missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be

Missionarissen van Afrika : de missie weer bezoeken !

zaterdag 11 november 2017 door D.F. (Vertaling), Webmaster

[bleu marine]Norbert Mwishabongo[/bleu marine], [marron]missionaris van Afrika (sociëteit die doorgaans gekend is onder de naam “Witte Paters”), is afkomstig van D.R. Congo. Hij is actueel priester in Frankrijk, gelast met de missie- en roepinganimatie. Hij legt ons hier de manier uit die de Missionarissen van Afrika hebben om hun rol te zien in Europa, missiegebied zoals een ander. Wat het woord missie vandaag betekent. Eens men de oude gedachte achter zich heeft gelaten die missie verbond met exotische landen. Een nieuwe manier om het document ‘Ad Gentes’ te begrijpen.[/marron]

Tekst uitgegeven op de site van de Bisschoppenconferentie van Frankrijk

De Sociëteit van de Missionarissen van Afrika (Witte Paters) werd gesticht in 1868 in Algiers door kardinaal Charles Lavigerie. Zij telt actueel 1.232 leden. Zij is een Sociëteit van apostolisch leven samengesteld uit paters en broeders bezield met een familiegeest, gezonden naar de Afrikaanse wereld en naar waar haar charisma gevraagd wordt voor een profetische zending van ontmoeting en van getuigenis van de liefde van God.

Het algemeen kapittel, hoogste beleidsinstantie, vergadert om de zes jaar. Het laatste heeft plaats gevonden in 2016. De grote oriëntaties waren de volgende : de spiritualiteit, het gemeenschapsleven, de missie, de vorming, de leiding, structuren en personeel, de financies en tenslotte, naar de 150ste verjaardag van de stichting.

Dit kapittel heeft een nieuwe algemene Overste gekozen. Zijn naam is Stanley LUBUNGO, afkomstig uit Zambia. Hij vervangt de Ghanees Richard BAAWOBR vandaag bisschop van het diocees Wa in Ghana. Pater Stanley is dus de twee algemene Overste afkomstig uit Afrika.

[bleu]Hoeveel Missionarissen van Afrika zijn er[/bleu]

  • In België ?
    Zijn er 112 waarvan 4 met verschillende nationaliteiten : India, Tanzania, Togo, Zambia. De anderen zijn Belgen. De meesten van hen leven in rusthuizen.
  • In Frankrijk ?
    Zijn er 169 waarvan 16 met verschillende nationaliteiten : Duitsland, Burkina Faso, Ghana, Luxemburg, DR Congo en Zwitserland. De anderen zijn Fransen. De helft van hen leeft in een rusthuis.

[bleu]Waarin bestaat het charisma van de M. Afr. (WP) ?[/bleu]

Gezonden door Christus in een wereld die complex is en in volle verandering, bestaat ons charisma erin te getuigen van de liefde van God voor de wereld door aan deze het Rijk van God te verkondigen door de verkondiging van het Woord van God, de viering van de sacramenten en de bevordering van de dialoog met de islamgelovigen en van de andere godsdiensten.

Zoals het woord het duidt, bestaat ons charisma er niet in Missionarissen in Afrika te zijn, maar Missionarissen van Afrika te zijn. Noteren we dat de benaming “Missionaris van Afrika (Witte Pater)” niet een geografische ruimte omgrenst, ook al blijft Afrika de prioriteit. Vanaf het begin, heeft Lavigerie gewild dat zijn missionarissen aanwezig zouden zijn in het Midden Oosten en meer bepaald in Jeruzalem. Ja, Lavigerie heeft aan zijn Missionarissen een visionaire en apostolische geest doorgegeven.

Deze geest is nog aan het werk geweest tijdens het laatste kapittel dat onze aanwezigheid bij de wereld van het Midden Oosten behouden heeft : in Jeruzalem en in Libanon. Het heeft een onderscheidingsproces ingezet voor een aanwezigheid in Vietnam terwijl we reeds aanwezig zijn in India en in de Filippijnen.

Dit illustreert goed, dat het niet of niet meer uitsluitend Afrika betreft maar wel daar waar wede roep van de missie voelen en waar naar ons charisma gevraagd wordt voor een profetische zending van ontmoeting en van getuigenis van de liefde van God.

