Zondag van de Migratie 2014

Er is eerst het Kerstfeest op 25 december.

Jozef en Maria dolen door de straten van Bethlehem om een plaats te vinden om er de nacht door te brengen en aan Maria toe te laten te bevallen. Ongelukkig genoeg is er niemand die hen wil ontvangen, “geen plaats” of “te hinderlijk en lastig”.

Hoeveel migranten beleven dag na dag dezelfde situatie? In elk geval, in onze doorlopende dienst, in een volkse straat van Algiers, vermindert de vraag niet. Er is geen plaats, er is geen geld, de wet laat het niet toe. Dan, zoals Jozef en Maria, gaan zij op zoek in de omgeving van de stad, in grotten, stallen of huizen in opbouw. Zoals het voor Maria het geval was, is de vrouw dikwijls in verwachting.

Een maand geleden bracht een zwangere vrouw een mooie tweeling ter wereld. Die morgen heeft de vader me getelefoneerd, vol tranen, dat één van de kleintjes zopas gestorven was. Zij leefden in afschuwelijke krotten. Dat zijn ook voor ons uiterst pijnlijke momenten!

Dan het feest van de Onschuldige Kinderen.

Volgens de Schriften, heeft Herodes honderden kinderen doen ombrengen. Dat moet vreselijk geweest zijn, die kinderen,die door hun beulen vermoord werden, te horen wenen en roepen. Het was hetzelfde geval, enkele weken geleden: 95 migranten kwamen om in de Niger woestijn, onder hen 45 vrouwen en kinderen. Sommige overlevenden vertellen, nog altijd helemaal onder de schok, dat de kreten van de vrouwen en de kinderen die geleidelijk stierven, van dorst en honger, voor hen ondraaglijk waren. Vandaag nog weerklinken die kreten dag en nacht in hun hoofden.

Het is hard, zoals die beelden van de bombardementen in Syrië waar mannen, vrouwen en kinderen sterven met tientallen, zelfs met honderdtallen. Een jonge migrant uit Guinea, die hier clandestien werkt, vroeg me vanmorgen: “Tot hoe lang gaat dat alles nog blijven duren?”

En zo beleven we op 6 januari het feest van Driekoningen.

Drie persoonlijkheden komen van ver om dit arm kind, gelegen in een kribbe, te eren. Eén van deze personages was een zwarte! Eerste interculturele getuigenis, eerste eerbetoon voor arme ouders en hun kind. Dat is betekenisvol.

Het past misschien ook hier eraan te herinneren dat die drie wijzen “een ster” volgden. Deze leidde hen naar het essentiële “de redder van de wereld”.

Dat is wel degelijk sinds altijd mijn diepe overtuiging:

Ondanks de ongelukken, het lijden, de onrechtvaardigheden, zal de Geest ons leiden naar een Nieuwe, Betere Wereld waar plaats zal zijn voor iedereen en waar de arme, de uitgeslotene van vandaag het laatste woord zal hebben!

Dat is het wat ik u wens op deze Zondag van de Migratie.