Een bisschop “al te bevriend” met de moslims

We hadden reeds de verandering aangekondigd die in het vooruitzicht werd gesteld voor het aartsbisdom van Algiers en die er kwam, vanaf 1867, door Charles Lavigerie, de stichter van de Witte Paters. Op 10 oktober 2008, heeft de Fransman met de Algerijnse nationaliteit, Henri Teissier (foto hiernaast), inderdaad de bisschopszetel overgedragen aan de Jordaniër Ghaleb Moussa Abdallah Bader (foto hieronder), die zo de eerste Arabische bisschop van Algerije wordt. Een teken van de tijd en, ongetwijfeld, een wisseling van de weg voor een Kerk die eveneens aan ‘t veranderen is midden de moslimwereld.

Verandering maar geen breuk. Ontmoeting, dialoog, getrouwheid aan het Algerijnse volk, kenmerkende tekenen van de lange aanwezigheid in dit land (zestig jaar) van Monseigneur Teissier, zullen ook een absolute imperatief blijven voor de nieuwe aartsbisschop in een land dat getekend wordt door hevige spanningen. Het overleven van de kleine christengemeenschap – enkele duizenden gelovigen verspreid midden 34 miljoen moslims – is gebonden aan de betwiste politieke gebeurtenissen die het land deze laatste jaren doen ontvlammen op de vooravond van de verkiezingen. Het hangt eveneens af van de nieuwe krachten die de moslim integristen verworven hebben, van de willekeur van een bureaucratie die om zich heen grijpt, wat geenszins in het voordeel speelt van de aanwezigheid van de christenen.

Monseigneur Teissier is een man van de ontmoeting geweest, heel dikwijls onbegrepen, vooral dan door de Vaticaanse hiërarchie. Al te goed bevriend met de moslims, al te discreet in het openbaar tegenover een macht die vijandig staat tegenover de christenen. En nochtans is Monseigneur Teissier geen man die zwijgt. Wel integendeel. In Algerije zoals in Europa, heeft hij nooit opgehouden gunstige gelegenheden aan te grijpen om te vertellen en aan te klagen, om te doen kennen en om de solidariteit te zoeken. Om te zeggen, zoals in de loop van de twee laatste jaren, dat de christenen geconfronteerd worden met steeds grotere moeilijkheden – uitwijzingen, weigeringen van visa’s, administratieve beperkingen… - maar om met nadruk te herhalen dat een ontmoeting altijd mogelijk is tussen personen van goede wil. Tot welke godsdienst ook ze behoren.

“Wij zijn de Kerk van Algerije” heeft hij geschreven in één van zijn laatste hoofdartikels van “Rencontre”, het diocesaan tijdschrift van Algiers. “De standpunten die door het land worden ingenomen, door de verantwoordelijken ervan en door verscheidene groepen van de maatschappij bepalen, buiten ons om, het kader van de getuigenis en van het leven van onze gemeenschap. Dat maakt deel uit van de roeping van onze Kerk, geroepen om haar activiteiten te situeren binnen de evolutie van de Algerijnse samenleving. Wij willen, inderdaad, in Algerije geen groep van vreemdelingen zijn die hun cultureel onder elkaar en voor zich alleen regelen. Wij zijn een gemeenschap van leerlingen van het Evangelie die hun getrouwheid aan Christus uitdrukken doorheen de relatie met de broers en zusters van dit land”.

Gedurende de sombere periode van het moslimterrorisme dat Algerije getroffen heeft in de jaren ’90, heeft Mgr. Teissier niet opgehouden het geweld te veroordelen en alle wegen te zoeken voor de vrede en de verzoening. Verschillende malen werd hij met de dood bedreigd, heeft hij de moord van 19 mannelijke en vrouwelijke religieuzen beleefd – onder wie de bisschop van Oran, Pierre Claverie – als het verlies van even zoveel broeders en zusters. Zoals vele anderen, heeft hij besloten te blijven, als teken van getrouwheid aan de Kerk en aan het Algerijnse volk.

Mgr Ghaleb Moussa Abdallah Bader

Anna Pozzi
in Africa n.6
novembre-dicembre 2008