[bleu]Maakt Europa deel uit van de missielanden ?[/bleu]

Frankrijk (en Europa in het algemeen overigens) kent vandaag een situatie, een menselijke, christelijke, spirituele en maatschappelijke werkelijkheid… die een geloofscrisis, een spirituele ‘verwardheid’, een religieus, spiritueel onbehagen laat verschijnen, een teruglopende deelname aan de zondagmissen in zover dat de parochies meer en meer kerktorens worden, een gebrek aan belangstelling voor de sacramentspraktijk (de religieuze huwelijken bijvoorbeeld), een enorme terugloop van de priesterroepingen en van de mannelijke en vrouwelijke kloosterroepingen. Deze werkelijkheid maakt van Europa, en meer in het bijzonder van Frankrijk (land dat sommigen nog met nostalgie zien als “de oudste dochter van de Kerk”), een missieland.

Deze vaststelling laat ons, Missionarissen van Afrika (Witte Paters), niet onverschillig. Zo, ook al spelen de mondialisering en de migratie een rol, hebben de oriëntaties van onze twee laatste algemene kapittels ons naar de breedte geduwd. Vandaag hebben wij Paters Missionarissen van Afrika (Witte Paters) Afrikanen in Europa.

Terwijl het Noord-Zuid, Oost-West contact intensiever wordt, groeit ook de aanwezigheid van de verschillende diaspora in Europa. Dat brengt specifieke pastorale noden met zich mee. Ik denk dat dit meegespeeld heeft om onze perspectieven te openen en te verruimen.

Met een vorig kapittel, waren we reeds overgegaan, wat de missie betreft, van “Afrika” naar “Afrikaanse wereld” om onze openheid te betuigen voor de Afrikaanse diaspora. Nochtans, werd de prioriteit gegeven aan de Europese landen waar de Sociëteit van de M.Afr. (WP) reeds aanwezig was : Duitsland, Engeland, België, Frankrijk, Ierland, Italië, Polen, Zwitserland, enz. Men spreekt van die Afrikaanse wereld, terwijl men rekening houdt met de Europese landen waar we reeds gevestigd zijn.

Na het kapittel van 1992 hebben we, in Frankrijk, een communauteit geopend in Marseille, Boulevard de Casablanca. Deze communauteit heeft zich, terwijl zij deelnam aan de pastorale actie van het diocees voor de overname van twee parochies, gericht op de ontmoeting met de islamgelovigen en de ontvangst van de migranten. Vandaag heeft deze gemeenschap zich opengesteld voor andere noden zoals het aalmoezenierschap van de gevangenis en de bijstand aan de SDF.

In Brussel hadden we al een hele tijd het centrum Amani, dat bij de aanvang bedoeld was om de mensen van de DR Congo te ontvangen. Vandaag beperkt dit centrum zich niet tot de Congolezen, maar ontvangt de Afrikanen en zelfs ook niet-Afrikanen, die van andere continenten komen.

Het kapittel van 2016 heeft de optie voor Afrika en de Afrikaanse wereld opnieuw bevestigd. Nochtans heeft het eveneens de noden en de oproepen van andere plaatsen gehoord… vandaar de fundamentele vermelding die zich als volgt uitdrukt : “Wij voelen eveneens de roep van de missie buiten Afrika, daar waar beroep wordt gedaan op ons charisma voor een profetische missie van ontmoeting en van getuigenis van de liefde van God.” Zo hebben we gemeenschappen geopend, en zullen er nog andere openen, in plaatsen waar om ons charisma gevraagd wordt, om parochies over te nemen in Europa.

Sinds september 2016, hebben we, in Toulouse, de parochie van de Miniemen overgenomen. Op basis van een klassieke pastoraal hebben we, met een zorg voor de missionaire uitstraling, aandacht voor de interreligieuze dialoog en voor de ontmoeting met de mensen, voor de pastoraal van de migranten, van de jongeren en komen we aanwezig bij de existentiële randgebieden.

Deze optie is niet eigen aan Frankrijk. Andere Europese landen delen deze. Zo heeft, begin oktober 2017, een gemeenschap de deuren geopend in Karlsruhe in Duitsland; een andere zal opengaan in 2018 in Liverpool in Engeland en nog een andere zal volgen in België.

