missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be
Tunesië

DE OVERBRENGER VAN ZIELEN

RELAIS WITTE PATERS - MAGHREB Nr. 24 – Maart 2015
woensdag 25 maart 2015 door D.F. (Vertaling), Webmaster

[marron]Te Sfax, begeleidt Pater Jonathan de migranten, die het leven verloren hebben toen ze trachtten Europa te bereiken, naar hun laatste rustplaats. Op het christelijk kerkhof van de stad biedt hij een waardige begrafenis aan de verdwaalde reizigers.[/marron]

Wanneer men Sfax verlaat langs de baan van Gabès, komt men voorbij het christelijk kerkhof van de stad. Sinds het Protectoraat, werden de christelijke inwoners van het gebied daar begraven. Pater Jonathan is de pastoor van de stad Sfax. En als de zee levenloze lichamen aanspoelt van migranten die verdronken zijn, zorgt hij ervoor een laatste eerbetoon te bieden aan deze verdwaalde reizigers.

De hemel is grijs, de lucht is nog warm, het is zwaar en vochtig weer op deze herfstdag De grote verroeste ingangspoort van het kerkhof is vergrendeld. De sleutel is al een hele tijd zoek. Wat dan ook, wie gaat hier nog binnen ? Pater Jonathan duwt een llein zijpoortje open en treedt binnen in deze heilige plaats.

Diep op het kerkhof houden de wachter en zijn vrouw even op met het oprapen van takken. Een hond, waarvan men niet weet of het een wilde of een tamme is, ontvangt de ongelukkige bezoeker, hij blaft en toont zijn tanden. Droevige omgeving en sfeer voor een laatste rustplaats.

Het kerkhof van Sfax dateert uit de tijd van het Protectoraat. Naast de begraafplaatsen van de christenen van Sfax, die hier sinds tientallen jaren rusten, vindt men een cementen grafstenen waaronder de laatst gekomenen rusten. Migranten.

P[marron]ater Jonathan[/marron] is afkomstig uit Nigeria en heeft al heel wat rondgereisd vooraleer in Tunesië aan te komen in 2010. Twee jaar geleden werd hij de verantwoordelijke van de katholieke Kerek te Sfax en te Gabès. Sinds zijn aankomst in het land, helpt hij de migranten en heel dikwijls is hij de laatste persoon die hun eerbied betuigt.

Hij wandelt tussen de graven door, staat even stil bij sommige en lijkt zich een kort moment de ceremonieën te herinneren, de aanwezige familie en vrienden of hun zo zware afwezigheid. Hij heeft maar twee personen van Sfax begraven sinds hij er gevestigd is. Al de andere zijn christelijke migranten, die zeleden vergezeld waren, van wie men niet altijd de juiste eenzelvigheid kent, bij gebrek aan papieren.

[bleu]Pater Jonathan had een heel ander levensverloop kunnen kennen.[/bleu]
Hij heeft zich laten inschepen op een moment bij het begin van een carrière van professionele voetballer. Als met een zeker heimwee blijft hij regelmatig voetbal spelen met de jonge studenten uit het zuiden van de Sahara die aanwezig zijn te Sfax of met de jonge Tunesiërs van de armere wijken. Hij mist geen enkele match van zijn meest geliefde club FC Barcelona en gaat naar het stadium als supporter van de Sportieve Club van Sfax. Eigenaardig genoeg heeft hij ook nog iets anders willen proberen en ging bokslessen volgen. Hij is dat soort man die zich niet van zijn stuk laat brengen en die niet bevreesd is voor de bedreigingen geuit door de hardroepers van allerlei aard, die zich bewegen in de wereld van de migratie.

Maar die voetbalwereld was dan toch niet voor heem en die contemplatieve man is uiteindelijk zijn weg gaan verleggen, om zich te lanceren in de filosofie- en theologiestudies vooraleer hij priester gewijd werd.

[bleu]Zijn beroep bestaat erin zijn naaste te helpen[/bleu], maar hij is nooit gevormd geweest om te zorgen voor migranten en vluchtelingen. [bleu] “De werkelijkheid heeft aan de deur geklopt, en ik kon deze niet opnieuw sluiten.” [/bleu] Pas aangekomen te Sfax, beantwoordt hij positief de oproepen tot hulp om weerstand te bieden aan de humanitaire crisis die zich voltrekt in het zuiden van het land.

In 2011, toen de oorlog in Libië losbrak, stroomt de burgermaatschappij in massa toe in Tunesië. Er wordt een kamp geopend om amper enkele kilometers van de grens tussen Libië en Tunesië : het kamp van Choucha dat tussen de 3000 en de 4000 vluchtelingen zal opvangen. Verblijvend in Libië bevinden ze zich in een noodsituatie in het Tunesische gebied, en dat terwijl de gezagsdragers niet gevormd zijn om die nieuwkomers op te vangen. Deze migranten, die tijdens hun vlucht dikwijls slachtoffers geweest zijn van bedreigingen en slechte behandelingen, bevinden zich nu opgeslagen in moeilijke omstandigheden. De spanningen tussen hen, maar ook met de lokale bevolking en de Tunesische gezagsdragers veroorzaken botsingen en ook doden.

