missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be

Broeder Staf Van de Velde

lundi 8 octobre 2018 par Jef Vleugels
  Zoals reeds gemeld, is in Varsenare (Avondrust) onze confrater
 
Broeder Staf Van de Velde (Augustinus)


in de morgen van 5 oktober 2018 zachtjes overleden.

Staf (August) werd op 8 mei 1922 geboren te Boechout in de provincie Antwerpen. Zijn vader was postbode en muziekmeester van de plaatselijke fanfare. Staf was de zevende in een gezin van negen. Reeds in de lagere school hield hij van voordragen en speelde toneel. Als lid van de Boechoutse scouts was hij erbij toen op 3 mei 1936 het stoffelijk overschot van pater Damiaan in Antwerpen feestelijk werd onthaald (de NMBS had vijftig speciale treinen ingelegd !). Staf hield er een stevige devotie van over. Hij behaalde het diploma van schrijnwerker in de vakschool van Lier en volgde ook nog avondlessen Schrijnwerkerij. Hij werkte dan enkele maanden bij een meubelmaker en was gedurende zes maanden postbode omwille van de oorlogsomstandigheden. Hij trad in februari 1941 in bij de Witte Paters als postulant-broeder te Boechout. Van september 1941 tot september 1943 doet hij zijn noviciaat te Gits (met enkele maanden interim te Sint-Kruis). Zijn begeleiders spreken van een openhartig man, eerder bedachtzaam en traag, soms wat vierkant in zijn appreciaties, maar toch minzaam, altijd goed gezind en klaar om dienst te bewijzen. Zijn regelmaat in de geestelijke oefeningen valt op. Hij heeft een praktisch verstand en in Varsenare stelt hij reeds een cursus houtbewerking samen voor enkele novicen. Na het noviciaat wordt broeder Augustinus - kloosternaam van Staf - in Gits benoemd.

Op 25 oktober 1949 mag hij naar Afrika vertrekken, naar het Vicariaat Albertmeer, meer bepaald naar Bunia, in toenmalig Belgisch Congo. Monseigneur Matthijssen belast hem met het oprichten van een centrale schrijnwerkerij. Staf werkt daar twee jaar en verliest er een vinger... In 1952 richt hij in Muzi Mariya een "Section d’apprentissage du bois" op ; er is ook een klein internaat. Het programma omvat twee jaar. Voor de algemene vakken krijgt Staf de hulp van een onderwijzer, een parochiepriester zorgt voor de godsdienstlessen en zelf geeft hij de lessen technologie, tekenen en alle praktijklessen. De voertaal is Swahili. Het beste hout ging toen naar de goudmijnen van Kilo Moto en Staf moest het met de mindere kwaliteit doen. De school telt gemiddeld 25 leerlingen per klas. De bedoeling van het project is dat de afgestudeerden zelfstandig aan de kost kunnen komen. "Il aime ses élèves et se dévoue réellement pour eux", schrijft in 1962 de regionaal, pater Vereecke, maar hij voegt er aan toe : "Il n’est pas très solide et se fatigue vite". Hij lijdt ernstig aan rheuma.

Als Staf na de rebellie eind 1964 terug in Bunia toekomt, krijgt hij een zware klap : hij moet verhuizen. "Men heeft ons alles afgenomen wat we hadden in Muzi Mariya : ruime klassen en een groot werkhuis, het internaat en de landbouwgronden. In de cité kregen we enkel één kleine klas met aanpalend werkhuis en dat was alles. Ik heb er meerdere nachten niet van geslapen". De nieuwe locatie paalt aan het huis van de paters te Nyakasanza. Gestaag zal hij zijn school weer opbouwen, uitbreiden en uitrusten met moderne machines. De beroepsschool wordt officieel erkend en krijgt dus inspecteurs over de vloer. Er komt meer personeel en in 1986 wordt een van zijn leerlingen directeur. Staf heeft zoveel kunnen doen, dank zij vele hulporganisaties uit Europa, vooral ’Bakstenen voor God’ (BVG) van zijn thuisfront Boechout en zijn sympathieke voorzitter wijlen Gust Geens. Als de school in 1977 haar vijfentwintigjarig bestaan viert komt een delegatie van BVG meevieren. Het blijft de ’Technische school Sint-Jozef’, waar men ’Alfajiri’ (= zonsopgang) aan toevoegt als president Mobutu zijn authenticiteit oplegt. Als Staf Bunia verlaat is het programma over vier leerjaren verspreid, telt de school o.a. drie ateliers, een machinezaal, een polyvalente zaal, een tekenklas en een reeks burelen, het geheel netjes ommuurd.

