missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be
Burundi

De Missie Vandaag

Band 4/4 2017 - Uit Petit Echo n° 1083 door pater Elias Mwebembezi ( Ugandese W.P.)
donderdag 14 december 2017 door Webmaster
Mijn ervaring bij de mensen,
die naast de maatschappij leven:
de BATWA (Pygmeeën) 1999-2017



Mijn apostolaat bij de Batwa begint in 1999 na mijn achtjarig verblijf in de parochie en mijn studies. Ik ging dus 18 jaar lang mij toewijden aan deze mensen zonder onderbreking. Deze benoeming was de keuze van de Missionarissen van Afrika, sector Burundi en beantwoordde aan mijn diep verlangen als missionaris. De mensen, die het centrum van mijn voorkeuren zijn, werden door de andere mensen beschouwd als weerzinwekkend, verworpelingen en door de sociëteit uitgesloten. Zij hadden geen plaats onder de zon, zij konden nooit genieten van een manifestatie op het sociaal gebied: kerken, scholen, handel en administratie.

Ik ben dus onmiddellijk een ernstige relatie en diepe vriendschap met die mensen aangegaan. Door bezoekjes aan de families, hebben wij elkaar leren kennen.

Dit vertrouwen, dat ontstond, nodigde hen uit me te komen opzoeken. Het werd zo intens dat mijn confraters zeiden dat onze communiteit werd overstelpt door de Batwa. Zo talrijk als ze waren, zo waren ook hun problemen. Ze zagen er zo slecht uit, in lompen gekleed, hun haren verwaarloosd en ze vertelden me over hun kwalen: ziekten, honger, nood aan huisvesting, en het door iedereen opzij gezet worden.

Ik heb zoveel mogelijk getracht hen te beluisteren; anderen lachten hen uit.

Voor sommige van mijn confraters, Burundese Priesters en de andere inwoners van ons land, had mijn benoeming geen waarde. Die waarde ging gepaard met het lot van deze mensen, die ik wilde begeleiden. Ik werd aangewezen als priester van de Batwa, een Mutwa heel simpel. Ik trok me niets aan van die vooroordelen. Zo kon ik me vereenzelvigen met Jezus, die ook onbegrepen werd in zijn tijd. Het bijzonderste voor mij was dat ik me kon ontplooien. Ik had zo de gelegenheid om mijzelf te leren kennen, mijzelf weg te cijferen en in zekere zin deel te nemen aan het misprijzen van de Batwa.

Pater Elias, dansend met zijn Batwa.



Stilletjes aan heb ik hen geleerd zichzelf te aanvaarden vooraleer ze door de anderen zouden aanvaard worden. In werkelijkheid durfden ze zichzelf geen Burundezen noemen. Met de inspanning en de hulp van vrienden, die me door de goddelijke voorzienigheid werden bezorgd, zijn de dingen nogal vlug positief veranderd in hun dagelijks leven: wat hygiëne betreft, gezondheid, schoolbeleving, woningen en integratie als burger. Kortom we zijn er toe gekomen van hen tot gelukkige mensen te maken.

Nu hebben ze iets te zeggen. Het is klaar dat we zien dat de mentaliteit bij de Batwa en de andere mensen ferm veranderd is. Kortom, ze hebben hun plaats ingenomen in de maatschappij zoals ieder menselijk wezen en iedere Burundees. Iedere verovering gaf me moed en ik voelde me van langsom meer verbonden met deze missie, waarvan ik zo hield.

Door dit apostolaat heb ik geleerd hoe eigenaardig onze wereld kan zijn. Hoe gemakkelijk wij ons schuilen achter een gevestigde sociale orde met zijn onrechtvaardigheden, zijn misprijzen voor de menselijke persoon zonder dat we opstandig worden. Het is ook het ogenblik om ons vragen te stellen over onze missie, die dezelfde is als de missie van de wereldkerk. We kunnen niet leven in een wereld zonder ons deze vragen te stellen.

Ik vind de kracht om verder te gaan met deze verschillende zegens, steun en welslagen. We zijn fier dat we nu Batwa’s vinden in de hoge instanties van de regering; mensen, die we begeleid hebben tijdens onze missie: senatoren, parlementariërs, leden van belangrijke nationale commissies. Anderen nemen hun verantwoordelijkheid in de dorpen naast hun geburen. Wij zijn zeer gelukkig met deze evolutie en om hen te ontmoeten in deze nieuwe functies. En we horen in ons onderbewustzijn de echo’s van Jezus’ woorden: “we moeten blij zijn, want deze mens is ook een zoon van Abraham”.

Elias, die de kinderen van de Batwa onderwijst.



Ik heb geprobeerd te delen in onze communiteit en de aandacht te trekken van onze communiteit over onze dagelijkse problemen. We hebben onze confraters uitgenodigd om te komen kijken naar de beleefde werkelijkheden van de Batwa. Men sprak van zorgen, successen, vreugden en pijnen, die dagelijkse kost waren in dit apostolaat. Meerderen hadden het verstaan en hebben me gesteund.

Maar ik blijf met vragen zitten want we vinden zo dikwijls een mentaliteit, dit zo vastgeroest zit in onze manier van apostolaat te beoefenen dat deze missie wordt beschreven door sommigen als een sociaal werk dat dikwijls wordt toegeschreven aan Ngo’s. Dit soort werk schittert niet door het aantal toegediende sacramenten. We moeten verder gaan op een weg die de confraters bevrijdt van vooroordelen en een missie brengt, die de gewetens van de confraters doet ontwaken voor een bevrijdende missie voor de ontwikkeling van integrale mens, ziel en lichaam, en tegemoetkomen aan de achtergestelde persoon door de socio-economische voorwaarden, te leven in de omtrek.

  Elias Mwebembezi, M.Afr.

Trefwoorden

Homepagina | Contact | Overzicht van de site | | Statistieken van de site | Bezoekers : 195 / 1152666

De activiteit van de site opvolgen nl  De activiteit van de site opvolgen Afrika  De activiteit van de site opvolgen Burundi   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site gebouwd met SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License