Thembalabasha Juni 2009

Nieuws van Philippe en van het TYC (Tembalabasha Youth Center)

Het is bijna zes maanden geleden sinds ik nog iets van me liet weten. Zes maanden die rijk aan gebeurtenissen waren, ook al waren sommige daarvan eerder pijnlijk. Inderdaad, in de loop van de eerste drie maanden van 2009, zijn er drie katholieke priesters vermoord geworden in Zuid Afrika. Een oudere priester werd dood teruggevonden in zijn appartement in Pietermaritzburg in Kwa Zulu Natal; in februari, was het een jonge priester van een naburig bisdom die vermoord werd door jonge kerels aan wij een “lift” geboden had. Maar de degenstoot zal voor ons allen, priesters van het diocees van Johannesburg, de dood geweest zijn van Pater Lionel Sham, vermoord door twee jongeren, waarvan één – een vroeger straatkind – goed gekend was door Pater Lionel die hem dikwijls geholpen had. Al deze moorden hadden als enig motief een diefstal, heel dikwijls dingen zonder grote handelswaarde. In een land waar de rijkdom zeer duidelijk zichtbaar is, maar slecht verdeeld ondanks de gunstige wetten voor de meest armen, hebben vele jongeren niets te verliezen, tenzij het leven dat nochtans zo waardevol is!

Een andere grote gebeurtenis van het begin van dit jaar is de verkiezing geweest van de nieuwe president van Zuid Afrika. Jacob Zuma is de gelukkige verkozene, zonder verrassing want hij was de enige kandidaat van het ANC, dat de meest geliefde partij blijft van de meerderheid van de bevolking. Geen verrassing maar toch enige ongerustheid, die ge wellicht met mij zult delen als ge de pers volgt. Maar, in het algemeen, moet ik positief en enthousiast blijven: het ANC heeft toch veel bijgedragen om de situatie weer in orde te brengen die door de apartheid was geschapen. De grote uitdagingen blijven nochtans: een zeer hoge graad van criminaliteit, een armoede die niet lijkt te verminderen ondanks de inspanningen van de regering, een onderwijs in vrije val – vooral in de townships en de squatter kampen, een zeer hoge graad van werkeloosheid.

Zuid Afrika bereidt zich voor om volgend jaar de Wereldbeker voetbal te ontvangen. De spanning rijst ten top. Overal in het land, worden de banen hersteld, verbreed, gereorganiseerd… Er zijn een beetje overal wegenwerken. Men zou zich haast in Europa wanen! Een gans nieuwe spoorweglijn wordt aangelegd tussen de internationale vlieghaven van Johannesburg en Pretoria, en deze loopt dwars door het drukke economische centrum van Santon. Een soort RER, deels gebouwd door de Franse groep Bouygyes.

. . .

Het is in Thembalabasha – drie programma’s voor jongeren die in zeer ongunstige omstandigheden opgroeiden – dat ik de meeste van mijn tijd doorbreng. Ik verblijf er alle namiddagen in de “shelter”, ’t is te zeggen in het verblijfscentrum, waar een tiental adolescenten trachten beter in te zien vanwaar ze komen en hoe ze hun gedrag kunnen aanpassen om de mogelijkheden die ze in zich dragen zo goed mogelijk te beleven. Ze zijn zeer sympathiek, maar wat is het moeilijk hen van hun vorige belevenissen te bevrijden! De meeste van hen hebben nooit een vader gekend, hun modellen zijn dus hun oudere broers… die zelden een model zijn geweest.

Wij hebben een tiental adolescenten in ons opvangcentrum. Ik heb de meeste van hen beschreven in een vorige boodschap. Er hebben zich de laatste twee maanden zeer positieve ontwikkelingen voorgedaan. Sommigen van de oudsten beginnen te begrijpen wat we hun werkelijk te bieden hebben. Ik ben met hen een “coaching” begonnen opdat ze de ‘mannen” zouden worden waarvan God droomt en waar het land werkelijk nood aan heeft. Ze zijn zeer ontvankelijk, meer in het bijzonder Sipho, 18 jaar, en Thato, 17 jaar. Dit rehabilitatiewerk is een lang werk van geduld en liefde… soms ontmoedigend.

Vervolg van het nieuws op de blog van Philippe

__ornement.png__

Tapelo...

Dinsdagmorgen (24 februari 2009), zijn er een vijftiental straatjongens, zoals gewoonlijk, naar de parochie van Lenasia gekomen. Ze hebben het grote slechte nieuws gemeld: “Je zal Tapelo nooit meer zien! Ze hebben hem (letterlijk) gekeeld zaterdagavond in een kroeg!” Tapelo was 22 jaar (rechts op de foto, degene die naar mij kijkt). Ik kende hem sinds 5 jaar, een “pro van de straat”. Hij had reeds zijn leven geriskeerd, anderhalf jaar geleden, toen hij gepoogd had een huis van Lenasia te plunderen samen met zijn vriend Mpho. Deze laatste, een oude van de Shelter (centrum voor onderkomen), had minder geluk gehad. Hij had zich laten pakken en werd uit de weg geruimd door een revolverkogel midden in zijn voorhoofd, zoals men dat kan zien in slechte films. Ik ben het die hem begraven heb in het squatter kamp waar zijn grootmoeder leeft. 17 Jaar geleden!

Wat er gebeurd is met Tapelo, zal ik beetje bij beetje vernemen. Ik kende hem goed. Ik hield van hem, maar hij leefde gevaarlijk! Er zijn heel wat jongeren die ervoor gekozen hebben zo te leven. Wat doen om hun levensloop terug te draaien, om een deel van de harde schijf uit te vagen, en hun een nieuwe kans te geven? Zelf hebben ze zo weinig hoop eruit te geraken. Ze weten dat hun leven hachelijk is, maar ze verkiezen daar niet aan te denken.

Het is zeer moeilijk het werk dat men doet met de straatjongens in te schatten. Men moet soms jaren wachten vooraleer er vruchten van te zien. Zo heb ik onlangs nieuws gekregen van drie van mijn vroegere “street kids” van Tanzania (1992-1997). Binnen kort zal ik uittreksels doorsturen uit drie brieven die korte tijd gelden ontvangen heb. Het een aanmoediging, dat geeft me de kracht om voort te doen…

Tot binnen kort voor meer nieuws.

Philippe
07/06/2009

__0__

Voor een overzicht van het project,
klik op de afbeelding.
   </center/