Maar Staf had nog meer pijlen op zijn boog. Hij schreef en regisseerde ook toneelstukken. De eerste vijf waren in het Swahili – o.a. over de martelaren van Uganda en Isidore Bakanja -, de vier volgende in het Frans over Kardinaal Lavigerie, de Soudanese Bakita, Sint Paulus en Goretti. Het werd telkens een groot succes en de meeste stukken werden meermaals opgevoerd voor het publiek van Bunia.

Gedurende 34 jaar heeft Staf zijn school van nabij gevolgd, als directeur en daarna als technisch raadgever. In 1986 trekt hij zich terug en zal alles vanuit de prokuur blijven volgen als technisch raadgever. In september 1990 volgt hij de sessie/retraite te Jeruzalem en Rome. Daarna volgt hij nog lessen om electrische motoren te repareren. In 1993 viert hij zijn gouden jubileum. In 1996 slaat een groep Congolese militairen aan het muiten. Staf is een van de eerste slachtoffers die wordt bedreigd en zijn dollars moet afgeven. Het avontuur eindigt met een evacuatie via Kampala. In 1997 neemt hij deel aan de sessie van de 70-plussers in Rome. Hij wordt ten slotte definitief in België benoemd en neemt zijn intrek in de Keizerstraat (Antwerpen).

Stil zitten is niet aan Staf besteed. Staf schrijft nog negen toneelstukken, o.a. over Anuarite, Stephano Kaoze en de jonge misdienaar uit Merksem, Herman Wijns... Hij helpt bij de verzendingen in de prokuur, herstelt naai- en schrijfmachines voor Afrika, doet allerlei reparaties in het huis en voert schilderwerken uit. Hij wordt vrijwilliger voor bezoeken aan eenzamen en bejaarden, draagt hen een roos in de Ouderenweek en neemt deel aan vormingsmomenten voor senioren (waarvoor hij trouwens een diploma kreeg !). Hij houdt van scrabble, maar vindt niet altijd een tegenstander in de gemeenschap. Hij, die ook in de prokuur van Bunia biljart speelde, vindt in de seniorenclub op de Sint-Jacobsmarkt zijn gading en wint er van de besten. Hij realiseert ook nog een oude droom en trekt op bedevaart naar Medjugorji. In 2008 verschijnt zijn autobiografie "Mijn leven als broeder-missionaris", uitgegeven door zijn achterneef. In datzelfde jaar viert Staf zijn jubileum van 65 jaar eed in de Sint-Bavokerk te Boechout.

Het lichaam blijft echter niet mee gaan en het hoofd evenmin. In oktober 2016 vervoegt Staf het Woon- en Zorgcentrum ’Avondrust’ te Varsenare, waar hij de laatste maanden meer en meer verzwakte.

  De verrijzenisliturgie zal plaats vinden in onze kapel te Varsenare op woensdag 10 oktober om 10u30.
.

 
Jef Vleugels
 

Accueil | Contact | Plan du site | | Statistiques du site | Visiteurs : 804 / 1152696

Suivre la vie du site fr  Suivre la vie du site Onze overledenen   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site réalisé avec SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License