missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be

Pater Jean-Marie Luca overleden te Brugge op 27 februari 2020

mercredi 4 mars 2020 par Webmaster2

[bleu marine]Jean-Marie werd op 31 maart 1930 geboren te Bredene (Oostende) in de provincie West-Vlaanderen. De familie vestigde zich enkele jaren later in Gistel. Zijn vader was spoorwegbeambte. Jean-Marie volgde de klassieke humaniora in het O.L.V.college te Oostende et in het Don Boscocollege te Kortrijk.[/bleu marine]

In september 1950 treedt hij in bij de Witte Paters te Boechout. Na het noviciaat te Varsenare doet hij zijn theologie te Heverlee. Tijdens het derde jaar, na Pasen, neemt hij op aanraden van zijn geestelijke leider een bedenktijd. Hij gaat enkele maanden werken met de Duitse Broeders in Hörstel. Van september 1956 tot maart 1957 volbrengt hij zijn legerdienst door het volgen van de lessen aan het Interfacultair Koloniaal Instituut aan de Leuvense universiteit ; hij verblijft dan in de Vital Decosterstraat. Na nog twee maanden in Zwitserland met kinderen van de Christelijke Mutualiteiten, keert hij voor Pasen 1957 naar Heverlee terug om zijn derde jaar af te maken. Op 3 april 1958 legt hij zijn missionariseed af en op 6 juli wordt hij priester gewijd door Mgr. Bigirumwami, bisschop van Nyundo in Rwanda. Gedurende de vormingsjaren beschrijft men Jean-Marie als zeer dienstbaar, edelmoedig en vol goede wil. Hij is een gevoelsmens. Hij is gehoorzaam en bovennatuurlijk ingesteld. Hij heeft gemakkelijk contact met iedereen. Jean-Marie is geen intellectuele hoogvlieger, maar hij heeft een praktisch verstand en ontegensprekelijk een observatietalent : niets ontgaat hem. Komt daarbij een nooit aflatende nieuwsgierigheid. Samen voeden die onder de recreaties rijkelijk zijn conversaties. Plagend noemde men hem “de trompet van Gistel” …

Benoemd in Rwanda vertrekt Jean-Marie op 5 oktober 1958 en begint te Kanyanza in het bisdom Kabgayi. De benoemingen als onderpastoor en directeur van de scholen volgen elkaar op : Rutongo en Zaza, verlof in België in 1965 ; terug naar Rutongo, enkele maanden later Kiziguro, waar hij in 1968 pastoor wordt. Als in juli 1969 Spaanse priesters de parochie overnemen, wordt Jean-Marie voor enkele maanden naar Zaza gestuurd. Tijdens zijn verlof begin 1970 volgt hij de dertigdaagse retraite te Villa Cavaletti. Op 10 oktober 1970 gaat hij als pastoor naar Rulindo in het bisdom Kabgayi. “Heeft geen moeite om met de Rwandese seminaristen samen te leven”, noteert zijn overste. In 1979, tijdens het verlof van Jean-Marie, is zijn vader doodziek, maar herstelt. Niet gemakkelijk voor Jean-Marie, die een intense band beleeft met zijn ouders. Ieder vertrek is een klein drama voor hen en voor hemzelf. Hij blijft in Rulindo tot augustus 1981. Zijn regionale overste stelt hem een sabbatjaar voor “pour réapprendre à lire”, met andere woorden om zich geestelijk en pastoraal bij te scholen. Zo volgt hij in 1981-82 het pastoraal jaar in Zevenkerke bij de Benedictijnen.

