missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be
Algerije

Samen leven, dat is in dialoog treden

Relais Pères Blancs Maghreb - Juni 2015
zaterdag 4 juli 2015 door D.F. (Vertaling), Webmaster

In onze moderne wereld, waarin de mensen meer en meer met elkaar verbonden zijn door allerlei netwerken, wordt de dialoog een sleutelbegrip en een onvermijdelijke werkelijkheid. Of men nu thuis is of ergens in het buitenland,[bleu] samenleven, dat is het gesprek aangaan met elkaar[/bleu]. Iets wat me altijd aangenaam geweest is bij de Witte Paters, is de aandacht voor de cultuur van de andere, en het verlangen van elke confrater om zich zo goed mogelijk in te burgeren in het levensmidden waar hij zich bevindt. Dikwijls zijn, in dit proces van inculturatie of van de benadering van de andere in wat hij is, de gevoelens gemengd. Men voelt daarin keer om keer : bewondering, aantrekking, vrees en zelfs afkeer.

Deze ervaring die onze missionarissen beleven, ik beleef die eveneens in mijn dagelijkse missie bij de moslims. Dikwijls hou ik van hen, maar soms begrijp ik hen niet, het overkomst me zelfs hen te haten, maar met een haat vol liefde en die alleen maar het goede wil van de andere.

Ja, ik ben in staat te “haten” en me kwaad te maken, ook als ik van hen hou. De laatste heeft plaats gehad na de slachtpartijen van Charlie Hebdo en de reacties die daarop gevolgd zijn na het uitgeven van een karikatuur van hun profeet. In deze reactie, werden er christelijke heiligdommen verwoest in Niger en elders in de wereld. Christenen hebben een onderkomen moeten zoeken om hun levens te redden. Gelukkig, hier in Algerije, is er niets veranderd in de goede relatie die bestaat tussen christenen en moslims. Maar men heeft goed te beweren dat dit geweld niet van de islam is, het werd nochtans gepleegd door moslims, in naam van de islam en terwijl men zich steunde op heilige teksten van de islam ! Deze weigering om de werkelijkheid in de ogen te kijken en om op zichzelf een autokritische blik te werpen maakt me zenuwachtig in de dialoog met mijn moslim vrienden en verwanten.

Bijvoorbeeld : juist na de feiten van Charlie Hebdo, heb ik drie jongeren ontvangen in de basiliek die me aangesproken hebben en me zegden : “Jullie, de christenen, jullie respecteren onze profeet niet ! Ge zijt niet goed !” Ik antwoord hen : “Wat kwaad heeft men gedaan ?” Eén van hen zegt me : “Ge hebt een tekening gemaakt van onze profeet en ge drijft de spot met hem !” Ik zeg hem : “Ge vormt een verkeerd oordeel. De karikatuur is gemaakt door journalisten die geen christenen zijn. Zij doen dat in naam van hun vrijheid van uitdrukking, en ze hebben er nog ergere gemaakt met Jezus en met de paus. Dat is nog geen reden om hen te doden. God vraagt ons niet te doden maar lief te hebben en het goede te doen”. Daarna leken mijn gesprekspartners overtuigd te zijn en tot rust te komen door te weten dat Charlie Hebdo de christenen in de wereld helemaal niet vertegenwoordigt. Maar in mij was er nog altijd iets aan ’t koken. Ik kon niet verdragen te zien hoe mijn bezoekers zo vertrokken, heel rustig.

Ik wou hen laten weten wat me pijn deed op dit moment en ook wat ik van hen dacht op dit ogenblik. Dan zet ik vlug enkele stappen, en ik haal hen in naar de uitgang en ik stel hen enkele vragen : “Wat hebben de christenen van Niger te maken met Charlie Hebdo of zelfs met Frankrijk ? Waarom steken jullie onze kerken in brand en jagen juliie de christenen na ?” Een beetje verveeld dat ik het nu was die in het offensief ging, is er één van hen die me antwoordt : “Degenen die dat gedaan hebben dat zijn geen moslims !” Ik zeg : “Ah goed zo, je wil zeggen dat iemand die elke vrijdag in de moskee gaat bidden geen goede moslim is ?... Die verwoestingen hebben zij nochtans aangericht na het vrijdaggebed…” Een andere trekt weer ten aanval : “Kamarade, dat is de islam niet.” Een andere : “Weet ge, er zijn goeden en slechten overal”. Ik zeg : “OK, je zegt dat niet de islam is ! Misschien is dat wel waar. Zegt hun dan zelf wat de islam is en nodig hen uit deze ook in praktijk te brengen. Want ik, ik zie de islam niet, maar ik zie moslims. Toont u dus in daden dat de islam synoniem is van vrede. Wij, van onze kant, wij trachten evenzo goed te doen. Het is waarlijk daarin dat we onze godsdiensten zullen kunnen vereren”.

Ja, er zijn dingen die ik dikwijls niet begrijp bij de moslims en die me tegensteken. Wat ik hierboven heb meegedeeld is daarvan een voorbeeld. Maar ik hou van hen als broeders en vrienden. Met hen, heb ik heel wat dingen geleerd en ontvangen, om te beginnen reeds door mijn vader in mijn eigen familie, en ook door de vrienden van de wijk waarin ik ben opgegroeid en met wie ik alles gedeeld heb, de stommiteiten en de goede dingen.

Op deze grond van Algerije, blijf ik verder getroffen te worden door de goedheid en de schoonheid van vele moslims die ik ontmoet heb hetzij in mijn apostolaat hetzij in de loop van het gewone leven. Tegenover sommigen, heb ik bijna geroepen : “Nergens in Israël heb ik zo’n geloof gezien” of zo’n goedheid. De sterke momenten van deze relaties komen weer naar boven wanneer we elkaar bekijken als gelovigen, zoekers naar God op zoek naar zijn wil in ons leven. Gelovigen tegenover God, voelen wij aan wat Hij voelt voor de wereld : liefde en medelijden. Het is daarom, zo vele keren, dat ik momenten van sterke innige verbondenheid beleefd heb tegenover een geval van lijden of van menselijke miserie. We hebben de indruk bewoond te worden door een goddelijke kracht die onze barrières overstijgt en die ons uitnodigt tot een gezamenlijk antwoord : een antwoord dat alles zegt van die God van medelijden en van barmhartigheid die ons zo nauw verbonden is !

Om te eindigen, ik geloof met heel mijn hart dat [bleu]de dialoog tussen christenen en moslims[/bleu] niet alleen maar het humanisme is, in de betekenis van het menselijke handelen. De dialoog sluit zeker dit aspect in. Maar het [bleu]is een geloofsdaad, een stap in het volgen van Christus[/bleu], die zich vernederd heeft om onze natuur aan te nemen, en die, in de loop van zijn aards leven, elke persoon tegemoet is getreden, zonder rekening te houden met de godsdienstige en culturele barrières van zijn tijd.

Het is op deze authentieke stappen van geloof dat de interreligieuze dialoog gegrond is. Het is ook in die geest dat degenen die betrokken zijn in de dialoog moeten leren weerstand te bieden aan de fanatici van elke zijde, zowel christenen als moslims.

  Anselme Tarpaga
Onze Lieve Vrouw van Afrika
Algiers
Overgenomen uit ‘Petit Echo’ nr. 1060 – 04/2015
 

Homepagina | Contact | Overzicht van de site | | Statistieken van de site | Bezoekers : 184 / 1154775

De activiteit van de site opvolgen nl  De activiteit van de site opvolgen Afrika  De activiteit van de site opvolgen Algerië   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site gebouwd met SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License