missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be
Algerië

Een hartenkreet !

maandag 18 juni 2012 door D.F. (Vertaling), Jan Heuft, Webmaster

Het is donderdag, we openen onze verblijfplaats om halfnegen ’s morgens, maar er zijn al vier vrouwen en een jongen kaap van dertien die vóór de deur wachten. De eigenaar van hun nederig verblijf heeft hen buiten gezet. Geen geld geen huis ! We logeren hen voor een week in het hotel dat de naam “250” draagt. Dat wil zeggen dat men er 250 DA moet betalen per persoon en per nacht.

Gelukkig is God barmhartig geweest voor ons die dag. ’s Morgens vroeg, heeft Hij ons een weldoenster gezonden met een som geld, juist genoeg, om het huurgeld te betalen en een schaftmaaltijd.

Enkel minuten later komt C. aan. Zij werd zwanger gemaakt door een bewaker van een vluchtelingenkamp in Togo. Toen ze de vlucht nam naar Algerije, vindt ze daar enkele vrienden, die voor haar een huis optrekken met enkele bakstenen en wat karton. Intussen is haar verkrachter aan Aids gestorven. De tengere C. is bang besmet geweest te zijn met dezelfde HIV virus, maar durft geen dokter gaan raadplegen. Na talrijke gesprekken en aarzelingen komen we ertoe haar te overtuigen. Ongelukkig genoeg is de uitslag van de analyses slecht. Samen met de dokter moeten we haar uitleggen zich goed te verzorgen en haar te overtuigen dat zij kan genezen. Gelukkig aanvaardt ze dat moedig, maar nu, na negen maanden en tien dagen, komt ze er niet toe te baren. We gaan weer naar het hospitaal vertrekken om de twee menselijke wezens te redden: de moeder en het ongeboren kindje.

In de loop van de nacht bidden we de goede God dat Hij barmhartig zou zijn !

Rond tien uur komt juffrouw J. aan. Dankzij een ontmoeting in Niger met haar tante en een groot aantal telefoonoproepen, hebben we haar spoor kunnen terugvinden na acht jaar zoeken ! Toen zij het ouderlijk huis in Kongo heeft verlaten, was ze dertien jaar ! Vandaag is zij een mooie jonge vrouw van tweeëntwintig jaar ! Volgens haar, leefde ze in Gao, maar de politieke situatie aldaar heeft haar doen vluchten naar Algerije. Haar gezondheidstoestand is rampspoedig ! Eén van haar twee longen functioneert niet meer en deze die wel functioneert geeft een onrustwekkende afmeting aangenomen. We moeten haar scannen, maar al de apparaten lijken in panne in de hospitalen van Algiers. Dan moet men in de private sector gaan zoeken, wat dan weer een hele som geld vereist. We ledigen onze zakken om haar te redden. Alsof het nog niet genoeg is, eist de eigenaar haar de huurprijs van de hoekje waar zij verblijft, zoniet moet ze maar geld gaan verdienen door met “een voorbijkomende kerel” te gaan slapen.

In de loop van de nacht bidden we nogmaals God dat Hij barmhartig zou zijn !

Om elf uur komt er een groep aan van acht mannen uit Ivoorkust. Ons lokaal wordt te klein om al die personen op te vangen. We doen de deur open en lopen over tot op de stoep, zoals in de moskee ’s vrijdags. Die jongeren zijn oud-studenten, zij hebben voor de slechte politieke kant gekozen tijdens de laatste presidentsverkiezingen. Nu zijn ze het voorwerp van afrekeningen in hun land.
Bij hun aankomst in Algerije regende en sneeuwde het. We hebben hen voorlopig gelogeerd en ingeschreven in hogere beroepsvormingen, in de hoop dat zij over enkele maanden het statuut van vluchtelingen zullen verkrijgen bij het bureel van de HCR. Dat lijkt niet het geval te zijn voor ’t ogenblik. Hoe de zaak dan aanpakken ? Onze solidariteitskas is ledig ! We kunnen de logementen en de beroepsvorming niet meer betalen. De enige oplossing is dat ze in het zwart werken, om zo de verhuurder van hun logement en de directrice van de school te betalen. Hun ogen zijn gespannen op ons gericht met een tikkeltje wanhoop en een verborgen traantje, want een man van hun gestalte gaat niet wenen in het openbaar. Maar zij hebben honger, hoe het aanpakken om voor hen eten te vinden?

