missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be
Algerije

Terug van weggeweest.

zondag 2 augustus 2015 door Jan Heuft, Webmaster

Ik zat in de gevangenis en gij zijt tot Mij gekomen. (Matteus 25, 35-36).

Na een onderbreking van vijf jaar, heb ik gisteren weer mijn pelgrims staf opgenomen om mensen die opgesloten zitten in een gevangenis te bezoeken. Vijf jaar geleden kwam er een einde aan 17 jaren trouw bezoek aan vooral een Nederlander die in eerste instantie tot levenlang was veroordeeld. Het was een enorme vreugde toen hij na 17 jaren detentie in vrijheid werd gesteld. Tegelijkertijd bezocht ik in die tijd veel opgesloten migranten veroordeeld van enkele maanden tot enige jaren. Soms moest ik ook voorgaan in gebedsdiensten met 80 gelovigen in wel 3 of 4 talen.

Het waren woelige tijden en dikwijls moest ik zeer gevaarlijke streken doorrijden om het een of ander detentie centrum te bezoeken. Een keer werd ik zelfs met blikjes tomaten sauce bekogeld door een woedende menigte die tegen de regering protesteerde. Een andere keer kwamen er zelfs jacht geweren aan te pas! Maar wat mij het meest geïmponeerd heeft, in die tijd, was de bijna slaafse afhankelijkheid van de gedetineerden ten opzichte van hun bewakers. Van de andere kan ik me nog herinneren hoe de directeur van één van die gevangenissen die zelfde Nederlander in de kerstnacht uit zijn cel liet halen om samen met hem, in zijn kantoor een stuk “kerstbrood” te delen en een sigaret te roken!

Ruim een jaar geleden was ik al benoemd om mijn taak te hervatten maar de moord op de fransman Hervé Gourdel in de nabijgelegen bergen, maakte het te riskant om, zonder escorte, naar deze streek te reizen. Ook deze week werd er weer een politie patrouille aangevallen. Ondanks dat besloot ik in mijn wagen te stappen om de 125 km te overbruggen en de daar verblijvende buitenlandse gedetineerden op te zoeken. De weg er heen is een nog vrij nieuwe autoweg in slechte staat omdat, naar het schijnt, niet al het daarvoor beschikte geld er in geïnvesteerd is.

Bij aankomst in de gezellige plattelands stad van ongeveer 60 000 inwoners nam ik de richting van de gevangenis gelegen op de weg naar het mij wel bekende ski en vakantie centrum hoog in de bergen. Jammer genoeg bleek een riolering gebroken te zijn en werd het verkeer via allerlei kromme weggetjes omgeleid. Zodoende kwam ik, op een gegeven moment, alleen midden in een korenveld terecht, wat gezien de veiligheid’s situatie nu niet bepaald aan te raden is. Maar na enkele” angstige gedachten” kwam ik dan voor enorme gevangenissen poorten te staan, waar een slaperige agent (ramadan) mij te kennen gaf dat er een nieuwe gevangenis was gebouwd, 10 km verder, precies aan de andere kant van de stad gelegen in een klein dorpje.

Ondertussen was de buiten temperatuur de 38 graden genaderd en draaide de airconditioning in mijn auto op volle toeren! Dus weg terug! Dwars door de woelige stad! Op een gegeven moment stond ik op een druk kruispunt waar een hevige en dorstige politie agent het verkeer probeerde te regelen. Voor de zekerheid, dacht ik, zal hem nog eventjes de weg vragen. Maar de goede man begon wilde gebaren te maken en riep als maar “ Doorrijden a.u.b. het is veel te heet om hier vragen te stellen en het verkeer op te houden! Ik kom om van de honger en de dorst!” Eigenwijs bleef ik 2 meter verder toch staan. De agent kreeg toch medelijden met mij, kwam naar mij toe, stak zijn bezwete hoofd en een gedeelte van zijn borstkast door het portierraam, omhelsde me, wenste me een goede ramadan maaltijd en zei tenslotte dat ik als maar recht door moest rijden! We namen weer “innig” van elkaar afscheid en ik reed verder via allerlei kleine straatjes, vol voetgangers, sinaasappels -, bananen – en druiven kistjes, in de aangeduide richting.