[bleu]Europa, missionarisland, missieland geworden. Wat zeggen van de missie- en roepinganimatie ?[/bleu]

  Laten we niet vrezen het te zeggen en het te herhalen : Europa, dat zijn spirituele, christelijke roeping en rijkdom kan doorgeven aan de wereld, ziet nochtans zijn christelijke en spirituele vlam doven en dat zijn roepingen bijna uitgeput zijn. Het is dus noodzakelijk, en het is meer dan tijd, de missie- en roepinganimatie weer op gang te brengen en aan onze jongeren en minder jongeren te bevestigen dat de christelijke, religieuze, priesterlijke, catechetische inzet… ook vandaag nog e en aanzienlijk impact heeft op de betekenis van ons leven, van hun leven. Ja, de missie- en roepinganimatie is vandaag noodzakelijk, hoogdringend zelfs.

Voor ons Missionarissen van Afrika (Witte Paters) in Frankrijk is deze activiteit weer gestart sinds 2016. Dit getuigt van het feit dat wij geloven dat dit Frankrijk missionarisland dat missieland is geworden, God roepingen blijft opwekken. Men moet dus ’s morgens zaaien, ’s middags zaaien, ’s avonds zaaien. Men wet niet welk zaad vruchten zal geven. Missionarissen van Afrika (Witte Paters) vruchten ? Misschien. Ik ben benoemd geweest voor deze dienst en volgend jaar beëindig ik mijn eerste mandaat.

De missie- en roepinganimatie heeft twee luiken.

  • Het 1ste vraagt zich in te schrijven in het missionaire mandaat ontvangen van Jezus Christus : “Ga dus, en maak alle volken tot leerling; doop hen in de naam van de vader, de zoon en de heilige geest, en leer hun alles onderhouden wat ik jullie geboden heb. En weet wel, ik ben met jullie, alle dagen tot aan de voleinding van de wereld.” [mauve fonce](Mat. 28, 19-20)[/mauve fonce]. Dit mandaat maakt deel uit van de verantwoordelijkheid van elke gedoopte, dus van elke confrater M.Afr.. Ook al is het begrip missie geëvolueerd want zij wordt niet enkel opgevat in de geografische betekenis (ver weggaan) de missionaire benadering blijft altijd dezelfde. Wij, Missionarissen ven Afrika, in het voetspoor van de oproep die kardinaal Lavigerie gekregen heeft in de jaren 1860, geloven vast dat er vandaag, werkelijk een nood is aan ree-evangelisatie van Frankrijk, van Europa. Door ons charisme, onze levensstijl, onze spiritualiteit, ons gemeenschapsleven dat wij, in verbondenheid met de lokale Kerk, iets over te dragen hebben in dit missieland dat Frankrijk is. Dit apostolaat sluit elk van mijn confraters in, rekening houdend met zijn mogelijkheden en zijn kwetsbaarheden.
  • Het 2de luik betreft de roeping : werkers oproepen, rekruteren voor het land van de oogst, het missionair veld. Toen Lavigerie in 1868 de M.Afr. stichtte, had hij beroep gedaan op mannen bezield met een apostolische geest, met moed, met geloof aan wie hij, in waarheid, enkel toevalligheden van bijna onbekende landen te beloven had (…). Vandaag, zetten de M.Afr. deze taak van oproepen verder, om mannen te rekruteren bezield met een apostolische geest, met moed, met geloof, met vreugde ; mannen die in staat zijn het alles voor allen te beleven ; mannen aan wie we, in waarheid, alleen maar kunnen beloven de wisselvalligheid van het missionarisleven in landen die hen misschien onbekend zijn, met zijn eenvoudig leven, zijn uitdagingen en zijn gastvrijheid. Wij hebben roepingen in Afrika. Wij zijn zeker datde Heer blijft oproepen in Europa. We hebben dan de stoutmoedigheid om op te roepen, de deur te openen voor de jongeren, voor de minder jongeren en voor elke persoon die geïnteresseerd is door ons gemeenschapsleven, onze levensstijl en ons charisme. Deze verantwoordelijkheid is de mijne. Ik beleef die niet alleen maar ik word geholpen en gesteund door mijn confraters en de parochies, in de opvanghuizen zoals in onze verblijfplaatsen van onze bejaarde personen.

