missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be
Tunesië

Aanwezigheid van de Kerk aan de zijde van de gekwetsten van de aanslag van de Bardo

“Flash du diocèse de Tunis” nr. mei-juni 2015
donderdag 11 juni 2015 door D.F. (Vertaling), Marc Léonard, Mafr, Webmaster
[vert]Ziehier hoe onze confrater Marc Léonard (verpleger van beroep)
als aalmoezenier van de hospitalen van Tunis
beantwoord heeft aan de noden van het moment.
[/vert]

[bleu marine]Donderdag 19 april, 10 u.[/bleu marine].

“Allo, Pater Marc ? Ge moet de gekwetsten gaan zien in het hospitaal, en neem zakdoeken mee, ze heb nood om te wenen !” Een korte telefonische conversatie, een oproep uitgesproken met een stem getekend door de uitputting en de verslagenheid van de Tunesische dame die niet meer geslapen had sinds de aanslag. Zij zal voorbijgaan langs de bibliotheek in het begin van de namiddag om een algemeen bilan op te maken van de slachtoffers, verspreid in verschillende hospitalen van Tunis. Intussen heb ik Mgr. Ilario ontmoet die de nodige stappen zette om de gekwetsten te kunnen ontmoeten. Hij had voorzien ons terug te vinden na de sluiting van de bibliotheek om er samen heen te gaan. Bij mijn aankomst, vraagt hij me hem te vergezellen bij zijn bezoek aan de minister van de gezondheid en de moefti. Een eerste formeel bezoek aan het Charles Nicolle hospitaal, begonnen met een ontmoeting onder het oog van de navorser van de alom aanwezige media. Mijnheer de minister (in beeld hieronder samen met een slachtoffer) beantwoordt zeer goedgunstig onze vraag de gewetsten terug te komen zien tot hun vertrek. We bezoeken zeer snel enkele patiënten, en het was niet erg moeilijk ons voor te stellen, onze kleren toonden gemakkelijk respectievelijk de bisschop, de priester, de minister en de moefti !

Zaterdag namiddag, laat de veiligheidsdienst me effectief voorbijgaan zonder probleem en ik begin met naar de steuncel te gaan om me voor te stellen als katholiek priester (stadkledij !) aan de vrijwilliger in permanentie en nieuws te vernemen. Eén van de psychiaters stelt voor me bij de gekwetsten te leiden die slechts nog met zes zijn, van vijf verschillende nationaliteiten, waarover een dame in de dienst van intensieve zorgen, geplaatst in kunstmatig coma en die ik niet zal kunnen zien. De echte ontmoetingen beginnen dan, en zullen duren tot de overplaatsing, de volgende zaterdag, van de twee laatste gekwetsten naar een hospitaal van hun land. Als katholieken, zijn zij zeer gevoelig voor een concrete aanwezigheid van de lokale Kerk aan hun zijde. Ook de niet-katholieken wisten te waarderen dat een priester even iets langer bij hen mocht blijven dan de andere bezoekers. In de voormiddag vond een Eucharistieviering plaats in de kathedraal ter intentie van al de slachtoffers en voor het land, in aanwezigheid van Tunesische gezagsdragers en buitenlandse vertegenwoordigingen. Een innig samenzijn in het gebed voor de vrede, dat de gewonden niet heeft verwonderd aan wie ik het verteld heb.

Ondanks het gewend zijn aan het medisch midden, aan de dagelijkse ontmoeting met zieke personen, toch ontsnapt me de betekenis van al dat lijden, meer in het bijzonder wanneer deze zo absurd en onmenselijk is als in dit geval, gevolgen van uiterst gewelddadige daden veroorzaakt door mensen. De theologie helpt niet. De liturgie heeft die situaties niet voorzien : men moet uitvinden, zich inbeelden, trachten zich nederig te laten leiden door de Geest. De personen die door Jezus werden genezen waren werkelijk genezen, de evangelies spreken ons nooit van nawerkingen. “Dienaar van de hoop” zijn, in staat zijn “de hoop te rechtvaardigen die in ons is” noodzaakt de vaste overtuiging dat het Leven niet eindigt met de dood. In de loop van die ontmoetingen, is de enige voorstelling van Christus waarvan ik me eerlijk de getuige kan maken die van de Emmanuel. God met ons, in onze vreugden naar vooral in ons lijden. Bij dit einde van de vasten, was de liturgie in overeenstemming met deze werkelijkheid van het lijden van de onschuldigen.

