ik voelde me gedragen door een weg, een betekenis. De erfenis verlaten die ik ontving, daar was geen sprake van. Deze periode heeft ertoe bijgedragen om mijn banden nog sterker te maken met mijn christelijke broeders en zusters die men [bleu]de andere verschillende[/bleu] noemt. Wat hen kon raken raakte ook mij. Ik voelde me bijna verantwoordelijk voor hen zoals men verantwoordelijk kan zijn voor een familie. Men moet ook zeggen dat ik een beetje de gewoonte heb aangenomen de anderen ten laste te nemen als ze mij nodig hebben. In 1989 na mijn bac, heb ik mijn familie ten laste moeten nemen toen mijn moeder zich ging laten verzorgen voor haar kanker en na haar overlijden in 1991. Overigens, de christenen van Oran zijn mijn eigen familie geworden want zij trokken doorheen dezelfde crisis als ik. We konden dan ook niet anders dan goed overeen komen.

Vandaag, en het zal nog voor altijd zijn, voel ik me nog meer geëngageerd op die weg dan de eerste keer, en ik heb mezelf beloofd dat, wat er ook gebeurt, [bleu]ik er zal zijn[/bleu]. Ik heb ook begrepen dat ik niet kon leven zonder hen, op hetzelfde vlak als mijn moslimbroeders die ik elke dag nabij ben, hetzij in mijn werk, in mijn woonwijk of in mijn familie. Wat er onder ons bestaat, dat kan ik niet in woorden uitdrukken. Dat zou onvoldoende zijn. Wat we samen doorleefd hebben zowel in vreugde als in verdriet zorgt ervoor dat we elkaar nodig hebben en men niet gescheiden kan worden, zelf de dood zal daar niet toe komen. Wel dan, hoe tot dat soort liefde komen ? Men moet er gewoon in geloven en het ook willen.
Dat kan idealistisch lijken, utopisch in een wereld van geweld. Welnu, voor mij is het precies het omgekeerde. Het is in de moeilijke momenten dat men het meest solidair moet zijn en dat deze liefde nog meer groeit en zij ons verlost uit de vrees die men zou kunnen hebben. De taal van de broederlijkheid, van de vriendschap en van de liefde kent geen barrières. Het is bovendien belangloos. Zijn leven wijden aan die drie waarden geeft er betekenis aan. Men is dan bewust van zijn zending op aarde. De mijne bestaat erin in harmonie te leven met degenen die ik liefheb en op te bouwen alles wat men samen kan opbouwen voor het welzijn van allen. Die andere, van wie men zegt dat hij verschillend is en die ik weiger zo te noemen, maakt deel uit van mijn leven en ik kan mijn leven niet opvatten zonder hem, want ik schenk geen aandacht meer aan dat verschil. Samen beheren we bibliotheken, men organiseert conferenties samen, men wisselt veel uit en men vraagt elkaar goede raad en men verrijkt elkaar alle dagen en soms vind ik dat wat we samen doen niet voldoende is en men er nog meer zou moeten aan doen om te tonen dat het mogelijk is.

Ik geef toe dat ik belust blijf op elke daad die deze manier van leven uitdrukt. Men moet alleen maar weten dat om elkaar zo lief te hebben, men waarachtig moet zijn, men zichzelf moet blijven, het gaat er niet om te veranderen en men merkt dat men complementair wordt door de andere te begrijpen, door in zijn intimiteit binnen te treden, door vast te stellen dat hij kan lijden zoveel al wij, dat hij broos is zoals iedereen en het is in die broosheid dat hij ons nodig heeft zoals ik zeker nood heb aan hem. Men bevindt zich in een dialoog en dat wil niet zeggen dat men van identiteit moet veranderen, wel integendeel dat gaat hem eerder verrijken. Ik denk dat men de andere nodig heeft om onszelf te zijn. Sommigen herhalen steeds maar dat de ontmoeting met de andere altijd moeilijk is. Zij kan dat zijn als men alleen is om erin te geloven, maar als men met velen is om het te willen, dan stelt men zich zelfs de vraag niet.

  Leïla TENNCI
  Uitreksels uit een tekst voorgesteld tijdens de 4de School van het Verschil, georganiseerd in september 2014, door de Witte Paters, te Tlemcen (Algerije). Volledige tekst (in het frans) op http://eglise-catholique-algerie.org/articles.php?lng=fr&pg=1249

Trefwoorden

Homepagina | Contact | Overzicht van de site | | Statistieken van de site | Bezoekers : 282 / 1154775

De activiteit van de site opvolgen nl  De activiteit van de site opvolgen Afrika  De activiteit van de site opvolgen Algerië   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site gebouwd met SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License