De moeilijke situatie van de christenen

…rondom mij stort de wereld in elkaar omwille van de chaotische toestand sinds het vertrek van Moubarak. Het is werkelijk een toestand van algemene onveiligheid, ook al lijkt het leger stilaan de controle te hernemen. Diefstallen, plunderingen, slachtpartijen worden eerder zeldzame dingen.

Het positieve element van de revolutie is de vrijheid van meningsuiting en de openheid voor de democratie. [vert]“Democratie!! Wij hopen het!!”[/vert] De jongeren en de organisaties die de revolutie op gang hebben gebracht, hebben dit gedaan voor een democratische staat die gebaseerd is op de gelijkheid, de rechtvaardigheid en de vrede. Maar laten we zeggen dat de groepen, die zich later eraan hebben toegevoegd, eerder van een godsdienstige ideologische strekking waren, zoals de moslimbroeders, voor wie er een islamstaat moet komen.

Deze laatsten zijn zeker de onzichtbare kracht geweest die Moubarak ten val heeft gebracht. Spijtig genoeg de schrik is dat "Een trein kan een ander ervan verbergen". Eigenlijk jagen zij evenveel schrik aan als Moubarak en misschien zijn zij zelfs erger want dat zou de dictatuur van de godsdienst zijn. Vele groepen hebben dat reeds getoond door hun misdaden tegen de kerken en zelfs tegen andere moslimbewegingen (de soefieten), die zij als ketters beschouwen. Zij doen beroep op de bevolking of op de ongeletterde gewone mensen de islam niet te laten verliezen tegenover heidenen en spionnen van het westen.

Hun referendum over de Grondwet heeft ons een voorsmaakje gegeven van wat we te zien zullen krijgen als de zaken niet veranderen. Er moest ja of neen gezegd worden op amendementen waarvan de voornaamste was: [vert] “de Sharia is de voornaamste bron van de Grondwet” [/vert].

• Ongetwijfeld, voor de militanten van de rechten van de mens, de jongeren van de revolutie en de christenen, was dit de gelegenheid om neen te zeggen aan een dergelijke Grondwet die de islam oplegt en een tweede deel van de bevolking, ook al vormt deze een minderheid, op de tweede rang schuift.
• Maar, spijtig genoeg, de bevolking werd ervan overtuigd dat dit een zonde was en dat degenen die voor het “neen” zouden stemmen de hel zouden verdienen. Neen zeggen zou het weigeren zijn van het rijk van God, zou Egypte omvormen tot een land zoals Turkije waar “de mannen met mannen trouwen”. Onaanvaardbaar voor een moslim, zelfs als de samenleving reeds vervuld is met homoseksuelen en anderen…!
• Een lacheding (sic!) gedurende de stemming, bestaat erin dat er een groen teken stond voor het [vert]Ja[/vert] en een zwart teken voor het Neen. Welnu, in Egypte, is het groen teken van de islam en het zwart voor het christendom. Dus, degenen die de stembiljetten hadden voorbereid legden zo hun standpunt op…

Niet te verwonderen dus dat sindsdien de christenen of de kerken ten prooi zouden vallen van aanvallen. Al degenen die voor de ware democratie zijn of de wereldlijken worden behandeld als vijanden van de natie. We zullen zien wat de toekomst ons brengen zal. Sinds meer dan een week, doen de christenen betogingen om hun rechten op te eisen. Hun paus, Shenuda, heeft hun gevraagd op te houden met die betogingen, maar men heeft hem geantwoord dat het geen kwestie van godsdienst was maar een kwestie van de mensenrechten of de rechten van de burger. Volgens mij, was die een gepast antwoord, want hijzelf leeft goed in zijn paleis en wordt goed geschermd.

Ziezo wat nieuws van hier. Ik heb de gebeurtenissen van Burkina gevolgd. Ik hoop eenvoudig dat de regeringsverandering oplossingen zal bieden voor het welzijn van de bevolking. Er blijven ons hier nog drie weken om het academisch jaar te beëindigen. Ik wacht op mijn visum voor Soedan. Als ik het krijg zal ik naar Khartoem terugkeren rond half juni.

Tot ziens en tot in ’t kort.