EMMAÜS

Lk 24, 13-35.

donderdag 8 mei 2014 door F. Lambert, Webmaster

Weet jij het ook :

hoe mensen op stap gaan met in hun ogen
de glans van verre sterren
toen vreugde en vrede hun hart vulden
Met in hun handen de brokken van hun dromen,
de gensters, de glitter van gewaand geluk

Hoe mensen gebukt gaan
onder ’t leed van mislukking, ontgoocheling
onder wanhoop, weg uit een ingezette exodus
onder pijn en alléénzijn en doodgaan ...
Zou ook jij één onder hen zijn ?

Rembrandt

Voel jij het ook :

vanwaar - zoals de wind - komt hij ?
Hoe is hij er plots, zo heel nabij
een stap die de jouwe kruist
een stem, een tegen-woord-igheid
een mee-optrekken - God 40 jaar in de woestijn-
in twee- en driezaamheid, nooit eenzaamheid meer
Een weg die woord wordt... en wederwoord.

Hoor jij ook

die vraag, die interesse, die benadering :
« Waar gaat het over ? Waar gaat het om ? » (17)
Hoe voel jij je? Wat gaat er in jou om ?
In jouw leven ? In jouw volle-lege mensenbestaan ?
Waarom bedrukt ? Waarom gebukt ?
Waarom op de vlucht?
Voor jezelf ? Om je kapotte droom ?
Meegesleurd in de maalstroom van feiten en belevenissen,
zonder vat er op. .. zonder zin er aan ... ?
Ondervind jij ook
dat mens en hun verhaal moeten kwijt kunnen
een verhaal van geluk en geborgenheid
van verdriet en vertwijfeling
van vallen en opstaan, van dood en leven
van hopen tegen alle hoop in
van gisteren en vandaag ... en morgen misschien
zoals die twee van toen
- was hun gebeuren tenslotte niet het Zijne ? -
zoals ik en wij en jij ?

Bevroed jij ook

dat van binnenuit een verhaal belicht wordt
als getoetst aan ’t parallele verhaal van anderen
als jouw ondervinding ook de hunne blijkt
als jouw levenslijn verweven is met die van een volk
dat zwerven ging en zwoegen, dat beleefde
uittocht uit verlorenheid, doortocht tot Verbond
intocht in de gratuiteit van Land en Toekomst...

Vind jij jezelf terug

in de Mens die ’t al meemaakte wat menselijk is
- enkel ’t on-menselijke, ’t infra-humane was hem vreemd - in de Man
waarover gesproken en geschreven was
omdat zijn Lot zó ’t profetische project invulde
nee, omdat zijn Liefde zó recht-toe recht-aan
beminde tot ’t alleruiterste
waar liefde dood wordt
en dood Leven ...

Heb jij ’t al meegemaakt

hoe ’n situatie omklapt als ’t onvoorstelbare reëel wordt
hoe duisternis flitst tot licht als ommekeer plaatsvindt
hoe mensen mens worden ten diepste uit...
als zij - zoals die twee - voor een vreemde toch,
een onbekende, een gelijk welke behoeftige, (Mt 25,34-36)
een gele, een blanke, een zwarte, een rode, een blauwe
hun huis, hun tafel, hun hart openstellen :
« Blijf bij ons» (29) ?

Ken jij ’t vervolg al

als aangereikt brood, als aangeboden wijn
teken worden van zelfgegevenheid
Als symbolen ogen openen op de diepste roerselen
in ’t verborgene van een mensenhart
op die enige liefde van die enige mens ...
Als met de symbolen de realiteit wordt gedeeld
en nieuw leven en nieuwe liefde vanuit Hem
mensen doorstromen, door en door kneden tot Hem
die evident verdwijnt ... in hen ? (31)

Arcabas

Bezielt jou ook

dat « brandend hart » (32),
de Brand van Zijn hart in het jouwe,
het Vuur, de gloed van Geest ?

Ga ook jij dan

mee-opstappen, discreet, met blijden en droeven,
stilletjes luisteren, hun verhaal beluisteren,
putten uit ’t Verhaal, daaruit mensen bijlichten,
belichten tot anders zich-zelf zien,
anders anderen zien, anders alles,
anders God zien ook : een God op stap, kleintjes,
anoniem - hij, zij, jij ? -, nabij in alles, mee-onderweg
met sukkels en strompelaars, naar Toekomst toe ?

Emmaüs door-verteld, door-gedaan
gisteren tot bij jou
vandaag en morgen ... door jou ? door ons?
Emmaüs doorverteld, de een aan de ander,
vandaag,
want Emmaüs doorgedaan, door jou, door mij
één-met-Hem !

Fernand LAMBERT M.Afr.
02.05.98