missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be

Pater Theo Neven

jeudi 30 juin 2016 par J.V.
  Maandag, 27 juni 2016, is te Brussel onze confrater
 
Theo Neven


in het Brugmannhospitaal te Schaarbeek zachtjes overleden.

Theo werd op 18 mei 1926 geboren te Herderen in de provincie Limburg, in een gelovige, zelfs vrome familie. Theo’s moeder stierf enkele maanden na zijn geboorte en vader, leraar aan het atheneum te Tongeren, hertrouwde. Theo volgde de klassieke humaniora in het Sint-Jozefskollege te Hasselt (met uitzondering van de 4° Latijnse op het Sint-Stanislaskollege te Berchem). In september 1944 trad hij binnen bij de Witte Paters te Boechout. Volgden dan het noviciaat te Varsenare en de theologie te Heverlee. Op 22 juli 1950 legde hij zijn missionariseed af en op 24 maart 1951 werd hij door Mgr. Desmedt priester gewijd. Zijn professoren beschrijven Theo als edelmoedig en toegewijd, zeer bovennatuurlijk en een voorbeeld van gehoorzaamheid, verstandig en begaafd met een zeer goed geheugen ; hij heeft een sterke wil en is ook nederig… Theo is zeer bedeesd, kan zich moeilijk uitdrukken, is onzeker en wat onhandig. Hij is geen leiderstype, maar hij zal, werd eraan toegevoegd, een uitstekende assistent zijn.

Na enkele maanden opleiding te Leuven als legerdienst, vertrekt Theo op 18 maart 1952 naar het bisdom Gitega in Burundi. Hij begint te Rumeza als onderpastoor en directeur van de lagere school en blijft er gans zijn eerste term. Na de grote retraite te Rome wordt Theo in april 1961 onderpastoor te Mpinga, vervolgens in Bururi, daarna, in 1962, in Murago, samen met Theo Boonen. Heerlijke jaren voor Theo ! De regionaal, Michel Braekers, schrijft : “Hij weet wat marcheren is, onvermoeibaar. Hij had vroeger een moto, maar heeft een ongeluk gehad. Hij is te zenuwachtig en heeft voorgoed afstand gedaan van een voertuig. Hij gaat liever te voet. Gelukkig maar, want in deze nieuwe parochie zijn er praktisch geen wegen.” Armoede was troef in die nieuwe stichting, ver van alles… In 1967 wordt Theo terug in Remeza benoemd en in 1975 trekt hij naar Martyazo. Ondertussen heeft hij wel enkele korte interims als pastoor op zijn actief.

Tijdens zijn verlof in 1979, meer precies op 11 juni, krijgt Theo, zoals zovele confraters, bericht dat hij in Burundi niet meer welkom is. Theo is dan 53 en geen haar op zijn hoofd denkt eraan definitief in België te blijven. Burundi blijft zijn eerste optie, maar hij onderzoekt andere mogelijkheden. Zijn voorstel aan de Provinciaal is dan de Regio Zuid-Oost-Congo. Ondertussen steekt hij een handje toe in de H.Hartparochie van onze confraters te Antwerpen en volgt een trimester pastorale bijscholing in Sint-André te Loppem. Vandaaruit schijft hij naar Freddy Heintz, regionaal : “Ik heb me al aan de studie van het Kiswahili gezet, alhoewel dat niet gemakkelijk is zo alleen. Want, nu ik gevraagd heb naar een ander land te mogen vertrekken, dan is het met het verlangen er op een degelijke manier te kunnen werken, en niet als een ‘masikini’ (een sukkelaar) omwille van de taal.”

Op 15 februari 1980 vertrekt Theo naar het toenmalige Zaïre. In Bukavu volgt hij Swahili-lessen in de CELA. Benoemd in het bisdom Goma, werkt Theo als onderpastoor een jaar te Bobandana, een jaar te Rutshuru en de volgende jaren te Matanda. In 1984 neemt Theo deel aan de sessie-retraite te Jeruzalem. Hij heeft in Congo de pastorale aanpak vanuit de C.E.V. (Communautés Ecclésiales Vivantes) kunnen appreciëren en ook vastgesteld dat het bisdom Goma een zeer goede roepingspastoraal had uitgewerkt.