’s Nachts bidden we weer de goede God dat hij barmhartig zou zijn !

Op de middag komt de jonge man S. aan, vergezeld door onze medewerkster R. De jonge en vriendelijke S. telt amper zestien jaar. Hij is graatmager. Onze medewerkster heeft hem vergezeld naar het hospitaal want hij heeft een beetje overal pijn. Er werden analyses gedaan, maar de resultaten ervan krijgen we pas over een tiental dagen te kennen. Intussen zullen we hem ook moeten logeren in hotel “250”. Om die plaats te verdienen en voor zijn eigen eer is de jongeman bereid te werken in onze tuin. Dat geeft hem ook recht op een ontbijt van zodra hij aankomt en een goede douche op ’t einde van zijn werk.

En dan komt daar rond één uur nog een groep mama’s aan die hun kinderen willen inschrijven in de school voor het schooljaar 2012-2013. We leggen hen uit dat het niet zeker is, vermits we niet zien hoe deze kosten te betalen. Op ‘t ogenblik wordt ons geen enkele steunverlening bevestigd. De vrouwen zijn dan ook ongerust voor de goede opvoeding van hun kinderen, evenals wij.

Men moet dan maar geduld hebben en nogmaals de goede God bidden dat dit alles wel in orde komt.

De telefoon belt nog twee maal ! De paters van Oran en van Tamanrasset vragen of zij kandidaten mogen sturen voor vrijwillige terugkeer naar Kameroen. Ze zijn talrijk: zeven in Oran en drie in Tamanrasset. We moeten hen teleurstellen, de situatie aan de grenzen met Mali laat ons niet toe hen te laten doorgaan. Verder zijn er nog talrijke versperringen op de baan, waar belangrijke geldsommen worden geëist. We moeten nog enkele weken en zelfs maanden geduld hebben, maar waarvan kan men leven intussen ?

’s Nachts roepen we opnieuw de goede God aan opdat Hij iets zou doen dat ons zou toelaten uit de nood te geraken !

Om drie uur in de namiddag gaan we naar huis en komen langs een tehuis voor verlaten kinderen. Twee jongeren tussen tien en veertien jaar zijn daar gelogeerd door een beslissing van het gerecht. Hun moeder zit voor tien jaar in de gevangenis. Die twee jongeren bevinden zich in een erbarmelijke staat. Daar we hen sinds lange tijd kennen, beloven we hen dat we er alles zullen aan doen om hen deze zomer mee te nemen naar de vakantiekolonie en een bezoek te brengen aan hun moeder. We verlaten hen met tranen in de ogen, zij en wij.

O God moge uw Rijk komen !

  Algiers, de 16de juni 2010

         Jan Heuft


[vert]RENCONTRE ET DEVELOPPEMENT (CCSA)[/vert]
(Ontmoeting en Ontwikkeling)
12a, rue des Libérés (Ex. Colons) 16 020 Alger (1er mai)

[marron]Om Broeder Jan en Ontmoeting en Ontwikkeling te helpen,[/marron]

kunt u gebruik maken van de volgende rekeningen :

  • IBAN: FR7630788001001073083000150
    BIC: NSMBFRPPP
    Ontvanger: Rencontre et Développement
    20, rue des Fusillés// 160 15 Alger (El Annasser)
  • IBAN : NL24ABNA0524547513
    BIC : ABNANL2A
    Ontvangers : WITTE PATERS - Provinciaal Economaat
    Adres : MODESTUSSTRAAT 20, NL-5101 BP DONGEN
    Met vermelding: "Voor het apostolaat van Broeder Jan Heuft"

Homepagina | Contact | Overzicht van de site | | Statistieken van de site | Bezoekers : 247 / 1152666

De activiteit van de site opvolgen nl  De activiteit van de site opvolgen Afrika  De activiteit van de site opvolgen Algerië   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site gebouwd met SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License