Vijftig jaar priesterschap en missie

Brief van een missionaris aan zijn confraters voor hun vijftigjarig priesterschap

donderdag 11 september 2008 door D.F. (Vertaling), Webmaster

1958 - 6 april - 2008

Vijftig jaar priesterschap en missie

Vijftig jaar dicht bij God en dicht bij de mensen

Beste confraters jubilarissen,

Amper uit de wieg en de prille kinderjaren, begonnen we de eerste woorden van het leven te stamelen: papa, mama. Zeer vlug hebben we van onze ouders geleerd dank u te zeggen: "Zeg eens dank u."

Sindsdien... de ouders zijn weg, velen van onze confraters, van onze naasten hebben ons verlaten.

Sindsdien… heeft de tijd ons niet gespaard. Ver van stil te staan, al was het maar één dag, heeft hij zich gehaast om de rij van waardevolle jaren te doen versnellen, voorbijgevlogen in de momenten van geluk en zorgen. Gekomen tot de herfst van het leven, zijn we geneigd het hoofd om te keren naar dat niet terug te krijgen verleden, hele dagen lang. Vaarwel gezondheid en dromen, vaarwel projecten en ambities, vaarwel Afrika. Zo is nu eenmaal het leven.

Vaarwel ook aan het dank u zeggen? Zou dat een vraag zijn die ons achtervolgt? Ik weet het niet. Ja, hoe zit het met al die dankwoorden die we hebben uitgezaaid gedurende heel onze levensloop? Dank aan God, dank aan onze Sociëteit, dank aan onze naasten, dank aan die ontelbare Afrikaanse gezichten, soms droevig, dan weer uitbundig.

Zonder te kunnen lezen in de intimiteit van een bewustzijn, kunnen we bij elkaar wel een ruimte van verdriet vermoeden in een hoekje van het hart. “Als ik kon herbeginnen…” Het is waar, ons bewustzijn is al te gevoelig in het licht van Christus om niet te lijden onder enkele schaduwvlekken van het verleden. Maar door voordurend de film van de tekorten van een leven te projecteren, dat overigens helemaal menselijk is, dat we helemaal gegeven aan God en aan de mensen hadden gewild, dat we ons zo blootstellen een laat seizoen te verknoeien te ver van God, te ver van de mensen, omdat het te arm is aan dank u zeggen.

Vandaag, komt Christus ons nabij op een weg van Emmaüs; hij nodigt ons uit voor het feest, dat wat het hart van de mens verblijdt.

“In naam van onze vriendschap, zegt ons Christus, draai die slecht geschreven bladzijden van het verleden om; ge hebt altijd mijn vertrouwen gekregen; gun ook mij uw vertrouwen. Mag ik u een feestgeschenk vragen, om een glimlach bédelen? Uw lichaam, ook al werd het vernederd en gebroken door het gewicht van het zware werk en van de jaren, een glimlach laten vallen van uw lippen, een glimlach voor mij, ik vraag niet meer, een glimlach voor uw confraters, voor uw naasten, een glimlach voor uzelf.

Achter de rimpels van een verwelkt gelaat, kijk naar de frisheid van een onsterfelijke jeugd, die van uw trouw tegen elke beproeving in, gelaat dat geen enkele schram, geen enkele fout hebben kunnen tekenen met rimpels van droefheid. Herinner u de eerste dagen van onze ontmoeting; sindsdien hebben we elkaar nooit verlaten. Uw jeugd, uw ambities, de frisheid van uw hart, uw gebed, uw verbetenheid bij het werk, dat Afrika dat ge hartstochtelijk hebt liefgehad, niets van uw leven is ontsnapt aan mijn eucharistie.

Wanneer, van morgen tot morgen, met een lichaam dat meer vermoeid dan uitgerust was, hebt ge uw offer opgedragen aan mijn altaar, ik heb het onsterfelijk gemaakt in mijn lichaam dat gestorven en verrezen is voor al degenen die ge onderweg kruiste.

Verheug u, vol van genade; ge zijt altijd de welbeminde missionaris gebleven en wie ik heel mijn vertrouwen heb gesteld.”