Eindelijk kwam ik dan op een groot kuispunt met een fontaine zonder water en geboetseerde stenen duiven. Ik deed een laatste poging om de weg te vragen. Een nette bejaarde heer zat daar op een bankje en ik stelde mijn vragen in keurig Arabisch. Met een gulle lach antwoordde de man me in perfect Frans zoals dat zo vaak in Algerije het geval is!

Daar stond ik dans in eens voor een super moderne gevangenis. Na al mijn papieren getoond en nog eens getoond te hebben mocht ik te voet de enorme oprijlaan betreden. Al fluitend betrad ik dit prachtige brede pad. Ondertussen las ik nog eens goed mijn Arabisch en Franse papieren om bij de volgende controle poort alle moeilijkheden te voorkomen. Wat ik al lezende niet gezien had was dat midden in deze prachtige weg twee stalen spoorweg railsen half waren ingegraven om eventuele aanvallende terroristen tegen te houden! “Nou mensen ik maakte me toch een val als of het einde van mijn leven was aangebroken!” Hevig bloedend kwam ik het kantoor van de gevangenis directeur binnen en werd ik onmiddellijk van alle zorgen voorzien en vooral met veel mercurochroom ingesmeerd. Dat alles gaf een beeld alsof ik zelf amper een terroristische aanval had overleefd. Het deed me denken hoe ik één jaar geleden in Dakar in Senegal door een plastic stoel was gezakt en toen ook hevig bloedend door de mensen daar helemaal werd ingesmeerd met hetzelfde rode vocht die het allemaal een veel afschuwelijker aanzicht gaven.

Het gesprek met de directeur was vriendelijk et interessant en, zoals altijd, ging het voor een groot gedeelte over de toestand in Europa, in Algerije, maar vooral over wat wij als Christenen geloven en wat het verschil is met de Islam. Wij kwamen tot slotsom dat het belangrijk is dat er in de gevangenis bibliotheek een aantal Bijbels beschikbaar zijn die door een ieder kunnen worden geconsulteerd. Op zich dus zeer positief. Ook zou het goed zijn als er in deze bibliotheek meer Engelse en Franse literatuur aanwezig zou zijn.

Na zo ongeveer anderhalf uur praten kreeg ik dans toch eindelijk toegang tot 1 Europeaan en 5 Afrikaanse gedetineerden. In deze ramadan tijd en in de grote hitte van de zomer, is het voor hun niet gemakkelijk hier de dag door te komen. Gelukkig hadden de Afrikanen voor de nationale bevrijding’s dag van 5 juli 13 maanden straf vermindering gekregen en blijven er voor hen nog maar 11 maanden te gaan terwijl de Europeaan nog 20 jaar voor de boeg heeft. Gelukkig dat hij tijdens deze vastentijd een aparte ruimte heeft toegewezen gekregen heeft om meerdere maaltijden per dag te nemen. Over het algemeen waren alle gedetineerden vrij positief over hun detentie omstandigheden en aangezien ik alleen met hen kon spreken was er geen pressie om niet de waarheid te vertellen. Het is wel duidelijk dat deze mensen een grote behoefte hebben aan regelmatig bezoek want ze leven zeer geïsoleerd zonder enig familie bezoek.

Na ruim een uur nam ik afscheid van hen en werd ik weer uitgebreid uitgeleidde gedaan door de directeur en zijn medewerkers. In de toekomst zou ik iedere 2 of 3 weken “eventjes langs komen”

Na deze lange dag kwam ik vermoeid maar zeer voldaan thuis. Het bezoek aan de streek, aan de mensen van die streek, aan de gevangenen en het gevangenis personeel is mij zeer positief overgekomen. Als wij het over “bruggen bouwen” hebben tussen verschillende culturen en volkeren, dan voel je dat nog het beste aan in deze omstandigheden. Vandaar dat ik deze taak nog enige tijd met veel moed en enthousiasme zal voortzetten.

  Algiers de 25ste juli 2015.
Jan Heuft

Homepagina | Contact | Overzicht van de site | | Statistieken van de site | Bezoekers : 218 / 1154775

De activiteit van de site opvolgen nl  De activiteit van de site opvolgen Afrika  De activiteit van de site opvolgen Algerië   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site gebouwd met SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License