Deze oproep betreft niet alleen kandidaten voor het priesterschap of de roeping van broeders maar ook elke persoon die zich bereid zou voelen om geassocieerd lid van de Missionarissen van Afrika te worden. Deze mogelijkheid wordt geboden aan leken die het gemeenschapsleven en ons apostolisch charisma wensen te delen en te beleven. De geassocieerde leden engageren zich in de Sociëteit voor een mandaat van drie jaar hernieuwbaar. Als missionarissen, worden zij naar Afrika, naar Amerika, naar Azië zowel als naar Europa gezonden. Een initiale vorming en een aangepast onderscheid worden hun voorgesteld. Terwijl er rekening gehouden wordt met hun wensen, bespreekt de MAfr. Sociëteit met hen een eventuele benoeming. Ook al is hun aantal nog erg beperkt, toch bestaat de mogelijkheid om M.Afr. te zijn als geassocieerd lid.

Wij hebben ook verenigingen van de vrienden van de Missionarissen van Afrika (Witte Paters). Deze verenigingen zonder winstgevend doel, nemen door hun edelmoedigheid en hun inzet deel aan het werk van de Missionarissen van Afrika.

Onze prioriteit bestaat erin te rekruteren in de landen waar we aanwezig en actief zijn. In princiep, nemen we geen kandidaat aan die komt uit een land waar we niet geëngageerd zijn door de aanwezigheid of de pastorale werking. Nochtans, de kandidaten die komen uit landen waar we niet aanwezig zijn kunnen ontvangen worden, vermits de Heilige Geest ons vooraf gaat op d wegen van de missie en we het avontuur mogen aangaan daar waar om ons charisma gevraagd wordt !

Het gemeenschapsleven is de gulden regel van e Sociëteit, gewild door de Stichter. Sinds altijd, wordt de M.Afr.gemeenschap gevormd door tenminste drie leden van verschillende nationaliteiten. Het interculturele aspect moet altijd aanwezig zijn. Lavigerie, onze Stichter, heeft altijd aanbevolen “een echte familie te vormen, verenigd te zijn”. Het gemeenschapsleven heeft vele confraters verleid. Het verleidt ook vandaag nog vele jongeren en minder jongeren.

De Generale Raad van de Missionarissen van Afrika

[bleu]Worden de jongeren die intreden gemotiveerd door het missionaire aspect in de betekenis van ‘Ad Gentes’ ?[/bleu]

Zoals ik reeds gezegd heb, gehoorzaamt de Evangelisatie gisteren, vandaag en zal zij ook morgen gehoorzamen aan dezelfde missionaire zending van Jezus Christus : “Gaat dan, maak van alle volkeren leerlingen… En zie, ik ben met u voor altijd tot het einde der tijden”. Opdat de Evangelisatie verkondiging aan de wereld zou zijn dat Jezus Christus de Weg, de Waarheid en het Leven is, wordt de missionaris geroepen op weg te gaan met de mensen in het zoeken van de Waarheid en te getuigen van de stoutmoedigheid van het Evangelie. Dit vereist dat de Missionarissen van Afrika de uitdaging aangaan van de inculturatie, van het “alles voor allen”, van het interculturele, van het gemeenschapsleven, van de levende verbondenheid (“communio”) met de Kerk. Dat alles beleefd in een aanhankelijkheid aan Jezus Christus die de ziel is van het missionaire werk, of men nu in Afrika, in Europa, in Amerika of in Azië is. De jongeren of minder jongeren worden gemotiveerd door de verkondiging van het Evangelie buiten hun culturele grenzen. Dat is de betekenis van de missionaire roep voor iemand die wil deelnemen aan de evangelisatie, aan de verkondiging van de Blijde Boodschap in een ander milieu dat niet het zijne is. Dit andere levensmidden kan zowel geografisch als cultureel of maatschappelijk zijn.

Voor ons, begint de vorming eerst in het levensmidden zelf van de kandidaat : zijn familie, zijn parochie, zijn diocees dankzij zij een ongebroken lijn en een begeleiding opdat de persoon daarin dieper zou graven en er zijn missionair verlangen zou onderscheiden. Na deze etappe, wordt de kandidaat aangenomen voor de filosofie, het noviciaat, de pastorale stage en tenslotte de theologie in onze verschillende vormingsplaatsen.