Wat zeggen aan degene van wie de benen zijn doorboord door vier kogels, zonder de beenderen zelf te raken, en juist naast de prothese van de knie en de ader van de dij ? Dat hij geluk heeft gehad ? En dat terwijl zijn echtgenote vermoord werd juist naast hem ? Bemint God u ? Als het niet onwaar is, dan is het toch onbegrijpelijk in deze situatie ! De stilte, het luisteren – de psychiatrie had me gevraagd hen aan te moedigen te spreken, uit te drukken wat zij hadden doorstaan. Maar ik kon hun enkel mijn aanwezigheid bieden, zo liefhebben mogelijk, vergemakkelijkt door de genade van God (en misschien de ene of de andere verlegenheid !), die me toelaat gemakkelijk toegankelijk te zijn voor de andere en me vlug dicht bij hem te voelen. Ondanks de verwondingen en het lijden, was één van de gekwetste vrouwen, die nog altijd een been niet kon bewegen, was erin geslaagd haart humor te bewaren. Zij beantwoordde altijd mijn “tot morgen !” met “ik zal op u wachten, ik zal hier niet bewegen !” Eens de band geschapen is, wordt het dan gemakkelijker te bidden, een persoonlijke vraag aan God te stellen die zo trouw mogelijk tracht samen te vatten wat waarneembaar is geweest in het van hart tot hart, en dan te eindigen met een Onze Vader, dat mooie gebed dat Jezus ons gevraagd heeft tot de Vader te richten, die onze levende verbondenheid verbreedt tot deze van heel de Kerk.

Een jonge gekwetste dame was ontgoocheld niet overgebracht te kunnen worden naar haar land dan twee dagen na haar 25ste verjaardag. Zuster Ania heeft me vergezeld op de dag van haar verjaardag, met een typisch Pools gebak ! De kamer is versierd geworden, ook de minister was voorbijgekomen met een gebak, en fotografen… We hebben met drie de Eucharistie gevierd, in haar taal, behalve de delen “voorbehouden aan de priester” die ik in ’t Engels heb gezegd. Aan haar landgenote die leed door de taalbarrière, bracht ik de communie en ik bleef even bij haar, de tijd die Zuster Ania nodig had om haar het eerste volledig toilet te maken sinds het ongeluk !

Als de gekwetsten die ik gezien heb zeer tevreden waren over de manier waarop zij opgenomen en verzorgd zijn geweest, blijft toch dat sommige aspecten van de nursing hadden kunnen verbeterd worden ! En als ik hun geen zakdoeken heb gebracht, ik hoop dat ik voldoende open stond voor de Geest om hun een beetje van Zijn vertroosting te hebben getoond door het bijzonder ministerie dat me werd geschonken !

De overlevenden van de aanslag zijn nu naar hun land teruggekeerd, in een ander hospitaal voor sommigen onder hen. Op het moment dat ge deze lijnen zult lezen, zullen verschillenden nog gehospitaliseerd zijn, en allen zullen ze nog in het diepste van zichzelf lijden, en zullen getekend zijn voor heel hun leven door deze ervaring. Zij langer niet langer op de eerste plaats in de media, maar blijft soms eens voor hen bidden !

  P. Marc Léonard w.p

[mauve fonce](Genomen uit “Flash du diocèse de Tunis” nr. mei-juni 2015)[/mauve fonce]


Homepagina | Contact | Overzicht van de site | | Statistieken van de site | Bezoekers : 240 / 1152666

De activiteit van de site opvolgen nl  De activiteit van de site opvolgen Afrika  De activiteit van de site opvolgen Tunesië   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site gebouwd met SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License