[bleu marine] “Ik ben te Choucha aangekomen, en ik kon er niet weer weggaan. Ik heb me teruggevonden ten overstaan van wat ikzelf beleefd heb, in de jaren ’90, toen ik vluchteling was in mijn land.” [/bleu marine]

Pater Jonathan was toen 16 jaar. Een ervaring die hem getekend heeft en die voor een deel zijn sterke implicatie uitlegt voor de verdediging van de migranten.

Na gedurende bijna twee jaren over en weer gaan naar Ben Guerdane, de meest nabij Tunesische stad van het kamp van Choucha, keert hij terug naar Sfax in de lente van 2013, enkele maanden voordat het kamp gesloten werd, zonder dat eer oplossingen gevonden waren voor de ter plaatse aanwezige migranten. Hij zet zijn humanitair werk verder bij de migranten, een zending die nooit een einde neemt. “Het is moeilijk de bruggen af te breken als men werkt met mensen die op de vlucht zijn.” In de stad, neemt de migratie een andere vorm aan. Er is minder hoogdringendheid, maar altijd even zoveel sociaal geweld. En vooral voor de “haraga [1]” is Sfax een gunstig en strategisch gebied rond deze kuststad.

Volgens het Tunesische “Croissant Rouge” hebben reeds 4 boten schipbreuk geleden te Sfax in 2013 en 2014. Acht personen zijn overleden waaronder een kind.
Volgens de OIM (Internationale Migratie Organisatie) zijn in 2013 meer dan 3000 migranten gestorven in de Middellandse Zee op een totaal van 4077 migranten die het leven verloren hebben in de hele wereld. In 2013 waren ze met een beetje meer dan 700 om te sterven bij de overtocht van de Middellandse Zee en 1500 gedurende de eerste negen maanden van het jaar 2011. Pater Jonathan is zelf ook migrant en begrijp het verlangen om te vetrekken dat elkeen kan aanvoelen.

[bleu marine] “Ik geloof niet dat er een goede en een slechte migratie bestaat. De migratie is een kenmerk van de mens. Wij zijn altijd in beweging. We gaan altijd op zoek naar veiligheid en vrede.” [/bleu marine]

Maar het moeilijkste deel van zijn werk en één van zijn verantwoordelijkheden blijft het organiseren van de begraven van deze migranten. Sinds 2012, heeft hij meer dan een twintigtal christelijke migranten begraven in het kerkhof van Sfax, gestorven in de zee of op het land.

Eens hij de ronde van het kerkhof heeft gemaakt, staat hij stil bij een stoffige cementen grafsteen. Geen kruis en geen versiering. Geen naam. Men zou kunnen denken dat de grond alleen maar gecementeerd werd. Een tiental personen zijn hier begraven. Niet het minste spoor van identiteit, alsof die personen er nooit werden neergelegd. Alsof ze nooit hadden bestaan.

[bleu marine] “Vandaag bestaat mijn zending erin migranten te helpen en ik aanvaard het. Maar nooit heb ik eraan gedacht dat mijn werk erin zou bestaan doden te begraven van wie is de naam niet ken”, zegt hij ontgoocheld. [/bleu marine]

Hij vindt zijn situatie onrechtvaardig. Hij zegt dat hij graag met meer kracht de onrechtvaardigheden zou willen aanklagen die de migranten worden aangedaan. Aan deze migranten die alleen sterven. Hij die voorstander is van de vrije circulatie kan niet bij de gedachte dat men kan sterven bij het oversteken van grenzen.

En verder, op momenten van twijfel, geeft hij zich over aan [bleu]Onze Lieve Vrouw van Lourdes[/bleu], die daar op haar voetstuk troont op het einde van het kerkhof. Zij heeft als zending de gestorvenen te beschermen die op het kerkhof begraven zijn. Zo zijn zij wmisschien minder alleen bij hun reis naar de andere oever.

Sana Sbouai, onafhankelijke journaliste,
hoofdredactrice van de Franse versie
van het Tunesische webmagazine, Inkyfada
JPEG - 8 kB

[1Een harrag (of harraga in het meervoud) is een clandestiene migrant die in zee gaat vanuit de Maghreb (Algerije, Marokko, Tunesië) met pateras (noodbootjes) om de kust te bereiken hetzij in Andalusië, Gibraltar, Sicilië, de Canarische eilanden, het Spaanse Ceuta en Mellila, het eiland Lampedusa of nog Malta. Het woord “harrag” is een Algerijnse term ﺣﺮﺍﻗـة ḥarrāga, ḥarrāg, “zij die verbranden” (de papieren of de grenzen) en bestaat ook in het Spaans onder deze vorm. Deze term is dikwijls voor in de Noord-Afrikaanse journalistieke taal.


Homepagina | Contact | Overzicht van de site | | Statistieken van de site | Bezoekers : 235 / 1152728

De activiteit van de site opvolgen nl  De activiteit van de site opvolgen Afrika  De activiteit van de site opvolgen Tunesië   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site gebouwd met SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License