missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be
Interview van Pater Jozef Deleruelle, M. Afr.

“Ik was in een rusthuis en je bent me komen bezoeken”

Nuntiuncula N°658
maandag 2 november 2009 door D.F. (Vertaling), Webmaster

Zich in een rusthuis bevinden betekent een belangrijke etappe in een mensenleven.

Opluchting voor sommigen, beproeving voor anderen die zoals Abraham hun huis, hun gewoontes moeten “achterlaten” voor een “plaats” die ze zullen moeten ontdekken.

Ook een tijd van beproeving voor de families die hun ouders zo goed mogelijk begeleiden in die overgang.

Vele personen, sommigen reeds sinds lange tijd, besteden hun tijd en geven vooral hun hart om een bezoek te brengen, de “Communie” te geven, of nog om te helpen tijdens een viering.

Eén van ons, priester missionaris Jozef Deleruelle deelt het leven met de bewoners van het rusthuis “Sacré Coeur” te Ploegsteert sinds negen jaar… Hij getuigt.

Wie is hij?

Op de eerste plaats een kind van de streek, geboren in 1926 in de Armentièresstraat. Ik behoor tot een familie die alles verloren is tijdens de oorlog; mijn vader was een goede, zachte man. Zijn gebed bij zijn levenseinde: “Ik wil mama gaan zien”. Er werd gezegd, toen hij vertrokken was: “Het moet nu een feest zijn voor hem”.

Ik ken het rusthuis hier sinds mijn prille kinderjaren, ik heb de gelegenheid gehad hier misdienaar te zijn.

Ik ben priester missionaris geweest in Afrika gedurende vijftig jaren en ik had aan mijn oversten gezegd dat, als het op een dag niet goed meer ging, ik graag mijn leven zou komen beëindigen hier in dit rusthuis. Dat is gebeurd negen jaar geleden, toen de dokters me nog slechts enkele dagen te leven gaven.

Vandaag?

Ik leef in een grote familie en ben de gelukkigste van de mensen. Ik hou van relaties en ik mag zeggen dat ik de mensen hier ken en zij kennen mij. We maken ons samen gereed om deze aarde te verlaten, samen worden we oud, samen dragen we onze kruisen.

Met een kleine ploeg bereiden we elke maandag een Eucharistieviering voor met telkens een bijzonder thema.

De personen die ons verlaten hebben (of die aangekomen zijn) zijn aanwezig in onze gebeden. Een foto van elk van hen wordt nabij het altaar opgehangen.
Ik zeg graag tot degenen die ik bij hun levenseinde begeleid: “Als ge zult ontwaken, dan ben ik het niet meer, maar de Heer die je bij de hand zal houden”.

Eens per maand organiseer ik een vergadering tijdens dewelke iedereen kan zeggen wat hij of zij denkt. Dat is iets wat me sterk ter harte gaat en dat ik in Afrika mocht ondervinden, namelijk de Kracht van het uitgewisselde Woord.
Hier wordt iedereen, tweemaal per maand, uitgenodigd voor een samenkomst rond onze “herderin” en om zo samen een uitwisseling rond het Evangelie te beleven.

Het woord dat u raakt?

In het Johannes evangelie 6, 39: “Het is de wil van mijn Vader, dat ik van allen die hij mij heeft toevertrouwd, niemand verloren laat gaan”. Dat woord blijft in mij en ik tracht het elke dag te beleven

Woordje om te eindigen?

Ik zou ook mijn bewondering willen uitdrukken voor het verzorgingspersoneel. De manier waarop zij de mens op hun schouders nemen… zij doen werkelijk alles wat men doet met kinderen. Ik heb begrepen wat het is weer kind te worden.

Alles kan niet gezegd worden in een kort artikel, maar nadat ik samen met u, Jozef, de ronde van de bewoners heb gemaakt, kan ik zeggen dat ge al die mensen niet alleen kent en dat zij u kennen, maar dat ge elkaar ook van harte gaarne ziet.

Doe zo voort.

Jacques Delva
in DIMANCHE n° 30
(augustus 2009)

Homepagina | Contact | Overzicht van de site | | Statistieken van de site | Bezoekers : 715 / 1154713

De activiteit van de site opvolgen nl  De activiteit van de site opvolgen Getuigenissen - Gebeurtenissen   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site gebouwd met SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License