missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be
LEZERSBRIEVEN

Gedachtenwisseling

Nuntiuncula 688 September - Oktober 2014
donderdag 6 november 2014 door E. Bladt

[marron]In de nummers 684-687 van Nuntiuncula, brachten Jan Anthonissen,Waly Neven en Pierre Bastin hun gedachten naar voren aangaande de [bleu]‘taal’[/bleu], de [bleu]‘woordkeuze’[/bleu] die gebruikt wordt bij gelegenheid van een begrafenis waar een interreligieus en intercultureel publiek aan deelneemt. Ik sluit mij aan bij dit groepje met een a-priori : Zelfs in België blijf ik missionnaris ! Wat Afrika, voor mij de Maghreb, mij geleerd heeft, zal moeilijk uit mijn geheugen gaan, noch uit mijn hart, noch uit mijn manier van spreken. [/marron]

In de loop van de jaren heb ik veel begrafenissen bijgewoond, zowel in Tunezië als in Algerije.

Ik herinner mij de begrafenis van een oude kristelijke kabiel (berber – Noord-oost Algerije). Alhoewel de overledene kristen was, nam heel het bergdorp (dus moslems) deel aan de uitvaart. Wat eigen is aan dergelijke gebeurtenissen in de Maghreb, is het ‘kommunautair karakter’. Hier werd het religieus gedeelte door ons verzorgd. In Tunis overleed een konfrater. De kathedraal was vol bezet door tunezische vrienden van de overledene (dus moslems).

Soms werd de gemeenschap (dus wij, Witte Paters) uitgenodigd op een begrafenis. Wij zagen het aan als een plicht daar aanwezig te zijn met heel het dorp, vooral de mannen. De bevolking zou onze afwezigheid niet begrepen hebben. Na de begrafenis, wordt een ‘mega-koeskoes’ uitgedeeld aan alle aanwezigen op het kerkhof…of de begraafplaats.

Ge zult mij zeggen : maar nu zijt ge in België en dus moet ge u weer aanpassen aan de plaatselijke mentaliteit en gewoonten. Natuurlijk zijn de twee kontexten enorm verschillend. In Noord-Afrika, leefden wij met de plaatselijke bevolking. In België leven wij van elkaar gescheiden. Die realiteit moet ik nederig kunnen aanvaarden. En toch, in België of in Noord-Afrika, draag ik in mij dezelfde boodschap, die, vanuit het Evangelie, in mij gerijpt heeft doorheen de jaren en de belevenissen. Ik heb geleerd op afrikaanse bodem de mens, zijn geschiedenis, God, de menselijke realiteiten anders te bezien.

Aan oprechte en eerlijke moslem-vrienden, heb ik dikwijls gezegd dat mijn kristelijk geloof een keuze is. Ik hoop dat zij mijn keuze zullen eerbiedigen zoals ik de hunne eerbiedig. Alle godsdiensten en filosofieën in de wereld stellen zich dezelfde vragen, zoeken naar een waarheid die hun leven bezielt : Wat is de mens, wat is het leven, welk is de zin van God of een ‘Absoluut’ ? Als kristen ben ik geroepen getuige te zijn van de Liefde van God : universeel, belangeloos, onvoorwaardelijk. Wij zijn allen, wie we ook zijn, geroepen tot eenzelfde menselijke roeping. Niemand ontsnapt eraan. Wanneer wij deze verscheiden wereld onthalen bij gelegenheid van een begrafenis, hebben wij het recht te affirmeren wat voor ons belangrijk is en tegelijkertijd de anderen eraan te herinneren dat voor allen het menselijk leven een betekenis heeft.

D[vert]e ‘gemeenschappelijke taal’[/vert] is voor enkele bisschoppen in Noord-Afrika, een bezorgdheid geweest en nu nog. Dat improviseert men niet ! Dat vraagt kennis van zaken. Waarom zou ik geen verzen uit de Koran aanhalen tijdens begrafenissen waar moslems aanwezig zijn ? Daar vinden wij elkaar als gelovigen met eenzelfde spiritualiteit tegenover de dood. ‘Wij behoren God toe en tot Hem keren wij terug.’ of nog : ‘God alleen is mijn toevlucht.’ Voor het moslem-geloof is deze houding geen fanatisme. Uit dit geloof groeit geen kritiek op de menselijke samenleving. In deze houding herkent de mens zich voor wat hij werkelijk is.

  Eric Bladt w.p.

Homepagina | Contact | Overzicht van de site | | Statistieken van de site | Bezoekers : 464 / 1152666

De activiteit van de site opvolgen nl  De activiteit van de site opvolgen Getuigenissen - Gebeurtenissen   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site gebouwd met SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License