Lignes de fracture N°39 Breuklijnen

Septembre-September 2010

jeudi 30 septembre 2010 par J.V.

Sommaire

1 2 3 4

WIJ (IK EN JIJ) EN DE VREEMDELINGEN : EEN GETUIGENIS

Terugkomend in Nederland voor een kort verlof, word ik, werkende in een moslimland, getroffen door de enorme antiislam- en antimigrantencampagne die hier en in andere landen van Europa en Amerika gaande is. Je leest het in de kranten en hoort het op radio- en televisieinterviews. Hoe valt dit te rijmen met ons werk, met het opbouwen van een geharmonieerde wereld, waar ieder mens gerespecteerd wordt voor wat hij is ?

Zelf werd ik als Witte Pater naar Noord – Afrika gestuurd, niet om de mensen te bekeren tot een ander geloof, maar om een dialoog op gang te brengen die van ons vraagt om samen op weg te gaan naar de zin van het bestaan en zo meer diepgang te geven aan in wat wij geloven. Voor ons katholieken, heeft het tweede Vaticaans concilie bevestigd dat God zich ook openbaart via andere godsdiensten. Wij hebben de slagzin achter ons gelaten « buiten de kerk geen heil » en vertrouwen gegeven aan de Geest die eenieder van ons leidt en ruimte geeft, ons inspireert. Zijn wij eigenlijk niet bezig ons achter een politiek te scharen die alles wat anders is tracht buiten te houden ? Die bezig is voor « andersdenkend » de deur te sluiten ? Zijn wij niet bezig ons op te sluiten in een eng wereldje van mensen die allemaal hetzelfde denken en doen ?

Wat te doen als in de VS opgeroepen wordt tot Koranverbranding, of als in Frankrijk zomaar duizenden zigeuners over de grens worden gegooid, als overal rond de vliegvelden in Europa (en zelfs in Afrika) detentiekampen worden gebouwd om mensen zo vlug mogelijk uit het land te zetten, en ten slotte als een man naar een spermabank gaat en daar eist dat zijn zaad alleen voor ariërs wordt gebruikt ?

Wat te doen als mensen in moslimlanden worden gearresteerd omdat ze de Bijbel bij zich hadden of vrouwen worden gestenigd omdat ze misschien naar een andere man hebben gekeken ?

Wat te doen als tussen Afrika en Europa mensen omkomen in de Middellandse Zee omdat op hen geschoten wordt of hun bootje gewoon omver wordt gevaren ? Lijkt dit niet een beetje op de muur van Berlijn waar de Oost-Duitsers op hun eigen onderdanen schoten ?

Wat te doen als in Noord-Afrika, mensen zomaar met volle vrachtwagens (als het ware vuilniswagens) over de zuid grens worden gekieperd, midden in de woestijn, zonder voldoende water en eten, en daar dan ten onder gaan ?

Wat te doen als morgen ouderen en gehandicapten worden uitgerangeerd, aan de zijlijn worden gezet omdat ze niet meer nuttig zijn voor de samenleving, niet productief, niet betaalbaar ? Waar staan wij dan als medemens en als christen ?

Hoe is dat alles te rijmen als we zelf uit een land komen (of wonen), dat in het verleden duizenden van zijn onderdanen heeft laten emigreren naar verre streken zoals Australië, Nieuw-Zeeland en Canada ? Zouden wij gewild hebben dat hen hetzelfde was overkomen als nu de migranten die in onze landen aan de deur kloppen ?

Na veertig jaar Algerije geloof ik nog steeds in « de mens » door God geschapen, die capabel is zijn weg te zoeken en te vinden, ver van iedere dwang, ideologie of godsdienst met een « naambordje ». Maar deze mens moet dan wel de mogelijkheid hebben om, in alle vrijheid, zijn weg te zoeken « met en naar zijn Schepper ».

Als leraar aan het Nationaal Doveninstituut te Algiers, heb ik me jaren ingezet om mijn leerlingen te integreren in de samenleving, in scholing en in werk. Hoe vaak heb ik niet moeten vechten om die « vreemde eenden » geaccepteerd te krijgen in een school, in een opleiding en in een onderneming !

Vandaag de dag is het nog moeilijker om vluchtelingen en migranten te begeleiden. Mensen sterven bij « bosjes » in de woestijn, verdrinken in de Middellandse Zee, lopen ernstige ziektes op. De kinderen worden maar mondjesmaat op de scholen geaccepteerd ! In twee jaar tijd hebben we 25 migranten en vluchtelingen begraven, waarvan 22 vrouwen, allen tussen 20 en 35 jaar !

Op 10 april hebben wij een jongen moeten begraven uit Kameroen. Precies op zijn verjaardag, 24 jaar, is hij gestorven aan hepatitis B. Gedurende de dagen voor zijn dood stuurde hij mij iedere dag om middennacht noodkreten per sms, waarin hij mij smeekte hem niet alleen te laten ! Hij was « zomaar » komen aanlopen uit zijn geboorteland op weg naar een betere wereld.

Op 10 mei hebben wij een vrouw van 50 jaar begraven. Haar dochtertje was 3 jaar geleden verkracht in een ziekenhuis in Tamanrasset op veertienjarige leeftijd. Sindsdien liep zij, met haar dochter en de geboren baby, in Algiers alle moskeeën en kerken af voor hulp. Uitgeput door zoveel ellende is ze ten slotte gestorven in de armen van haar kind en kleinkind. Toen wij haar wilden begraven ontstond er ook nog strijd of zij moslim of christen was ! Ook zij was « zomaar » komen aanlopen uit haar geboorteland Kongo.

En dan dat jonge stel uit de Ivoorkust, ook op weg naar een « andere wereld », verblijvend in een « kartonnen doos » in de buitenwijken van Algiers. De vrouw werd zwanger van een tweeling. Na 7 maanden werden de baby’s te vroeg geboren. De eerste baby stierf onmiddellijk en werd door het ziekenhuis in een plastic zakje aan de vader meegegeven naar het kerkhof. Daar vroeg de bewaarder 350 euro om het lijkje te begraven. De onthutste vader had dat geld niet, dus terug per bus en te voet naar het ziekenhuis ! Ten slotte kwam hij naar ons toe en terwijl hij in tranen uitlegde wat hem was overkomen, stierf de tweede baby ! Na allerlei soorten administratieve stappen hebben we ’s avonds de beide kindjes kunnen begraven.

Samen, moeder en vader en ikzelf, hebben, neergeknield op de verse aarde, gebeden, tot de kindjes en God gesproken ; we hebben gezongen, omringd door een tiental christenen en moslims. Het was een moment van enorm verdriet maar ook van diepe eenheid.

Het is dan ook maar goed dat we eens per jaar een zomerkamp organiseren van 3 weken met zo’n 80 jongeren, gehandicapten, vluchtelingen en kinderen uit de wijk, christenen en moslims, zwarte en blanken, Arabieren, Berbers en Europeanen, allemaal tezamen in een groot moment van uitwisseling van ideeën en vriendschap. Het geeft ons de moed om verder te gaan en de overtuiging dat een andere wereld mogelijk is.