Vastenbezinning

Logisch met mezelf ?

Misschien hebben wij de film gezien: ‘”My life without me”. De jonge vrouw die verneemt dat ze nog 2-3 maanden te leven heeft. En daaruit hààr conclusies trekt, om nog volop te léven en er nog bij te zijn als haar dochtertjes jaardag zullen vieren, tot hun achttiende.

Levend overkomen, zonder er nog bij te zijn. Wij kunnen ook de keuze maken: er nù volop bij te zijn. Nu volop bij mezelf zijn. Nu volop bij anderen zijn. Nu volop bij God zijn. Het lijkt me de driedubbele slogan die met aswoensdag, wordt toegeroepen.

Zo heel creatief zijn kristenen daarin niet (ook al is Mt 6, 1-8.16-18 duidelijk). In de meeste godsdiensten, in alle geval bij Joden en Moslims vinden wij een ramadan-vasten met een gelijkaardige [bleu] driedubbele pijler : vasten, aalmoes, gebed [/bleu]. Wat ik benoemde als : met mezelf zijn, met anderen zijn, met God zijn.

• [bleu marine]Met mezelf zijn.[/bleu marine]
  Volop mezelf worden, zonder ’n hoop dingen achter me aan te sleuren. Zoals pasgehuwden achter hun wagen. Volop loskomen van zaken die me verknechten. Eens van de vasten een lange “koopjesmaand” maken : zien wat niet meer “up to date” is en me daarvan afmaken. Eens nakijken : waaraan zit ik vast, waaraan ben ik ergens verslaafd (weet ik wel), waar loop ik telkens terug vast? Ja, nakijken en een lijstje maken, alleen of met iemand die me kent. Doen! Om op het spoor te komen : hoé vrij worden? Hoé een vrij mens, dus méér mens, dus menselijker mens! Vrij-van… en vrij-voor… Zo belanden we bij de tweede pijler.

• [bleu marine]Met mensen zijn.[/bleu marine]
  Het droevigste wat wij allen kennen is een man of een vrouw die helemaal in zichzelf is opgesloten, in eigen kleine wereld, in eigen bekommernissen, zonder uitzicht op een wereld rondom (hoe klein ook). Mensen die aan zichzelf genoeg hebben. Die wél anderen nodig hebben, bvb als ze ziek zijn. Maar die niet nodig willen zijn voor anderen. Natuurlijk zijn wij zò’n mensen niet. Men mag ons nodig hebben, we staan bereid om in te springen. Voor wie? Wanneer? Waarvoor? Zijn wij méde-mensen, die opbloeien als mens omdat ze (telkens terug proberen te) leven mét anderen, voor anderen, in harmonie, in dienstbaar bezig zijn? Wat ’n weg moet ik daar nog afleggen? Een langere weg dan 40 dagen, heel zeker, maar ik kan vandaag – in een concreet besluit - een kordate stap zetten…

• [bleu marine]Met God zijn.[/bleu marine]
  Als ik nu een stukje méér mens, vrijer mens word, en een stukje méér mede-mens, méér liefde-mens, is God daar niet blij om? Natuurlijk is hij dat. Want Zijn droom over de mens gaat dan over in groeiende werkelijkheid, zijn project over de wereld in ruimere realiteit. Kan ik daar ook blij om zijn? En Hem dat zeggen? “God, alle leven ontspringt bij U, de Bron. Dank! Alle harmonie tussen mensen van alle kleur en alle stand en alle cultuur vindt haar oorsprong bij U, de Liefde. Dank! Alle evolutie ten goede in mens en cultuur en wetenschap en kunst en economie en politiek, alles wat groeien doet ontspruit uit U, de Doende, de Nabijbezige, de Visioengever. God, U bent fantastisch! Enz.” Aan motieven om bewonderend te loven en te danken zal het ons niet ontbreken.

Me dunkt, dan zijn alle dimensies van de mens aan bod. Dan is men mens, ten volle. In harmonie met zichzelf, breeduit, logisch met zichzelf, ten diepste.