missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be
De heiligverklaring van pater Damiaan in Rome

DAMIAAN, MAN VAN PARADOXEN

11 oktober 2009
woensdag 11 november 2009 door F. Lambert

De 28ste zondag in het Jaar B
Wijsheid 7, 7-17
Marcus 10, 17-30

Men kan zich afvragen of, in de loop van de 2000 jaren Kerkgeschiedenis, er een heilige is geweest die zo “bij voorbaat“ al was gecanoniseerd” dat hij, terwijl de officiële heiligverklaring nu pas in Rome gebeurt, vijf jaar na zijn dood reeds een standbeeld kreeg. Inderdaad, dat standbeeld van Damiaan, gebeeldhouwd door Constantin Meunier, werd opgericht te Leuven in 1894. Stel u voor : het christenvolk liep 115 jaar vooruit.

Nog meer betekenisvol is het feit dat een ander standbeeld werd opgericht, in 1969, niet in een katholieke basiliek, maar in het Kapitool te Washington, midden de meest vooraanstaande figuren van die tijd, dan wanneer Damiaan beslist had de laatste van de laatsten te zijn. De laatsten in de meest letterlijke, de meest afschuwelijke betekenis van het woord.

- EERSTE PARADOX: in de rij van zo’n aanzienlijke mensen staat de man die zonder enig aanzien of ophef in dienst ging van de allerlaatsten.

- TWEEDE PARADOX. In de hel onderscheiden waar een stukje paradijs kan komen.

Damiaan komt in zijn missie aan. Na twee jaar theologie te Leuven, is hij diaken. Maar in Honolulu benadrukt zijn bisschop telkens weer de nood aan priesters om te dopen en nog te dopen en die sakkerse protestanten vóór te zijn. Na drie maanden theologie, wordt Damiaan priester gewijd, gezonden naar de parochie van Puna waar hij doopsel na doopsel toedient, en daarna naar het grotere Kohala, waar hij zijn doopoverwinning op de anglicanen bevestigt. Gedurende 9 jaren doet hij dat.

Daarna, meldt hij zich als vrijwilliger voor Molokaï, kolonie waar de melaatsen worden bijeengebracht

In een mensenleven, kan er een bliksemende ommekeer gebeuren, een fundamentele heroriëntatie. Bij Theresa van Calcutta en Emmanuelle van Cairo, gebeurt dat op pensioen-leeftijd, als men niets meer te doen heeft. Daar is hùn levenswerk begonnen. Dat is hun tweede leven.

Damiaan, van zijn kant, zal nooit de pensioenleeftijd bereiken. Hij sterft, de zijnen toegewijd tot zijn laatste krachten en door hun ziekte verteerd, op 49 jarige leeftijd, hij die blok van gezondheid, die boerenkracht, die doorbijter met nieuwe moed elke nieuwe morgen.

Precies in het contact met de zieken, neemt Damiaans leven een nieuwe richting. Jezus zegt: “ ’s Avonds, als de hemel rood wordt, kunt ge erkennen…” We hebben zopas het boek van de Wijsheid ons horen zeggen: “Weet ge te onderscheiden wat de moeite waard is…?”

Damiaan heeft erkend, heeft onderscheiden. Zijn zending, die kreeg hij van zijn bisschop. Hij vervult ze “op zijn damiaans”, bulldozer van inzet, dikwijls tegen zijn bisschop in, die zo bezorgd is om het geld en om de nederigheid… van anderen. Damiaan oefent zijn priesterschap uit, maar op zo’n menselijke manier! Bijna zó menselijk als het – nog kortere – leven van Jezus.

- DERDE PARADOX. Wat onmogelijk is voor de mens verwijst naar wat wél mogelijk is voor God.