In 1990 vertrekt hij vol moed terug naar Burundi. Hij schrijft : “De Almachtige en Maria hebben me geholpen me aan het bisdom Goma aan te passen. Zij zullen mij ook bijstaan en helpen om me weer in te schakelen in Burundi.” In november 1990 begint Theo te Mukenke, in het bisdom Muyinga. Enkele maanden later stuurt de regionaal hem naar Mabayi in het bisdom Bubanza.

In 1994 verplicht zijn gezondheid hem naar België terug te keren  : hij ondergaat in Genk een serieuze hartopératie, namelijk meerdere overbruggingen en krijgt er nog een infectie bij. Hij schrijft : “Zo’n situatie, aanvaard voor en beleefd in eenheid met de Heer, heeft zonder twijfel een grote Verlossingswaarde. Die waarheid is gemakkelijk toe te passen als het anderen betreft, maar moeilijker als het over jezelf gaat.”

Begin april 1995 kan Theo terug vertrekken naar zijn geliefd Burundi. Men stuurt hem naar Ijene, in het bisdom Ngozi. Enkele maanden later heeft men hem nodig in Murore, in het bisdom Muyinga. Een jaar later keert hij terug naar Ijene. In september 1997 verplicht de regionaal hem op ziekteverlof te vertrekken, want hij lijdt hevige pijn, die hij voor anderen tracht te verbergen. Geen twijfel dat ook de politieke en soms bloedige onlusten, die Burundi in de jaren 90 heeft gekend, een overgevoelige confrater als Theo diep raakten.

Genezen keert Theo terug naar Ijene. Eind 1999 vinden wij Theo gedurende enkele maanden in de parochie Buyenzi in Bujumbura, daarna terug in Ijene. De laatste jaren van zijn verblijf in Burundi mocht Theo dienst bewijzen aan de contemplatieve Dominikanessen van Rweza, het ‘Monastère Notre-Dame de la Paix’. Het was een beetje de kers op de taart van zijn diep gelovig en trouw beleefd priesterschap.

Op 1 maart 2003 verlaat Theo definitief Burundi. Hij vervoegt onze gemeenschap van Genk. Als zijn gezondheid meer en meer te wensen overlaat, vraagt de provinciaal hem naar het Woon- en Zorgcentrum Sint-Jozef te Evere te gaan. Hij was liever in Limburg gebleven, dicht bij zijn familie. Hij zal nog een twaalftal jaren kunnen uitbollen. In het begin was hij echt nog vol van Burundi, waar zijn hart overduidelijk gebleven was. Om de haverklap citeerde hij een spreuk in het Kirundi en gaf er de nodige uitleg bij. Trouw nam hij deel aan de geestelijke oefeningen van de gemeenschap. Zijn grote devotie voor Maria was evident. Een jaar of drie geleden begon Theo stilaan weg te deemsteren, niet alleen fysisch maar vooral mentaal. Brevieren ging niet meer. Hij was meer en meer verloren. Confraters en kennissen herkende hij vaak niet meer. De laatste weken werd hij enkele keren gehospitaliseerd. Tot hij op maandag 27 juni in zijn ziekbed overleed. Onze ietwat onzekere, rusteloze Theo mag nu rusten in vrede.

  De Verrijzenisliturgie zal plaats hebben op zaterdag 2 juli 2016, om 10u15, in de kapel van het rusthuis Sint-Jozef (Marnestraat 89 – 1140 Evere), gevolgd door de teraardebestelling op ons kerkhof te Varsenare.
Albe et witte stool zoals gewoonlijk.
 

Een koffietafel is voorzien bij ’James’, tegenover de Sint-Vincentiuskerk, niet ver van het rusthuis. Gelieve het secretariaat te verwittigen indien u wil deelnemen aan deze broodmaaltijd. Dank voor uw begrip.

 
Jef Vleugels           
 

Accueil | Contact | Plan du site | | Statistiques du site | Visiteurs : 775 / 1152696

Suivre la vie du site fr  Suivre la vie du site Onze overledenen   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site réalisé avec SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License