missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be
Leve de Vasten 2016

DE INTERRELIGIEUZE DIALOOG :
« EEN LEVENSNOODZAAK »

CCFD - Terre Solidaire
dinsdag 16 februari 2016 door D.F. (Vertaling), Webmaster

[vert]Waartoe kan de interreligieuze dialoog dienen ? Tegenover het geweld dat gepleegd wordt in naam van de godsdienst over heel de wereld, is dat geen tijdverlies ? Erger nog, een illusie?
Maar de berusting is nooit draagster van leven geweest. Allen die zich hebben ingezet in de interreligieuze dialoog (of het nu een spontane zeer eenvoudige ontmoeting betreft, de gemeenschappelijke inzet in dienst van het welzijn van allen, het uitwisselen van de geestelijke ervaring of de theologische overdenking tussen specialisten) weten wel dat hun initiatieven het aanschijn van de wereld niet zullen veranderen van de ene dag op de andere. Maar zij zijn er tevens van overtuigd dat deze dialoog een voorspel is, een noodzakelijke voorwaarde om de clichés en de misverstanden te overstijgen, de rijkdom van andere tradities te ontdekken, gekwetste herinneringen te genezen…[/vert]


  « Zich aan de dialoog wagen is een manier om aan de andere uit te drukken hoezeer men hem respecteert, door van hem te ontvangen wat voor hem van het grootste belang is en door hem toe te vertrouwen wat ons ter harte gaat. »

[marron]EEN KWESTIE VAN LEVEN OF DOOD ![/marron]

De religieuze dialoog, zo heeft Benedictus XVI meer dan eens herhaald, is geen optie maar een “noodzaak” opgelegd door de huidige omstandigheden van een wereld die meer en meer multireligieus is. Een noodzaak die hij als “vitaal” kwalificeerde… Anders gezegd, de interreligieuze dialoog is een kwestie van leven of dood ! Hij is even noodzakelijk voor het leven als het brood. Om te leven, heeft de mens nood aan uitwisselingen die kunnen gaan tot een uitwisseling over de ervaring van de transcendentie. Zich aan de dialoog wagen is een manier om aan de andere uit te drukken hoezeer men hem respecteert door van hem te ontvangen wat voor hem het meest belangrijke is en door hem toe te vertrouwen wat ons ter harte gaat.

Niet te verwonderen dus dat de christenen verbeten promotoren zijn van die dialoog die voortvloeit uit hun opvatting van de mens maar ook van God die, om zich tot de mensheid te richten, tot de andere spreekt doorheen de andere. En vermits ons geloofsleven zich voortaan ontplooit in plurireligieuze samenlevingen, moeten wij ons de vraag stellen wat God ons zegt door ons te doen leven in een wereld – die de zijne is – waar verscheidene godsdiensten plaats nemen.

Deze nieuwe configuratie, zo moet men wel erkennen, kan vrees en krampachtige spanningen verwekken in landen waar het christendom lange tijd de overheersende godsdienst is geweest, zelfs in een situatie van quasi monopolie. Maar het christelijk geloof erkent dat het geloof van de anderen voor ons van belang is, zij het maar door het respect van de andere gelovigen, en voor ons zelfs nuttig is om onze kennis van God te verdiepen, want die is altijd gedeeltelijk, onvolledig, en altijd in staat te ontaarden…

  “Ons kennen is stukgoed”, schrijft de heilige Paulus aan de Korintiërs in zijn loflied aan de liefde[mauve fonce] (1 Kor. 13, 9)[/mauve fonce]. Dichter bij ons, onderstreept het Concilie Vaticaan II dat wij tekenen van de waarheid door Christus geopenbaard in de andere godsdiensten kunnen terugvinden. Deze zijn als wachtstenen : “De katholieke Kerk verwerpt niets van wat er waar en heilig is in die godsdiensten. Zij beschouwt met een oprecht respect deze manieren van handelen en leven, deze regels en leerstellingen die, ook al verschillen zij op vele punten van wat zijzelf voorhoudt en voorstelt, nochtans dikwijls een straaltje van de Waarheid bijbrengen die al de mensen verlicht.” [mauve fonce](Concilie Vaticaan II, Nostra aetate, § 2)[/mauve fonce].