Vandaag, komen de kandidaten in vorming voor een meerderheid uit Afrikaanse landen. Daarop volgen de Aziatische landen. Het Europese en Amerikaanse effectief wordt in eenheden geteld.

[bleu]Een commentaar over het aantal M.Afr. Witte Paters ?[/bleu]

De landen die vandaag de meeste MAfr.(WP) leveren zijn de Afrikaanse landen : De DR Congo, Burkina Faso, Zambia, Tanzania, enz. ; vervolgens komen de Aziatische landen : India en de Filippijnen ; daarna, in Europa, Polen. Voor de rest van Europa en voor Amerika, zijn de jonge confraters slechts enkelen. Wat het globale effectief betreft (1.232), vormen de Afrikanen niet de meerderheid. De meerderheid blijft Europees, dan Amerikaans (Noord Amerika).

Gezien vanuit de leeftijd : de landen die de meeste M.Afr. Witte Paters tellen zijn de Europese landen : Frankrijk, België, Nederland, Duitsland, Spanje, enz. ; vervolgens de Amerikaanse landen : Verenigde Staten en Canada ; daarna komen de Afrikaanse landen en tenslotte, de Aziaten en de Zuid Amerikanen.

[bleu]En wat betreffende het dagelijkse leven van een gemeenschap ? Laten we het geval van Toulouse nemen. Is het een pioniersgemeenschap ?[/bleu]

In de lijn van het Algemeen Kapittel van 2016, is de gemeenschap van Toulouse inderdaad een pioniersgemeenschap. Het gemeenschapsleven maakt dat elkeen een broeder (“confrater”) is voor de anderen : de levenssfeer is intercultureel en intergenerationeel, doordrongen van wederzijds respect wat een communicatieve vreugde schept, een geest van dienstbaarheid en van eenvoud in de dagdagelijkse relaties… zonder te spreken van de gebedsmomenten die gemeenschappelijk of individueel zijn en de momenten van broederlijke uitwisselingen. De gemeenschap va Toulouse is wel degelijke interraciaal, internationaal, intergenerationeel. De dialoog, met zijn vreugden en zijn uitdagingen, functioneert goed.

[bleu]Welke is de spiritualiteit van de M.Afr. (WP) ?[/bleu]

De Ignatiaanse spiritualiteit van de Jezuïeten delend, blijven wij gehecht en getekend door de apostolische vereiste, doorgegeven door onze Stichter kardinaal Lavigerie, om “alles voor allen” te zijn en “te getuigen van het Evangelie, op de eerste plaats door de getuigenis van de naastenliefde, de levensgetuigenis.” Ons spiritueel leven werd zo verrijkt door onze trouw aan het Woord van God die onze relatie met Christus voedt en versterkt. Dit geestelijk leven wordt onderhouden door het persoonlijk en gemeenschappelijk gebed.

[bleu]Waarom missionaris zijn in een vreemd land terwijl de missie, ook hier in Europa is ?[/bleu]

Het delen met de anderen is altijd verrijkend. Dit kan de jongeren motiveren om te vertrekken. Er zijn ook jongeren gemotiveerd om Christus te verkondigen, niet alleen maar door het woord, maar door de getuigenis van naastenliefde of hier in Europa.

Wij kunnen de roeping niet beperken van iemand. Ja, gezien de werkelijkheid van de Kerk in Frankrijk zou men wel zeggen : waarom vertrekken ? Voor ons, de M.Afr. is er, vanaf het vertrek, “het gaan naar”, de roeping, de aangevoelde nood, de vreugde van te geven… De jongeren zijn verleid, zij beslissen… een deel van het antwoord is toe te schrijven aan hun beslissing. Ook als het gebeurt dat om een of andere reden, een confrater in zijn eigen land blijft, blijft het evident dat wij, de M.Afr. (WP) bereid zijn te werken en te missioneren buiten onze eigen landen. Wij worden altijd gezonden. De jongeren die geïnteresseerd zijn voor ons gemeenschapsleven, ons charisma, onze levensstijl… zullen niet in hun eigen land blijven. Vanaf het geestelijk jaar (het noviciaat), zullen zij reeds gezonden worden in een ander land dan het hunne.

