missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be

Pater Leo Bombay

lundi 13 décembre 2010 par J.V.
Zaterdagmorgen (11 december 2010), om tien voor vijf, werd onze confrater
 
 
Pater Leo Bombay


 
van zijn pijn verlost en is hij overleden in Sint-Camillus (Antwerpen), afdeling palliatieve zorgen.

Leo werd geboren te Dendermonde op 26 februari 1931 in een diep christelijk en talrijk gezin (1 meisje en 7 jongens) waarvan moeder vroegtijdig overleed. Hij doet zijn lagere school en zijn Latijns-Griekse humaniora in zijn geboortestad. Eind augustus 1949 treed hij binnen in Boechout. Dan volgen het noviciaat te Varsenare en de studies van theologie in het scholasticaat van Heverlee, waar hij op 16 juli 1955 zijn eed aflegt en op 1 april 1956 priester wordt gewijd door Mgr. Geeraerts. Van 1956 tot 1959 studeert hij te Rome aan de Gregoriana, waar hij een doctoraat in theologie behaalt. Daarna volgt nog een jaar aan Lumen Vitae, terwijl hij tegelijkertijd zijn militaire dienst vervult.

Op 20 juli 1960 vertrekt Leo naar Burundi bij Mgr. Martin in het bisdom Ngozi, bisdom dat nog datzelfde jaar een nieuwe bisschop zal krijgen in de persoon van Mgr. Makarakiza, eveneens Witte Pater. Van 1960 tot 1962 maakt Leo zich vertrouwd met het parochiewerk en leert het Kirundi te Mukenke, Kanyinya, Ngozi en weer Mukenke.

In juni 1962 wordt hij benoemd in het buurland Rwanda als professor aan het I.C.A. (Institut Catéchétique Africain) gesticht door onze confrater wijlen Xavier Seumois in het stadje Butare. Hij werkt er mee aan de handboeken voor catechese in het lager onderwijs.

In juli 1965 keert hij terug naar Burundi in het bisdom Bururi en werkt als onderpastoor in Rutovu (één jaar) en in Makamba. Dat was zijn zesde benoeming in zeven jaar en hij deed daarover zijn beklag bij de regionaal : "De Sociëteit weet haar mensen niet te gebruiken zoals het hoort." In september 1971 wordt Leo benoemd te Buta voor de vorming van de catechisten, met verblijf op het klein seminarie. In september 1972 wenst de bisschop hem niet langer op die plaats. Dan verhuist Leo naar het bisdom Bunia in het toenmalige Zaïre, waar hij godsdienstles geeft in de secundaire meisjesschool van Kilomines en tegelijk professor is aan het ISR (Institut de Sciences Religieuses) te Bunia.

Hij blijft daar tot september 1975 en keert dan terug naar Burundi.

Begin januari 1976 wordt Leo pastoor benoemd te Gasorwe in het bisdom Muyinga. Twee jaar later, in januari 1978, keert hij terug naar het bisdom Ngozi, als onderpastoor te Busiga. Hij geeft er godsdienstles in de middelbare school en op het noviciaat van de BeneMariya. Op 11 juni wordt hij, zoals zoveel anderen in die periode, uitgewezen door het regime van president Bagaza.

Na zijn gedwongen verlof in België vertrekt Leo in mei 1980 voor de tweede keer naar Kongo, naar Lubuye in het bisdom Kalemie. Weer wordt hij belast met de lessen godsdienst in het secundair. In november 1984 mag hij naar Liapenda vertrekken en zich aan de studie van het Kiswahili zetten. Tijdens het schooljaar 85-86 verblijft hij in ’Maison Kaoze’ te Lubumbashi om als ’visiting professor’ les te geven op het Groot Seminarie. Daarna keert hij terug als onderpastoor naar Liapenda. In september 1986 komt hij om gezondheidsredenen op verlof (en ontdekt het werk van gasthuisaalmoezenier in Dendermonde).

Terug in Kongo wordt Leo benoemd in de parochie Christ-Roi te Kalemie, waar hij begin maart 1990, weer om gezondheidsredenen, zijn missiewerk in Afrika moet afsluiten.

Zijn strijd tegen kanker zal hij winnen, dankzij zijn ontembare wilskracht. Zijn confraters spraken van een mirakel. Verzorgd in zijn geboortestad Dendermonde, doet Leo enkele maanden dienst als vervangend aalmoezenier in het hospitaal. Die taak zal hij vanaf oktober 1990 in Antwerpen voortzetten als aalmoezenier in het Sint-Elisabethgasthuis. Al die tijd maakt hij deel uit van de gemeenschap van de Keizerstraat. In 1996 gaat hij officieel op pensioen. Sindsdien werd hij de stille maar zeer geapprecieerde medewerker op de Prokuur, bij het onthaal, in refter en keuken…

Leo is altijd zichzelf gebleven. Reeds in Boechout en Varsenare hadden zijn begeleiders bemerkt dat Leo zich graag voordeed als ietwat koud en zijn gevoelens niet uitte, maar integendeel beheerst en wilskrachtig wilde overkomen. Toen al was het klaar dat hij nooit zou klagen over zijn gezondheid. Toen al werd genoteerd dat hij zeer verstandig was maar ook zeer categoriek in zijn oordeel, wat zich dan wel eens uitte in sarcastische opmerkingen die niet altijd door iedereen werden geapprecieerd. Als toewijding en dienstbaarheid uitdrukken wat in iemands hart omgaat, dan had Leo in ieder geval zijn hart op de juiste plaats.

Een confrater uit Afrika schrijft : « Léo était une figure paradoxale et attachante à la fois : intelligent, esprit critique, humoriste à sa façon, souvent surprenant dans ses réactions.
Je pense que nous n’avons pas toujours bien aperçu là où se situait sa vie spirituelle, car, et j’en suis convaincu, il avait une foi profonde, sans naïveté aucune. Il a certainement expérimenté, dans l’intime de sa conscience religieuse et de son intelligence exigeante, ce que signifie croire en Jésus Christ. »

De laatste tijd was Leo de volledige werken van Plato aan’t herlezen. Voortaan krijgt hij in God antwoord op al zijn vragen “in real time” en niet meer in de Grot der Ideeën.

  De eucharistieviering zal plaats hebben in de parochiekerk Sint Carolus Borromeus te Antwerpen (H. Conscienceplein) op donderdag 16 december 2010 om 10.30 uur, gevolgd door de teraardebestelling op onze begraafplaats te Varsenare.  

Concelebranten brengen albe en paarse stola mee. Koffietafel in de Keizerstraat. Gelieve pater econoom te verwittigen.

 
J.V.
 

Accueil | Contact | Plan du site | | Statistiques du site | Visiteurs : 423 / 1152696

Suivre la vie du site fr  Suivre la vie du site Onze overledenen   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site réalisé avec SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License