De dialoog laat ons toe beter onszelf te kennen terwijl wij ook groeien in de kennis van de andere. Zonder ooit te beweren deze helemaal te begrijpen…

  “Een godsdienst, een geloof dat niet op zoek is naar God maar beweert Hem te bezitten, is een absolutistisch, afgodisch, ziek geloof, een duivels geloof dat eigenlijk het geloof vernielt en, en bijgevolg het leven. De bereidheid tot de dialoog is een teken van gezondheid van het geloof, de onbekwaamheid voor de dialoog een teken van het ziek zijn van het geloof”, schrijft Gérard Siegwalt [1]. Daarin, is de dialoog het eerste geneesmiddel tegen het fanatisme en het extremisme. Want “vele menselijke dingen, al te menselijke, kunnen binnendringen in ons begrip van God”, schrijft nog de protestantse theoloog. De dialoog is zo een manier om op weg te gaan naar en in de waarheid.

[marron]DE INTERRELIGIEUZE DIALOOG LAAT EEN WEG VAN WAARHEID TOE[/marron]

Sommigen kunnen bevreesd zijn voor een dergelijke stap, alsof deze de christelijke waarheid zou relativeren. Maar die waarheid is op de eerste plaats een persoon. “Ik ben de waarheid”, zegt Jezus [mauve fonce](Jo. 14, 6)[/mauve fonce]. En het is precies omwille van Hem die de waarheid is en die zich meer dan eens verbaasd heeft gestaan om het geloof van zijn gesprekspartners zelfs wanneer deze afstand hadden genomen van het geloof van Israël, dat de leerlingen van Christus zich promotoren moeten maken van de interreligieuze dialoog. En zoals Jezus, moeten zij dat doen op een totaal onbaatzuchtige wijze.

  “De dialoog is niet het gevolg van een strategie of van een eigenbelang, maar het is een activiteit die haar beweegredenen heeft, haar eisen en haar eigen waardigheid. (…) De dialoog is een weg naar het Koninkrijk en hij zal zeker vruchten geven, zelfs als de tijden en de momenten voorbehouden zijn aan de Vader”, kan men lezen onder de pen van Johannes-Paulus II in zijn encycliek Redemptoris missio [mauve fonce](§ 56.57). [/mauve fonce]

Dat aanvaarden, is een zekere belangloosheid aanvaarden, maar dit is ook de verrassing aanvaarden, het onvoorziene in het hart van elke relatie. Dat is aanvaarden dat de ook de andere ons iets te leren heeft over God, iets dat ons kan uitnodigen om onze eigen traditie te verdiepen. Dat is ook erkennen dat de dialoog kan uitlopen op punten van verschillen, die misschien onherleidbaar zijn, althans vanuit een menselijke gezichtshoek. Deze mogelijke verschillen maken deel uit van de dialoog en moeten als dusdanig verdragen worden. Maar dan moet men deze wel weten op te noemen, door deze vóór God te plaatsen, vóór de waarheid, in afwachting van de terugkeer van Christus die de waarheid is.

De interreligieuze dialoog is niets anders dan een lange pelgrimstocht naar de waarheid. Alle gelovigen en zoekers van het Absolute worden daardoor uitgenodigd om het mysterie van God en van het menselijke na te vorsen in het licht van hun tradities en respectievelijke wijsheden om de waarden te onderscheiden die in staat zijn de mannen en de vrouwen van alle volkeren licht te schenken, welke ook hun cultuur of godsdienst zij…

Een pelgrimstocht naar de waarheid te beleven in het geloof :

  “Wij geloven het, God zal onze initiatieven zegenen als zij bijdragen tot het welzijn van zijn kinderen en als zij hun geven elkaar te respecteren, in een broederlijkheid met wereldafmetingen. Met alle mensen van goede wil, streven we naar de vrede. Dat is de reden waarom ik het nogmaals met nadruk zeg dat het zoeken en de interreligieuze en interculturele dialoog geen optie zijn, naar een levensnoodzaak voor onze tijd.” [2]
  Dominique Greiner, Assumptionist,
redactieleider van La Croix

[1Gérard Siegwalt, “Le défi interreligieux. L’Eglise chrétienne et la société laïque”, Cerf, Paris, 2014

[2Toespraak van paus Benedictus XVI aan de stichtingsleden van de Stichting voor de navorsing en de interreligieuze en interculturele dialoog, 1 februari 2007


Homepagina | Contact | Overzicht van de site | | Statistieken van de site | Bezoekers : 421 / 1152728

De activiteit van de site opvolgen nl  De activiteit van de site opvolgen België  De activiteit van de site opvolgen Dialoog   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site gebouwd met SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License