De sociëteit heeft twee officiële talen : het Frans en het Engels. Iedereen wordt vandaag gevraagd deze twee talen te kennen. Zo worden, in onze vormingshuizen, de twee talen gesproken. Ja, buiten de moedertaal zullen andere talen van het midden waar de missionaris ontvangen wordt moeten aangeleerd worden (Swahili, Arabisch, Bambara, Spaans, Portugees, Bemba, Zoulou…bijvoorbeeld). Het aanleren van de taal van het volk dat ons ontvangt is noodzakelijk voor ons, want de taal spreken van het volk dat ons ontvangt betekent deel uitmaken van de cultuur die ontvangt, lid worden van die gegeven menselijke samenleving.

Het aanleren van de taal is voor ons M.Afr. (WP) een formele opdracht van de Stichter. De missionaris moet zich onderdompelen in de cultuur van het volk dat hem ontvangt. Dat is in feite, het hart zelf van het “alles voor allen” dat Lavigerie ontleent aan de heilige Paulus en die een houding van openheid veronderstelt, van liefde en van kennis van de mensen. Deze houding moet zich uitdrukken naar buiten. De missionaris moet rekening houden met die dubbele dimensie van het “alles voor allen” vandaar, de verplichting het leven van het volk te delen door de taal, de cultuur, het gedrag, het eten en de kleding. Men begrijpt dan ook dat de gandourah, de burnous – moslimkleding – onze M.Afr. kleding zijn want we zijn gesticht in een moslimland. Op de gandourah, dragen we een rozenkrans die betekent dat de Sociëteit van de M.Afr. (WP) zich onder de mariale bescherming bevindt. Ja, de missionaris moet het “alles voor allen” beleven.

Het gemeenschapsleven blijft altijd fascinerend ook al zijn er sommigen die liever alleen leven. Ja, dat is een kwestie van keuze. Persoonlijk, ben ik heel tevreden te leven in een interculturele, intergenerationele, interraciale gemeenschap te leven. Het ideaal zou zijn een kleine gemeenschap van drie of vijf. In een grote communauteit (18 personen) bestaat het risico de moeilijkheden te ontvluchten : deze uitdaging om naar de andere te gaan, met hem te dialogeren, elkaar wederzijds interpelleren is niet werkelijk aanwezig, want men vindt altijd wel iemand ander met wie men kan sympathiseren… Deze werkelijkheid is kleiner in een kleine gemeenschap van drie, vier of vijf personen.

[bleu]Een woordje over de moslimchristelijke dialoog ?[/bleu]

Er is dat tweede luik van ons charisma want vanuit het feit van onze oorsprong hebben we altijd een bijzondere aandacht gehad voor de moslimgelovigen. Daarom verlenen wij aan elke kandidaat een gezonde kennis van de islam om hem toe te laten een evangelische kijk te hebben op de godsdienst van de andere. Vanaf 1926, hebben wij een gespecialiseerd huis geopend voor onze confraters die bestemd zijn om te ontmoeting te beleven is een moslimland. Dit huis is vandaag het PISAI geworden. Ik wil signaleren dat wij eveneens geëngageerd zijn in de dialoog met de gelovigen van de traditionele godsdiensten.

[bleu]Sinds wanneer zijn Afrikanen leden geworden van de Sociëteit M.Afr. (WP) ?[/bleu]

Reeds vóór de jaren 1950 voor de eerste eenheden. Men moet zeggen dat in het begin, de prioriteit erin bestond de lokale Afrikaanse clerus te bevorderen : de diocesane clerus. Het is pas na de jaren 70, als ik me niet vergis, dat de Sociëteit definitief de deuren heeft opengezet voor Afrikanen. Na hen, is de deur opgegaan voor de Aziaten en de Zuid-Amerikanen. Vandaag zullen de deuren opengaan voor elke persoon die geïnteresseerd is voor ons charisma, ons gemeenschapsleven en onze levensstijl.

  Pater Norbert MWISHABONGO MUKWNGA
Missionaris van Afrika (Witte Pater)
Verantwoordelijke voor de dienst
van Missie- en Roepinganimatie “AMV” Frankrijk

Homepagina | Contact | Overzicht van de site | | Statistieken van de site | Bezoekers : 1121 / 1152669

De activiteit van de site opvolgen nl  De activiteit van de site opvolgen Getuigenissen - Gebeurtenissen   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site gebouwd met SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License