Interview - Marc Léonard

 Marc, zou je ons één van uw dagen in Tunesië kunnen beschrijven? Wat doe je zoal van zonsopgang tot zonsondergang?… Maar eerst, waar woon je daar?

In woon in Tunis, in het centrum van de stad. In de MORJANIA ons huis, zijn we 3 Witte Paters, één Schot, één Vlaming en ikzelf… Elk van ons heeft zijn eigen specifieke taak maar we leven in gemeenschap.

Je sprak van zonsopgang… Wel, ik geloof dat die het is die me elke morgen wakker maakt. In theorie zou ik moeten opstaan rond 7 uur ’s morgens… maar dikwijls val ik terug in slaap… In elk geval ga ik elke dag van het jaar aan het werk om 9 uur precies. Zie je, ik ben eerder zo’n soort nachtvogel!

 Waarin bestaat uw werk?

Een bibliotheekrat! (hij lacht)… Van 9 u. ’s morgens tot 15 u. In de namiddag, loop ik tussen de boeken en de archieven door die ons door het diocees Tunis werden toevertrouwd.

Ik ontmoet er vooral studenten, jongens en meisjes, die hun proefschrift, een thesis, komen voorbereiden… Er zijn niet alleen de boeken, onze bibliotheek is ook een ontmoetingsplaats.

 Je spreekt van een proefschrift, een thesis… welk genre?

Onze bibliotheek behoort toe aan het diocees Tunis, maar zij wordt officieel erkend door de regering in het kader van de Leerstoel BEN ALI-UNESCO, voor de vergelijkende studie van de godsdiensten, christendom (protestantisme, katholicisme) en Jodendom. Wat hen vooral interesseert als moslims, dat zijn de mythen en de verboden. Er zijn er die voor het moment de hervorming van Calvijn bestuderen, anderen de Talmud.

Mijn werk bestaat er vooral in hen te gidsen in hun onderzoeken en hun raad te geven voor de te lezen boeken.

 Hebben jullie hier veel boeken?

Te veel! (hij lacht)… Te oud, de nieuwe zijn te kostelijk om ze aan te kopen… De toekomst is bij de informatica. Bij mij is dat geen stokpaardje, het is een zending.

Met mijn computer kan ik de jonge onderzoekers helpen toegang te krijgen tot duizenden andere bibliotheken. De Web, dat is de open poort op de wereld en zijn gedachten.

Op een avond, heb ik een groot deel van de nacht gesurft op Internet om een student te helpen… Hij wou inlichtingen hebben over de godsdienstige sfeer in de Middeleeuwen! De volgende morgen, had ik voldoende informaticapistes om hem toe te laten verder te komen.

Zie je, ik ga niet met de kippen slapen… (hij lacht).

Bij de terugkeer, ga ik beginnen met een reeks cursussen om aan de studenten uit te leggen hoe via Internet toegang te krijgen tot andere bibliotheken in de wereld, vooral deze die zich niet op Google en Yahoo bevinden…

’s Middags eet ik in de bibliotheek en dan is het vlug weer de tijd om terug te keren naar wat me hier het meest bevalt, mijn werk van priester, aalmoezenier in de diocesane kliniek. Daar ga ik naartoe voor de rest van de namiddag.

Soms breng ik daar vele uren door.

 Een diocesane kliniek in een moslim land?

Onze Sint-Augustinuskliniek wordt beschouwd als een private instelling, die door de regering erkend wordt. De overste ervan dat is onze bisschop Mgr. MAROUN LAHHAM (zie foto hieronder), een christelijke Arabier afkomstig uit Jordanië… Wel te verstaan, al de dokters en verpleegsters zijn Tunesiërs en moslims… geen enkel probleem.

 Wat doe je in die kliniek waarvan je de aalmoezenier bent?

Ik bezoek en begeleid meer in het bijzonder de christenen van Tunis; er zijn er nog, het zijn oude zogenaamde “pieds noirs”, Fransen, Maltezen, Italianen, enz.… Ziek, verliezen velen van hen elk contact met hun Kerk, hun christelijke godsdienst, ze zijn dikwijls alleen. Ik bezoek ook de niet-Tunesische patiënten die naar hier gekomen zijn in het kader van de coöperatie, Mauretaniërs, Ivorianen... moslims of christenen; deze hebben geen familie, geen bezoek, ze zijn altijd gelukkig met mij te praten…

Natuurlijk veronachtzaam ik de anderen niet, een kleine groet, een glimlach links en rechts… De relaties met het personeel van de kliniek zijn uitstekend. Mijn vorming als verpleger is me hier zeer nuttig, soms kan ik de dokters helpen sommige gevallen, die ik van dichtbij volg, beter te doen begrijpen.

Zijzelf aarzelen niet me deze of gene te signaleren die, zoals ze zeggen, de sacramenten vraagt.

In de kliniek werk ik in ploeg samen met een FOCOLARI uit Irak…

Zij is altijd aanwezig als ik de Eucharistie vier in een kleine groep in de kamer van de zieke die het verlangt.

Ik hou meer van die Missen bij de zieken, in hun kamer, dat is gezelliger dan in de kapel daar ergens verloren boven op het verdiep, in de administratieve zone.

Dat laat me ook toe te bidden voor de verpleegsters en andere leden van het personeel die, als ze ons zo samen zien, ons dikwijls hun eigen intenties ongezien doorgeven in het voorbijgaan. Er is altijd een echtgenoot die…. een zoon of een dochter die…, zieken… enz… Weet je, de moslims geloven in het gebed.

 Marc, ik zie, terwijl ik zo naar je luister, dat je gelukkig bent in je werk. Kun je ons, tot slot zeggen wat je het meeste vreugde schenkt in uw zending in Tunesië?

Zonder enige twijfel de mogelijkheid die ik heb als priester om zieken te begeleiden in terminale fase. In de kliniek ben ik degene die verzoent met God, met zichzelf, met de anderen, met de familie die u alleen gelaten heeft… Dat is het wat men in de tijd de “biecht” noemde. Zie je, hier in de kliniek, bij degenen die komen om er hun leven te beëindigen, zijn er velen die heel wat te verwerken hebben, mannen en vrouwen die verbitterd zijn door het bestaan, die geen hoop meer hebben, op niemand kunnen rekenen en die zich door hun omgeving verworpen voelen. Ik ga een stap met hen op weg, de tijd die nodig is… Wanneer de tijd voor de grote tocht gekomen is, verlaat de grote meerderheid van hen deze grond van Afrika in vrede en dikwijls zelfs in vreugde… Eindelijk verzoend!

Manu