Pater Karel Meeus

Zondagnamiddag, 27 november 2011, is in Avondrust (Varsenare) onze confrater stilletjes ingeslapen :     Pater Karel Meeus

Karel Meeus werd op 25 januari 1920 geboren te Kasterlee, in de Antwerpse Kempen. Zijn ouders waren diep christelijke landbouwers. Zij kregen zes jongens en twee meisjes. Een broer van Karel werd broeder Spiritijn (en zal ook in Congo werken) en een zus ging binnen bij de Zusters van de Christelijke Scholen van Vorselaar. Karel trok na zijn lagere school naar het Klein Seminarie van Hoogstraten. In september 1940 trad hij binnen bij de Witte Paters te Boechout, deed zijn noviciaat te Varsenare en zijn theologie te Heverlee (1943-1947). Zijn opvoeders plaatsen hem in de goede middelmaat, zonder
opvallende kwaliteiten noch gebreken, maar met al wat nodig is om een degelijk missionaris te worden. Wel onderlijnen ze zijn goede opvoeding, zijn prestaties als voetballer, en dat hij soms een tikkeltje nerveus kan zijn. Op 21 april legt Karel zijn missionariseed af te Heverlee. Op 7 april 1947 wordt hij er priester gewijd door Monseigneur Cleire. Op het prentje van zijn eremis te Kasterlee, op 13 april, celebreert Karel, kaarsrecht, met een zwarte volle baard, "Tot
heil der geheele wereld" (sic).

Benoemd voor Boudewijnstad, in het toenmalige Belgische Kongo, vertrekt Karel op 27 september 1947. In december komt hij toe op zijn eerste benoeming : Moyo, in de Maniema, waar hij econoom van de post en directeur van de lagere school wordt benoemd. De regionaal van die tijd – de fameuse pater Benedictus Hellemans, die toen nog Kongo, Rwanda en Burundi onder zijn gezag had – schreef reeds in mei 1948 : "Zeer goed geheugen ; heeft vlug de taal geleerd ; heeft er zich echt gewetensvol op toegelegd. Opmerkzaam ; bedachtzaam, eenvoudig, zonder pretentie. Goed confrater". In september 1950 wordt hij onderpastoor en directeur van de scholen te Mingana, het jaar daarop te Kabalo. In september
1955 wordt hij de enthousiaste stichter en pastoor van Kiambi. Na zijn verlof en de dertigdaagse retraite te Mours keert hij terug naar Kiambi. Hij kent er zeer veel mensen en bezoekt zoveel mogelijk de verschillende dorpen. In september 1960 verplichten de onlusten rond de onafhankelijkheid hem zich via Albertstad in veiligheid te brengen. In september 1961 wordt Karel onderpastoor benoemd in Lubuye ; na zijn verlof wordt hij in oktober 1963 pastoor van Mateo.

Amper een jaar later wordt hij gerepatrieerd omwille van de opstand van de Mulelisten. Na zijn terugkeer uit België werkt Karel enkele maanden in Lusaka, maar in februari 1966 herneemt hij als pastoor de missie van Kabalo, die sinds 1960 zonder paters was gebleven. "Drie parochies en een 25 schoolkapellen !" schrijft hij daarover in mei 1974. Hij zal er blijven tot eind 1975. In november 1975 keert Karel als pastoor terug naar Lubuye.

In 1977 brengt Karel verschillende maanden in België door omwille van gezondheidsproblemen. Eens terug in Kongo volgen de benoemingen zich in een versneld tempo op : enkele maanden
onderpastoor in Simfo, pastoor van Kibwe, terug naar Lubuye als onderpastoor van Lumbwe (1980-1983) waarvan hij een zelfstandige parochie moet maken, opnieuw pastoor te Kibwe
(1983-1987), pastoor te Lubuye. In september 1989 wordt Karel pastoor te Lumbwe. Dat zal zijn laatste post zijn in Afrika. Meer en meer spelen gezondheid en vermoeidheid zijn nerveus karakter parten.

In april 1991 komt Karel definitief naar België terug. Een aanbieding door de provinciale raad van de S.E.Z. (Sud-Est-ZaÏre), in februari 1992, voor een benoeming in Lubumbashi, blijft zonder gevolg.

Karel keert terug naar zijn geboortedorp Kasterlee, waar zijn familie nog talrijk aanwezig is. Hij neemt zijn intrek bij zijn zus Wis (Louisa). Hij steekt een handje toe op de parochie, leest mis bij de Zusters. Als zijn zus in 1996 overlijdt, neemt Karel zijn intrek in het
rusthuis "De Kastelse Bergen". Toen dit rusthuis werd gesloten wegens verbouwing, werd Karel in maart 2007 opgevangen in Avondrust. Hij leefde toen al meer en meer in het verleden en had geen greep meer op de werkelijkheid. Hij sprak vooral over Kasterlee. Als men plaatsen van vroeger vernoemde, Mingana bij voorbeeld, lichtte zijn blik op. Toen confraters hem bezochten, de dag voor zijn overlijden, zat hij rustig in zijn zetel maar leek afwezig. Nu kan hij voor eeuwig rusten in vrede.