Na de aanslagen van vrijdag 13 november in Parijs

Beste confraters,

Terwijl de avond zich aangenaam aankondigde voor de voetballiefhebbers, voor hen die zich, op een vrijdag avond, willen vermaken in een bar, een restaurant of een concertzaal, hebben we plots een nachtmerrie beleefd, verbijsterd, onderste boven, door die geprogrammeerde en moordende aanslagen.

De woorden van het Boek Daniël weerklinken in onze oren : “Het zal een tijd van rampspoed zijn zoals er nog nooit een geweest is”. Zeker, de context is anders, maar deze woorden brengen ons in vereniging met al de mannen en vrouwen die lijden, en met al de personen van goede wil welke ook hun geloofsovertuigingen zijn, en hun waarden.

Wij horen spreken van eenheid, van solidariteit, van gelijkheid en van broederlijkheid. Ja, als Missionarissen van Afrika onderschrijven we deze waarden, en we willen deze ook beleven door onze getuigenis, door de roeping die wij ontvangen hebben van God. We willen deze in praktijk brengen met de kracht van de Heilige Geest, zonder wie wij niets kunnen doen.

Onze constituties nodigen ons uit “altijd een bijzondere aandacht te schenken aan de gelovigen van de Islam” [mauve fonce](Constitutie 1)[/mauve fonce], en deel te nemen aan de Moslim-Christelijke dialoog met het oog op de vrede.

Wij leven in solidariteit met al degenen die gelijkaardige gebeurtenissen hebben beleefd, in New-York in 2001, in Madrid in 2004, in Londen in 2005, in het Midden Oosten en overal in Afrika waar het lijden en de droefheid voortkomen uit het geweld.

Onze rol bestaat erin getuigen te zijn van de vrede, en te tonen dat de volken kunnen samenleven, met verschillende visies, en verschillende godsdiensten. Wanneer wij bezield zijn door de innerlijke vrede, komende van Christus, zal deze zich verspreiden rondom ons.

Wij zijn gevoelig voor de talrijke gebaren van rouwbeklag, ontvangen van onze confraters van verschillende landen, evenals van Richard Baawobr. We bedanken u. Eén van u heeft ons geschreven : “Deze terroristische aanslagen hebben geen enkele zin. Wij, de gelovigen in de vergiffenis en de verzoening, mogen ons niet naar beneden laten glijden ; naar een taalgebruik van haat en van weerwraak. Maar laten we er altijd naar streven de getuigen te zijn van de barmhartigheid van God en van zijn vrede”.

Ondanks de ontzetting die ons kan overweldigen, laten we positief zijn en vooruit kijken door het refrein van psalm 15 te hernemen : [mauve fonce]“Bescherm me Heer mijn God. Gij, mijn enige hoop… Ik houdt de Heer vóór mij zonder ophouden, ik ben onverzettelijk ; mijn vlees zelf rust in betrouwen”. [/mauve fonce]

L aten we bron van vreugde, van vrede en van hoop zijn !