Inderdaad, bij het zien van die menselijke wrakken, van onaanraakbare verschoppelingen, van verminkte mensen zonder handen, zonder voeten, zonder recht van spreken, zonder recht op medicijnen, op een lapje grond, heeft in Damiaan een ommekeer plaats gehad. Hij keert zich helemaal om; met alles wat hij is, met alle talenten waarover hij beschikt - het evangelie van zojuist, – met al zijn kracht, zijn verbeelding, zijn tederheid, met alle liefde waartoe zijn hart in staat is, keert hij zich naar hen toe.

Hij wordt “alles voor allen”. Hij wordt àlles, ja: schrijnwerker, metser, architect, uitvinder, stedenbouwkundige, uitvaartbezorger, grafdelver, verpleger, verzorger, proefkonijn van nieuwe geneesmiddelen, tuinier, landbouwer, bezieler van jongeren, verantwoordelijke van een weeshuis, voetbalspeler, dirigent van zijn fanfare, organisator van openbare spelen, priester, naaste, trooster, vertrouweling, oecumenisch profeet, broer van zijn zussen en broers die afgrijselijk geraakt zijn in hun mooi Polynesisch menszijn.

Om dat àlles te zijn, hoeveel levens zijn daarvoor nodig? Eén enkel, 17 jaar lang, totdat de onvermijdelijke ziekte ook hem velt, 49 jaar oud. Hoeveel liefde is daavoor nodig? Zoveel als de Geest van God kan opvullen in een mensenhart. Dan – en ik verwijs naar het evangelie – “houdt het mogelijke voor God op onmogelijk te zijn voor de mens” !

- VIERDE PARADOX. Mijn ‘vijanden’ helpen me, mijn ‘vrienden’ verraden me.

Om te slagen in dit onmogelijke, doet Damiaan beroep op een brede, wereldwijde hulp. Zoals hij geen enkel onderscheid maakte tussen de katholieke, anglicaanse, protestantse, traditioneel gelovige of ongelovige zieken, zo riep hij ook om het even wie te hulp. Zo hadden ook de zeldzame bezoekers op het eiland, aan welke kant zij ook stonden, de onzegbare toewijding van die man opgemerkt. Zo verspreidde zich zijn vermaardheid en de giften vermenigvuldigden zich. En die namen de kortste weg naar Molokaï. Zonder langs de Bisschop te passeren en onder de neus weg van de Overste. Vandaar, bedreigingen van de bisschopsstaf, verwijten, veroordelingen. Damiaan heeft veel geleden vanwege hen die hem moesten steunen. Zoals hij zich op zijn eiland uitgesloten weet door weldooorvoede mensen, zo ook voelt hij zich in zijn Kerk uitgesloten door weldenkende Oversten. Wat een knoeiboel! Anglicanen en protestanten zijn hem een handje gaan toesteken, de katholieken breken hem af. Men moet de artikels uit dagbladen van die tijd lezen !

Men zegt : oecumenisme in de dop. Ik zeg : oecumenisme van altijd. Ook vandaag loopt de scheiding binnen de Kerken en zelfs binnen de godsdiensten, tussen hen die de Instelling toebehoren en hen die de mensen toebehoren; tussen hen die omkijken naar gisteren en hen die, vandaag reeds, morgen zien dagen.

-  LAATSTE PARADOX… zonder einde. Tevens BLIJDE BOODSCHAP… zonder einde.

Jezus zegt aan die hem volgen, aan óns dus : “Verlost zijn - bevrijd, geïntegreerd in het Rijk, bouwer van menselijkheid - voor mensen is dat onmogelijk, maar niet voor God; want alles is mogelijk voor God.”

Zojuist heb ik deze zin hertaald. Want het overvolle leven van Damiaan toont wel degelijk dit aan :

Vanuit God wordt het onmogelijke voor de mens mogelijk voor de mens !

Voor Damiaan.

Voor elke vrouw, voor elke man onder ons !

Fernand LAMBERT

Homepagina | Contact | Overzicht van de site | | Statistieken van de site | Bezoekers : 469 / 1154775

De activiteit van de site opvolgen nl  De activiteit van de site opvolgen België  De activiteit van de site opvolgen Hedendaags geloof   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site gebouwd met SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License