Bij zijn terugkeer in oktober 1982 wordt Jean-Marie onderpastoor te Mushishiro. Reeds in 1981 had hij, omwille van zijn familie, het verlangen uitgesproken in België te worden benoemd. Zijn regionaal ziet geen reden om daarop in te gaan. Deze laatste schrijft nochtans : “Jean-Marie is ongerust en slaapt slecht. Zeer gehecht aan zijn ouders, leeft hij ogenschijnlijk in de ongerustheid van hun dood”. Hij krijgt wel de toelating van de Belgische provinciaal om telkens na twee jaar op verlof te komen. Zijn regionaal in Rwanda getuigt : “Pour tes confrères, tu es un homme extrêmement agréable, très délicat, très accueillant, un confrère engagé au service du Seigneur… Pour les Rwandais tu es un missionnaire, un prêtre, particulièrement par tes relations. » In 1983 wordt hij overste en pastoor te Mushishiro. In oktober 1986 overlijdt zijn moeder. In februari 1987 wordt Jean-Marie naar België terug geroepen om verantwoordelijke te worden van onze grote gemeenschap van Varsenare, met inbegrip van onze confraters van Avondrust. Met veel begrip begeleidt hij zijn oude confraters, alhoewel : “Mijn toekomst ? Mijn hart en mijn vrienden zijn in Rwanda. Ik ben iedere dag in gedachten in Mushishiro of elders.” In november 1989 overlijdt zijn vader. In juli 1990, bij monde van zijn regionaal vraagt Rwanda de mogelijke terugkeer van Jean-Marie. Na enkele maanden verlof vertrekt hij in april 1991 terug. Na enkele maanden in Rwaza, wordt hij naar Nyagahanga gezonden, als pastoor-deken van de Mutara. Rwanda is in oorlog en zijn parochie ligt in een bedreigde zone. Op 8 februari 1992 verbreekt het Rwandees Patriotisch Front (RPF) de Akkoorden van Arusha en valt aan in de Prefecturen van Ruhengeri en Byumba. De confraters van Nyagahanga zoeken onderkomen in Kigali. In augustus keren ze moedig naar hun geplunderde parochie terug. Na tien weken bezetting en bedreiging door de rebellen van het RPF, kan Jean-Marie, dank zij het Internationaal Rode Kruis en de Blauwhelmen via Gatuna en Entebbe het land verlaten. Op 22 juni 1994 komt hij in België toe.

In september neemt hij deel aan de sessie/retraite te Jeruzalem. Begin september 1995 wordt hij pastoor benoemd te Stene (Oostende), van waaruit hij ook dienst bewijst in gans de federatie. In juli 2002 wordt hij hulp-priester in de Sint-Jozefparochie te Oostende. In 2003 neemt hij in Rome deel aan de sessie voor zeventigplussers. In maart 2013 vervoegt hij de gemeenschap van Varsenare. Altijd blijft hij de actualiteit van Rwanda en zijn Kerk op de voet volgen. Hij kon er niet over zwijgen, wat niet altijd door zijn confraters-tafelgenoten werd geapprecieerd. Waar het hart van vol is…
In Oostende schreef hij zijn geestelijk testament. “Ik dank Rwanda en zijn Kerk die zo goed waren mij bij hen als een broer te ontvangen. Dank aan mijn bisschop, confraters, inlandse priesters en leken die ik heb gekend en mocht helpen, en die me zeer dierbaar waren.” – “Ik vergeef ook aan hen die, opgejaagd door politiekers, me hebben willen doden in 1973 in Rulindo en in 1994 in Nyagahanga, bij de inval van de FPR. Heer, vergeef het hen, ze wisten niet wat ze deden. En ik kon geen onrechtvaardigheid dulden…” – “Ik offer mijn arm leven op voor de Kerk in mijn dierbaar Rwanda.”

In maart 2019 maakt zijn gezondheid een overplaatsing naar Avondrust noodzakelijk. Daar zal zijn geest langzaam wegdeemsteren. De laatste weken herkende hij niemand meer. Op 24 februari werd hij met spoed gehospitaliseerd in het Sint-Jansziekenhuis te Brugge, waar hij op 27 zachtjes overleed.

[bleu marine]De verrijzenisliturgie en de teraardebestelling hebben plaats bij de Missionarissen van Afrika te Varsenare op 5 maart 2020.[/bleu marine]

Jef Vleugels


Accueil | Contact | Plan du site | | Statistiques du site | Visiteurs : 638 / 1152704

Suivre la vie du site fr  Suivre la vie du site Onze overledenen   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site réalisé avec SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License