missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be

De zaligverklaring : een verantwoordelijkheid

Mini-lien nr. 481
maandag 4 februari 2019 door D.F. (Vertaling), Webmaster

D e Kerk van Algerije werd meerdere malen bedreigd te verdwijnen : bij de onafhankelijkheid, door de nationalisaties, en door de opeenvolgende aanslagen. Het inzicht van Kardinaal Duval en van Mgr. Teissier, is geweest te zeggen : “Onze lokalen in plaats van leeg te blijven, laten we deze ter beschikking van de mensen stellen.” “Onze lokalen moeten plaatsen van dienst en van ontmoeting zijn”, zei ook Pierre Claverie. En zo werden de kerken, de pastorijen en de gemeenschappen plaatsen van leven, van dienst en van animatie. Deze Kerk heeft zich werkelijk ten dienste gesteld en heeft grote vriendschappen gebonden met vele Algerijnen.

In de Kerk wordt niet om ’t even wie zalig verklaard. Men observeert het leven maar daar versnelt ‘het vergoten bloed’ de zaken. Wat is er geweest in het leven van deze religieuze mannen en vrouwen dat gemaakt heeft dat zij zalig verklaard werden ? Sommigen hebben theologie of islamologie gedaan maar allen hebben zij hetzelfde gezegd wat we kunnen samenvatten in één zin : “Ik verkies vrij voor in het land te blijven ondanks het risico, uit getrouwheid aan Christus, aan het Evangelie en aan dit Algerijnse volk.” Het is niet het feit dat zij gedood werden dat telt, wat wel telt is dat zij trouw gebleven zijn uit liefde.

Waarom hebben de bisschoppen deze zaligverklaring gevraagd ? “Want, het is een voorbeeld voor vandaag”. Vandaar het verschijnen van dit boek van Jean-Jacques Pérennès : “Pierre Claverie, de vruchtbaarheid van een gegeven leven” (Cerf 2018). In de boekhandel kan men reeds tientallen en tientallen boeken vinden die men op de wandtafels vindt, zonder dan nog te spreken van de geschreven pers van alle zijden; de film “De Mensen en de Goden” werd door miljoenen personen bekeken in een leken Frankrijk ; het theaterstuk van Adrien Dandiard: “Pierre et Mohammed”, gemaakt op het festival van Avignon heeft de wel meer dan 1200 vertoningen gekend. Het wordt gespeeld ook voor moslim publiek, wat aantoont dat het een evidente vruchtbaarheid heeft en wat wil zeggen dat de vriendschap mogelijk is. Dat is een boodschap voor onze tijd : luisteren, ontmoeten en geen schrik hebben van de andere.

In Algerije, is het veelbetekenend dat de gezagsdragers toegelaten hebben dat 1200 personen zich verplaatsten voor deze zaligverklaring. Dus de gezagsdragers hebben dit aanvaard en dat is een sterke boodschap. Algerije erkent dat zij gestorven zijn uit liefde voor het land. De bisschoppen, in hun mededeling die de zaligverklaring aankondigt, zegden : “Voor ons, wij willen geen onderscheid maken tussen onze martelaren en de 150.000 gedode Algerijnen, wij willen de vriendschap onderstrepen die wij willen bewaren met dit land.” Het is dus geen zaligverklaring die de moslims aanklaagt, wel integendeel. Het is te hopen dat dit hetzelfde zou zijn in Frankrijk en in Europa waar men bevreesd is voor de migranten. Het is een uitnodiging om “niet bevreesd ter zijn”, zei Johannes-Paulus II. Laten we niet naïef zijn, het is niet eenvoudig, maar men moet opbouwen en de ontmoeting aandurven die zeer verrijkend kan zijn.

Voor velen onder ons, is het verwonderlijk iemand zalig te verklaren met wie men samen nagedacht heeft, samengewerkt en de afwas gedaan, wandelingen gemaakt en vergaderingen gehouden en deelgenomen heeft aan retraites. Dikwijls wordt iemand zalig verklaard die een beweging of een congregatie gesticht heeft in de 19de eeuw. Hier gaat het om tijdgenoten met wie we samengeleefd hebben. De apostelen zegden : “wat wij gezien en gehoord hebben, dat melden we ook aan u, opdat, ook gij, in innige verbondenheid met ons zou zijn…” Er zoiets ook voor ons.

De zaligverklaring toont een vruchtbaarheid van die geschonken levens, en die vruchtbaarheid toont de verantwoordelijkheid van de Kerk van vandaag en van morgen.

  Bernard Lefebvre, M.Afr.