missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be
Diamanten Priesterjubileum

Getuigenis van een Jubilaris

Band 2012/1
donderdag 29 maart 2012 door M. Neels, Webmaster


Geboren en getogen in Brugge, trad ik in bij de Witte Paters in 1945, op het einde van de oorlog. Na het Noviciaat in Varsenare, meldde ik me vrijwilliger om naar een Engelssprekend vormingshuis te gaan. Ik werd dan ook in Schotland, en niet in België, priester gewijd in 1952. Het waren de ‘vette jaren’ voor onze Sociëteit: 132 nieuwe priesters in één jaar, waaronder 43 Belgen!

Na de wijding werd ik naar Rome gestuurd voor verdere studies, en in 1955 benoemd tot professor in ons vormingshuis in Canada. Vier jaar later werd ik teruggeroepen naar Rome als begeleider van onze studenten aan de Romeinse universiteiten. Ik mocht er de prachtige jaren van het Tweede Vaticaans Concilie beleven.

Pas 13 jaar na mij wijding, in 1965, mocht ik dan eindelijk naar Afrika. Ik leerde de taal in Malawi, mocht dan (slechts!) een jaar ervaring opdoen in de brousse en werd alweer prof aan het groot seminarie van Malawi en Zambia. In 1971 volgde een sabbatjaar in Londen om er een master-of-arts te behalen, om volgens de plannen van de bisschoppen, prof van religieuze studies te kunnen worden aan de jonge universiteit van Malawi. De protestanten staken daar echter een stokje voor – geen katholiek op die post!- en zo kwam ik terecht op een pas gesticht groot seminarie, in Zambia, waar ik drie jaar heb les gegeven.

In 1975 kwam de pasgewijde Afrikaanse bisschop van Mansa (Zambia) mij halen om als pastoraal coördinator te functioneren in zijn bisdom. Mijn taak was de lokale clerus en de missionarissen vier jaar lang maandelijks bijeen te brengen om een gezamenlijke pastorale visie en aanpak uit te werken, die ik moest opzetten en coördineren.


In 1979, na het afronden van mijn taak, haalde men mij naar Londen om missiologie te doceren aan het London Missionary Institute waar priesters van verschillende missiecongregaties werden opgeleid; in 1981 werd ik daar vervangen en kon ik terug naar de hoofdstad van Malawi, waar ik in een parochie een handje toestak, maar van waaruit ik de meeste tijd in heel het land rondtoerde om decanaatvergaderingen te animeren, en om voor verschillende congregaties retraites en sessies te geven. Ik was namelijk vrijgemaakt om voltijds voortgezette vorming te organiseren voor priesters en religieuzen van Malawi.

In 1985 kozen de confraters me als assistent-regionaal, en moest ik dan voltijds alle W.P. gemeenschappen van Malawi en Zuid-Afrika bezoeken. In 1991 liep mijn tijd in Afrika ten einde. Ik ging een opleiding in geestelijke counseling volgen in Chicago, en werd daarna benoemd aan het Generalaat in Rome om er een reeks vernieuwingssessies voor missionarissen, mannen en vrouwen, op te zetten en te leiden. Dat mocht ik met veel vreugde doen tot 1999.

Toen werd het tijd om naar de noordelijker streken terug te keren. Ik ging in een communiteit leven in Leidschendam bij Den Haag, van waaruit ik nog kon meewerken in een team dat psychologische vernieuwingsprogramma’s gaf in Amsterdam. Toen ons huis in Leidschendam werd gesloten, mocht ik een nieuwe communiteit in Brussel vervoegen, van waaruit ik vooral enneagram sessies kon leiden in verschillende plaatsen van ons land. Toen dat huis in Brussel alweer een andere bestemming kreeg, vond ik de tijd rijp om naar mijn geboortestad terug te gaan. Daar kon ik nog drie jaar op een flatje leven en regelmatige enneagram sessies, retraites en bezinningsdagen geven.

In 2010, begon mijn lichaam te laten voelen dat het nu allemaal wel was geweest. Ik mocht dan de communiteit van bejaarde confraters vervoegen in Varsenare, waar we met een 20-tal elkaar nog tot steun kunnen zijn.


Ik heb dus wel een heel rijk en gevarieerd missionarisleven gehad. Ik heb soms jammer gevonden dat ik voor geen langere tijd parochiepastoraal heb kunnen doen, ‘te velde’ in plaats van al die vormingshuizen. Daardoor stond ik niet zo dicht bij de vreugden en pijnen van de mensen, zoals de meesten van mijn confraters konden zijn.

Maar er zijn nu eenmaal verscheidene taken en gaven in de grote missieopgave en ik heb de mijne dan ook met toewijding en genoegen kunnen vervullen. Honderden mooie mensen heb ik mogen opleiden en begeleiden, en zoveel heb ik daarbij van hen gekregen dat me gelukkig heeft gemaakt en nog maakt. Nu is het tijd om te rusten, zegt men. Dat valt niet altijd mee, maar dat leer je toch ook, na zoveel aanpassingen gemaakt te hebben in de loop van die 60 jaar ministerie. [vert]Ik ben vervuld van grote dankbaarheid.[/vert]

Pater Marcel Neels
 

Homepagina | Contact | Overzicht van de site | | Statistieken van de site | Bezoekers : 819 / 1154713

De activiteit van de site opvolgen nl  De activiteit van de site opvolgen Getuigenissen - Gebeurtenissen   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site gebouwd met SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License